Son söz sona saklanýr, "daha vakit var" derken
Ya bugün kapý çalar ya kapýda beklerim.
Bir tek duyaným olur, el üstünde giderken
Ondan beni dileyip aðlarken dileklerim.


Ben ki, seni hazanýn göz darasý cemresi
Ben ki, hummalý ruhun o þifalý temresi
Ben ki, sanmýþken seni çöl bahçemin katresi
Hicranýn topraðýna kök salmýþ çiçeklerim.


Sen ki, derinlerime fýþkýn asma sandýðým
Bað bozumu mevsime dört koldan baðlandýðým
Hasadýmý toplayýp sakladýðým sandýðým
Güvelenmiþ, kurtlanmýþ, yaðmalanmýþ yüklerim.


Kaç kez bölünür insan, son hamle can havliyle ?
Kaç saçma infilakta, can havli ahvaliyle ?
Kaç keskin cümle dilde, yalýn kýlýç haliyle ?
Sen virgüllük nefes al, ben noktayý eklerim.


Avuçlarýna doldur, gözden düþen ne varsa !
Önce yüreðimi boð, avucuna sýðarsa !
Dizgininden kurtulup ellerinden kayarsa
Kendime kement atýp kendimi sürüklerim.


Kaç çeþit ölüm vardýr, yaþarken denenmemiþ ?
Kaç çeþit düðüm vardýr, kalbe düðümlenmemiþ ?
Ve bilmem kaç göz rengi hüsranla nemlenmemiþ ?
Silkelenip yaþýndan soruyor kirpiklerim.


Yargýsýz infazlarda salladýðýn ip gibi
Yak boynumu da düþsün, vasati bir çöp gibi.
Kesif týrnaklarýnýn kokusu kramp gibi
Batsýn diye genzime ateþi körüklerim.


Giderken gözüm baðlý masatlý giyotine
Ne tene sýðýnýrým ne soytarý bir tine.
Sarýlýp vicdanýmýn suçsuz hakikatine
Zerre kadar titremez, o çapraz bileklerim.


Nerde, nasýl, ne zaman bir sonun baþlangýcý ?
Kim kýrmýþtýr kalemi, kim sorgu, kim yargýcý ?
Dolaþsa ayaðýma acýnýn bin burgacý
Dizlerimde doðrulur yeniden emeklerim.


Ýþte böyle içimin susmayan gürültüsü
Oysa nasýl da dingin nevrimin görüntüsü
Örtülünce yüzümün kefen denen örtüsü
Sakýn, dokunma sakýn ! Isýnsýn iliklerim.






Özlem Pala
09.10.2009