Bilincimin en derin yerinde,
Dört yaþýmýn olaðan dýþý bir sahnesi var.
Bugün gibi hatýrlýyorum.
Ve hala, o günkü bebek BEN’E acýyorum
Babam askerden gelirmiþ.
Töre gereði,
Karþýlamak gerekirmiþ.
Hýsým akraba, komþular ile
Öyle ki dört yaþýndaki çocuklar bile.



Amcakýzý menþure ablam,
Beni sýrtýna ebiþmiþti.
Heyecan içinde küt küt yüreðim,
Yol git git bitmemiþti.

Ablamýn boynuna sýkýca dolamýþtým ellerimi.
O beni arkadan kavramýþtý.
Sýcacýktý bedeni.
YOKUÞALTI’nda bayýr aþaðý inerken,
Bak;
Az sonra babaný göreceksin…
Görür görmez seveceksin, demiþti.

Derelerde silah sesleri yankýlandýydý da,
Dað taþ inlemiþti.
Sanýrým bir bendim, heyecandan titreyen,
Bir annemdi…
Ýkimizin de tüyleri diken dikendi.

Çilpiler arasýndan ilk görünen,
Midi bir asker kaputuydu;
Haki.
Ýçinde babam…
Ýþte babam.
Ne kadar uzun boylu, yakýþýklý,
Ýlah sanki.

Hem soylu mu soylu.
Gerçekten.
Görür görmez sevmiþtim onu.
Babam, güzel babam, caným babam.
Abla bak: bu benim babam.

Ama Acep…
Babam da beni sevecek mi?
Bana bir þey verecek mi?

O gün orada,
Benim babam;
Herkese merhaba demiþti, konuþmuþtu.
El öpüp, kucaklamýþ, koklamýþtý…
Bir tek beni,
Yalnýz beni unutmuþtu.

Ölümü ilk o gün tatmýþtým ben.
Körpe yüreðim bir an için buz tutmuþtu.

Çok sonralarý sorduðumda;
O zamanlar töre öyleydi.
Büyüklerin yanýnda insan,
Evladýný sevemezdi, dedi.

Bugün düþünüyorum da…
Ýyi ki o töreler,
Yok olup gitti.
Babalar,
Çocuklarýný öpüp kokluyor þimdi.

Bir o unutuluþu……….
Unutamýyorum, köyüm Deþtiðin.
Bir de babamý tanýdýðým, o yokuþu.
Ilgýn- 1993