Kalpler silahla deðil, sevgi ve yüksek gönüllülükle yenilirler.

                                                                        Baruch Spinoza

Yatýlý Saðýrlar Okulu’nda etüt öðretmenliði yapýyordum. Grubumdaki öðrencileri akþam yemeðine aldým.

Yemekten sonra öðrenciler bir miktar dinlenerek bazýlarý çay içiyor, masa tenisi oynuyordu. Kimileri de dersliklerinde kitap okuyor, bir þeyler yazýyorlardý. Ben de diðer etüt öðretmenlerimizle birlikte öðretmenler odasýnda çay içerek sohbet ediyordum.

O sýrada bir öðrenci içeriye girerek heyecanlý þekilde, yarý konuþma yarý iþaretle bir þeyler anlatmaya baþladý. Ters bir durum olduðunu anlamýþtýk.

Ýþaretle ve ayný zamanda konuþarak; “Ne oldu?” diye sordum.

Eliyle “gelin” iþareti yapýp koþarak çýktý. Biz de arkasýndan çýktýk. Koridorda bazý öðrenciler belirli belirsiz konuþarak telaþla baðýrýyorlardý. Öðrencileri takip ettik.

Yaklaþtýðýmýzda, birinci sýnýflardan Ferhat adýndaki öðrencimin, dersliðin ortasýnda sýrtüstü yattýðýný gördüm. Hemen eðildim kollarýndan tutarak hafifçe sarstým. Her hangi bir tepkide bulunmadý. Eðilip nefesini dinledim. Nefes alýp veriyordu.

Çocuklara dönerek; “Düþtü mü?” dedim.

Çocuklar; “hayýr” þeklinde baþlarýný salladýlar.

Bazýlarý yemek iþareti yapýyordu. Durum aþaðý yukarý anlaþýlmýþtý. Yemek zehirlenmesi ihtimali vardý. Hemen okulun minibüsü çalýþtýrýldý. Ferhat’ý alarak hýzla yakýnýmýzdaki çocuk hastanesine götürmek üzere yola çýktýk.

Araçta benle, okulun hizmetlilerinden birisi vardý. Hasta hanenin acil kýsmýna yanaþtýk. Ferhat’ta hala herhangi bir kýpýrdama yoktu. Fakat nefes alýp veriyordu.

Hizmetliye; “Koþ bir ambulans iste” dedim.

Hizmetli az sonra geri geldi: “Hocam ambulansta yok, kimse de yok” dedi.

Durum kritikti, hemen Ferhat’ý sýrtýma aldým. Ýçeriye girdik. Gerçekten de acil serviste hiç kimse yoktu. Ambulans bulamadýk.

 Hastanenin içinde, sýrtýmda Ferhat rastgele ilerlemeye baþladýk. Hizmetli kýlýklý bir bayan önümüze çýktý. “Doktor yok mu?” diye baðýrdým.

“Var, herhalde yukarýda odasýnda” dedi.

Ben, þoför ve bizim hizmetli, hem yürüyor hem de “doktor” diye baðýrýyoruz.

O arada Ferhat kusmasýn mý? Öðürmesiyle birlikte her tarafým kusmuk içinde kaldý. Hatta bir kýsmýnýn da boynumdan sýrtýma doðru aktýðýný hissetim. Benim buna aldýrdýðým yok. Yeter ki Ferhat iyileþsin.

Biz bu halde epey gürültü yapmýþ olacaðýz ki, yukarý katta hayli meraklý kiþi odalardan dýþarý çýktý. Bunlar, yatar hasta yakýnlarý olmalýydý.

Bu arada beyaz önlüklü bir genç önümüze çýkarak; “Ne baðýrýyorsunuz, burasý Dingo’nun ahýrý mý? Ýçeride bir yýðýn hasta yatýyor. Hepsini rahatsýz ettiniz.” diyerek önümüzü kesti.

Hemen söze girdim: “Doktor bey çocuk…çocuk zehirlendi galiba…”

Ýlgi ve müdahale beklerken O baðýrarak sözüne devam etti: “Zehirlendiyse ne olmuþ, bana güvenerek mi zehirlendi?”

Benim sýkýntýdan ve yükten alnýmdan terler boþalýyor. Adamýn týndýðý yok. Üstelikte azar iþitiyoruz. O anda üzüntüm sinire dönüþtü.

 Gayri ihtiyari baðýrmaya baþladým: “Allahýn cezasý, þu halimizi görmüyor musun? Çocuk ölmek üzere. Önce bir müdahale et sonra da ne söyleyeceksen söyle.”

Böyle bir tepki beklememiþ olacak ki birdenbire þaþýrdý. Bu sefer hayretle bakmaya baþladý. Adam sanki donmuþtu.

Tekrar baðýrdým: “Doktor musun kazýk mýsýn be adam, bize bir þeyler söyle, bir þeyler yap.”

Uykudan uyanýr gibi; “Getirin þu müdahale odasýna yatýrýn” dedi.

Hemen gösterdiði odaya girerek Ferhat’ý üzerimden atar gibi sedyeye býraktým. Yüzünü görmem gerekiyordu. Sýrtýmda olduðu için bakamamýþtým. Çocuk solan bir gül gibi sesiz bir yýðýndý adeta. Gayri ihtiyari gözlerim doldu.

Ferhat’ýn elini tutarak aðlamaya baþladým. Üzüntü öfke ve acýma duygularýyla ne yapacaðýmý þaþýrtmýþtým. Ellerim dolaþarak yakasýný açmaya çalýþtým. Adeta doktor sandýðým þahsý elinden tutarak zorla müdahale etmesini isteyecektim.

Fakat o kadar soðuk ve ilgisiz duruyordu ki, hýrsýmdan deli olacak gibiydim: “Hadi doktor çabuk edin” dedim.

Doktor sandýðýmýz þahýs hayretle beni süzmekten vazgeçerek: “Nasýl zehirlenmiþ, ilaç mý?” dedi.

“Yok, galiba yemekten” dedim.

“Tamam bir bakalým” diyerek Ferhat’ý kendine göre tetkik etmeye baþladý. Sonra da; “Kustuðuna göre korkacak bir þey yok.” Sonra da bana bakarak üzerimi gösterip; “Galiba yediklerini de tamamen çýkarmýþ” dedi.

Bir kaç iþlemden sonra Ferhat yavaþ yavaþ kendine gelmeye baþladý. Ferhat’ýn bu durumunu gördükçe tedirginliðimi üzerimden atmaya, rahatlamaya baþladým. Az sonra da normale döndü.

Bu arada da ilgili þahýsýn nöbetçi doktor olduðunu, o anda odasýnda uyuduðunu, kendi aðzýndan öðrenmiþ olduk. Ortam yumuþadýkça karþýlýklý konuþmalar da olumlu þekilde ilerliyordu.

Doktor bana dönerek; “Çocuðun babasý mýsýnýz?”  dedi.

-Hayýr öðretmeniyim” dedim.

O anda doktorun sanki dudaklarý uçukladý. Gözleri fal taþý gibi açýlmýþtý. Gayri ihtiyari konuþmaya baþladý: “Yanlýþ duymadým galiba, siz bu çocuðun öðretmeni misiniz?”

“Evet” dedim.

“Peki bu üzerinizin batmýþ durumu, gösterdiðiniz ilgi, telaþ neyin nesiydi? Üstelik elin çocuðu için bana baðýrdýnýz, hakaret ettiniz. Anlayamýyorum.”

Doðru, anlamakta güçlük çekiyordu. Oysa çocuk hastanesi doktoruydu. Anlaþýlan, bir öðretmende olan sevgi O’nda yoktu. Olsaydý görevini böyle yapmaz, bu þekilde hayret etmezdi.

“Bu çocuk benim öðrencim. Yatýlý olarak okuyor. Babasý bana emanet etti. Artýk benim oðlum oldu. Babasýnýn gözü arkada kalmamalý. Merhametin ve sevginin eli olmaz.” þeklinde açýklama yaptým.

Konuþmalarýmý dinleyen doktor,  Ferhat’ýn elini tutan bana dönerek üzgün bir tavýrla; “Hocam yaptýðým davranýþlardan dolayý çok mahcubum. Sizin düþünce ve yaptýklarýnýzýn önünde saygýyla eðiliyorum. Ben ayný zamanda bir babayým. Sizde olan sevgi ve özveriyi ben kendi çocuðuma bile gösterememiþtim. Bana insanlýk dersi verdiniz. Bu akþam benim için dönüm noktasý. Galiba bundan sonra yaþantým farklý olacak.” diye duygularýný belirtti.

Sonucun böyle olumlu baðlanmasýna sevinmiþtim. Ne de olsa emeði geçmiþti ve hatalarýndan dolayý piþmandý.

“Hakkýnýzý helal edin, yine de çok yardýmýnýz oldu. Sevmekten kimseye zarar gelmez, hele de çocuklarý” diye cevap verdim.

“Ödeþtik” diyerek tebessüm etti, el sýkýþtýk.

Hastaneden çýkarken Ferhat’la þakalaþtýk. Kendisine çok korktuðumu söyledim. O’da elbiselerimi göstererek “bunlar ne olacak” þeklinde iþaretle sordu.

Gülümsedim; “Sen kurtuldun ya gerisi kolay” dedim.

Gece saat 00.30 civarýnda eve geldim. Pejmürde bir halim vardý ve çok yorgundum.

Eþim; “Yine ne oldu” dedi.

“Bir þey yok, her þey yolunda. Berbatým, yorgunum ve mutluyum” þeklinde cevap verdim.

O, “hiçbir þey anlamadým” þeklinde baþýný salladý, haklýydý. Ancak gecenin bu saatinde bu moralle bir þey anlatýlamazdý. Olanlarý sonra anlatacaktým zaten.

Artýk biraz uyumak lazýmdý. Yarýn üniversitede sýnavým vardý zira.