Yar...
Biliyorum
Biz, farklý dünyalarýn insanlarýyýz
Yetiþtiðimiz þartlar birbiriyle örtüþmüyordu
Sen, þefkat ve hamiyet içinde filizlenmiþ bir nefesken
Ben, poyraz ve boranýn sinemde býraktýðý izlerle büyümüþtüm
Ne kadar çok hasrettim, sevgiye, þefkate, melteme, sükunet halindeki erdeme
Sen, her halinle edebi, nezaketi, naifliði, suhuleti fevkalade sinelere zerk ederken
Ben þaþkýnlýk yaþýyordum ve sana hitap edebilmek için kelime bulamýyordum, utanýyordum
Fakat senin yanýnda ne kadar huzur ve sürur içinde olduðumu anlýyor ve büyük bir haz alýyordum
Evet, hayretimi gizliyordum, imreniyordum fakat sen benim hali fakirliðime raðmen asla hissettirmiyordun
Deðer veriyordun, çok içten dinliyordun ve bazen ne kadar güzel gülüyordun, samimiyetini fark ediyordum...

Mustafa CÝLASUN