Ne güzel yýllardý o yýllar…
    
     Söke’den, Kuþadasý’ndan, Didim’den, Bodrum’dan, Selçuk’tan, Aydýn’dan yüzlerce insan Ýzmir Enternasyonal Fuarýna akardý.
    
    Fuar, sonbahara girerken Egeliler’in en büyük eðlence yeriydi. Kuþadasý’ndan Elbirlik, Söke’den Tuntaþ otobüslerine binen fuarseverler bir geceliðine bile olsa soluðu Ýzmir’de alýrlardý.
    
    Ferit, o fuar gecesini hayal-meyal hatýrlýyor.
    
    Annesi, babasý, teyzesi, anneannesi ile hepberaber fuarý dolaþýyorlardý. Rengarenk ýþýklar, kocaman dönme dolaplar, palyaçolar, çeþitli ülkelerin pavyonlarý, futbol maçlarý ve belgesellerini gösteren büyük sinema perdeleri, aile çay bahçeleri, küçücük raylar ve çocuklarý gezdiren trenler, þarkýcýlarýn türkücülerin gazinolardan gelen sesleri, paraþüt kulesi, binbir çeþit insan… Uçan balonlar, üzerinde pedallý kuðularýn dolaþtýðý göletler, çeþit çeþit aðaçlar, çimenlerin üzerinde piknik yapan Egeliler…
    
    Ferit, bu güzellikler karþýsýnda kendisini kaybetmiþti. Ýzmir’i zaten çok severdi. Ama fuar daha baþka bir güzeldi. Dolaþýrken her tarafa bakýyor, gelen seslere dikkat kesiliyor, mutlu bir þekilde kendinden geçiyordu.
    
    Her þey çok güzel giderken kalabalýðýn arasýnda birden annesini kaybettiðini anladý. Hay Allah! Babasý da ortalýkta yoktu. Teyzesi? Anneannesi? Hiçbirini göremedi. Her tarafa koþturmaya baþladý. Yeni yeni yollara girdikçe kafasý daha da karýþýyordu. Nereye gittiðini bilmiyordu, geldiði yere de dönememiþti. Korku içerisinde yüzlerce insan arasýnda dolaþmaya baþladý. Sonunda yoruldu ve bir köþeye oturdu. Aðlamaya baþladý. Giderek çok sesli bir þekilde gözyaþý dökmeye baþlayýnca onu birileri fark etti. Etrafýnda “Kaybolmuþ galiba?”, “Annesi, babasý nerede acaba?”, “Polis çaðýrmamýz lâzým!” gibi sesler iþitmeye baþladý.
    
    Az sonra iki polis yanýndaydý. Ona adýný sordular. “Ferit” dedi. “Kimlerle dolaþýyordun fuarý”. “Annenler, babanlar?”.
    
    “Gel bakalým korkma, anneni, babaný bulacaðýz!”.
    
    Fuar karakolunda polis amcalar kendisine dondurma almýþlar, onu susturmaya çalýþýyorlardý. Bir yandan da çeþitli köþelerden anonslar yapýlýyordu:
    
    “Dikkat! Altý-yedi yaþlarýnda, sarý saçlý, siyah gözlü, üzerinde mavi pantolon ve beyaz gömlek bulunan Ferit isminde bir çocuk kaybolmuþtur. Yakýnlarýnýn mutlaka fuar emniyet amirlik þubesine gelmeleri rica olunur!”
    
    Bir müddet sonra Ferit’in anne-babasý ve akrabalarý fuar karakoluna geldiler. Ferit onlarý görünce çýðlýk atarak onlara koþturdu. Birbirlerine sarýldýlar.
    
    O olaydan sonra büyüyünceye kadar Ferit büyüklerinin elini hiç býrakmadan fuarý dolaþtý. Kaybolma korkusu yirmili yaþlarýna kadar sürdü. Bu fobiden geriye hoþ bir aný kaldý.