hayrettin  taylan

yokluðunun  cümlesinde  de  ve’da’lar   ayrý yazýlýr sevgilim

ben s’ana bu kadar b’aðlýyken  hangi uzaklýðý b’aðlar  ki   baðlaç 

biliyorum  gitmek sizde irsi

oysa  sevmek ve  k’alakalmak   bizde  ata yadigarý

git 

git demek   s’adakam  olsun

yorulmuþtum ayný cümlenin damlasýnda  ýslanmaya

kavrulmuþtum  ayný þulenin  oyaladýðý   imkansýzlýktan

yüzünü kapatan  kitaplarýn ayracý  olmaktan

iç  savlarýný  ezberleyen   gönül  sayacýmý kýrmaktan

gözbebeklerinde   bebek bebek   emekleyen benim

söz  öbeklerinde   diyar diyar    cümlene derya  olan benim

bir bakýþýnla  bir ömre kalan  imlasý  düzgün  arif  cümlesi benim

iyi bir fýrsatýn bulmacasýyým

severek çöz  beni

iyi  bir þartýn  bilmecesiyim

severek bil beni

çok  tanýdýk  ve     t’anýlý   efsaneden  y’akardým sana

severek   anlat beni

ateþ karþýsýnda su,su   karþýsýnda  alev,  k’adýn  karþýsýnda  dünya 

bir nefes oldum nefsinin    esrik kentinde

bir   heves  oldum  sevginin   etik   y’amacýnda

olgunlaþa olgunlaþa  meyve  olmaktan çýkmýþ  sabýr  t’adýyým

bekleye bekleye bekri  sýnýrlarýn sinir ucundaki k’ahir  volkanýyým

sorun aðacýnýn  gölgesinde  leyla  eteðinin etiðinde  nakýþlýyorum sensizliði

tuttuðum el’le, yaþadýðým  ruhu zincirlemek  arasýndaki  gerçeðin b’aðýyým

bütün   yaþanmýþlýklarýn  sözlüðündeyim, sen ve sensizliðin  m’analarda  yok

damarýný  ateþe gül kýlan kýrmýzýnýn   atlasýndayým

nabýz   felsefesinde   dilsiz  umutlarýn     her rengiyim

kýzýl  sularýn  azizliðinde   unutur  beni    her  harfin

cennetinin iç mimarýyým, sensizlik cehennemin de dozercisi

ah  bir bilsen   sevmek ne kadar   sevilmekten büyük