Aklýn kendini aþka kurban verdiði yerdeyim.Önümde uzanan amaçsýzlýk ve geçmiþimin tüller ardýndaki silüeti arasýna sýkýþýp kaldým çaresizliðimle.Son sözlerin beynimi çekiç gibi dövüyordu''unut beni''.Senin baþlangýcýna atýlan bir imza benim þakaðýma sýktýðýn kurþundu sözlerin:Unut beni...

Unut beni;
Çünkü ben yüreksizdim
Sevmeyi bilemedim sen gibi
Okþayamadý þefkatle gözlerim
Geceme titreyerek sokulan
Bir dað çiçeðini

Bu düþüncelerin çýkmazlarýnda yine kezzap yutar gibi yutmuþtum ismini.Ciðerlerimde amansýz bir yangýn,midemde kocaman bir yumruk,göðsümün üzerinde tonlarca aðýrlýkla yaþam savaþý vererek unutuyordum seni.
Öyle mi diyordum?Unutmak kolaymýþ gibi.Gözlerinin rengini,bana sarýldýðýnda bir ananýn evladýný koklar gibi içine derin derin ,kokumu çektiðini unutabilirmiydim?Ellerinin sýcaklýðýný ve adýmlarýmýzla tertemiz bir aþkýn portresini çizdiðimiz kaldýrýmlarý.Dokunmaya kýyamadýðýn saçlarýmý okþayýþýný.Ayrýlýrken bana son bakýþýný,unutabilirmiydim?
Biliyordum oysa ki;senin de beni ne çok sevdiðini.Unut beni derken bile ardýnda sakladýðýn o derin manalardaki binlerce hüzünlü kelimeyi.Keþke sen de unutmasaydýn,aþkýn herþeye galip gelebileceðini.Keþke susmalarýný ben çözebilseydim ilmik ilmik,ya da sen konuþabilseydin biraz daha.Keþke...Unut beni derken söyleyemediklerini anlamak ve anlatmak zorunda olmasaydým böyle.

Unut beni;
Sen benim diðer yarýmdýn gülüm
Iþýksýz karanlýðýmda
Beni boðan bataklýðýmda
Yok etmeye kýyamadýðýmdýn
Anlatamadým

Hiç doyamadýðým dað esintim
Çöl sýcaðýmdaki yaðmur damlam
Kayýp varlýðým
Suskun yokluðum
Yýldýzlar kadar uzaðým
Kalp atýþlarým kadar yakýnýmdýn
Anlamadýn

Unut beni derken
Ne çok suskularýmdýn bilsen
Unut/ma beni

Unut beni;
Affet, verdiðim her zerre umudun yüreðini yakan kývýlcýmý için.Affet, seni seviyorum derken kelimeleri aceleyle sustuðum için.Affet,sana gelmek için attýðým adýmlarýma doladýðým dikenli teller için.Affet,sana hep bahanelerimle geldiðim için...
Amacým asla seni kýrmak deðildi.Sadece karanlýðýmda seni de ýþýksýz býrakmaktan korktum.Bilsen ki seni herkesten çok sevdim.Unuttun mu? Dicle þahitti ''yüzünden daha güzel bir yýldýzýn olmayacaðý''kararýmý verdiðimde.
Eski bir kentin tüm sokaklarýna anlatmýþtým aþkýn sen hallerini.Gülümseyerek yüzüme bakmaný,su gibi akan eflatun sesini,ayrýlýrkenki halini...Unutabilirmiydim?
Unut beni sevdiðim,bakma sen bana.Þimdi seni içinde ben olmayan bir dünyaya býrakýrken,gecene binlerce yýldýz örtüyorum ve melekler yolluyorum yaþadýðýn yedi tepenin efsane þehrine,sana ben yokken iyi baksýnlar diye.Biz bu aþka baþlarken de sonunu biliyorduk.Týpký sabahýn geceyi bildiði gibi.
Seni,gözlerimin tarçýn sokaklarýna saklarken,kalbimde aþk suskunluðu huþu bulmuyor.Karanlýðýmdan,hayatýmýn çýkmazlarýndan korumak adýna:Unut beni...

Unuttum seni;
Bilsen, unut beni dediðinde nasýl bir uçurumda boðuldu avazým.Gerekçeleri ne olursa olsun;unutmak, imkaný olmayan sonsuz bir çýðlýktý hayatýmda.Ve bu çýðlýðýn adý sendin.
Herþeyi yok etmekti seni unutmak.En güzel zamanlarýmý ömrümden silmekti.Hayatýmý katletmekti.Amaçlarýmý,geleceðimi,geçmiþimi hiç etmekti.Sensiz kaç bahar gelecekti sanýyorsun kýþ gönlüme?Kaç hazan dökecekti yapraklarýný konfeti heyecanýnda?Nasýl yürüyecektim bu caddelerde güneþe gülümseyerek?
Peki;madem ki bu senin isteðin,unuttum diyelim.Azgýn fýrtýnalarda savrularak,beni korumaya çalýþtýðýn karanlýklarda sen olmadan kaybolarak,bataklýk dediðin hayatýndan beni uzak tuttuðun her saniye biraz daha kendi bataklýðýmda boðularak unuttum.
Unuttum seni.Tarçýn rengi gözlerinin ruhuma iþleyen derinliðinde boy boy özlemler büyüterek ve nefes almaksa yaþamak,yaþayarak ya da yaþýyormuþ gibi yaparak unuttum.
Aþkýnýn labirent çýkmazlarýnda sokaklar dolusu,boðazým kanarcasýna adýný haykýrarak ve her sabah hasretine bir kez daha doðarak...UNUTTUM.

Yasemin Göksel
30/10/2009
Edirne