Sýkýntýnýn ruhlarý boðduðu bir yaz gecesiydi. Az önce yaþanan tatsýz olaylarýn geride býraktýðý kötü izlenimlerin bütünü olsa gerekti bu. Gerçi fazla sürmeyecekti; varlýk derin bir uykuya dalmak üzereydi. Kaderin kalemi göründüðü gibi dursaydý tüm bunlar yaþanýr mýydý hiç ? Özgür olduðunu sanan sefil insanýn zihni yaþantýlarýna, yaþantýlarý da diðerlerine baðlýydý. Buna raðmen iradesine leke kondurmazdý insan; yaptýklarý yeteri kadar düþündüðü ve ölçüp tarttýðý þeylerdi. Küçük bir kovanýn içinde olmaktan tiksindiði bir durumdu bu, kendisine oranla daha büyük ve içi dolu baþka bir kovanýn içindeydi ve bir musluk durmaktaydý tepesinde. Zamanýn kirli elleri musluðu açýnca ve o küçük kovaya ilk damla su çarpýnca insanýn dediði ilk söz ''Aklýmý kullanýyorum, o halde özgürüm'' olacaktý. Peki ya gerçekten öyle miydi? 

  Hava karanlýktý ama buna raðmen dýþarýdan tiksindirici bir ses geliyordu. Fakat karanlýk, sessizliði özümseyen bir þey olmalý deðil miydi? Yoruluyordu artýk bütün gözler ve hiçe bakýyor, mevcudiyetlerinden bir an olsun uzak kalmanýn yolunu arýyorlardý. Böyle bir varlýk esareti altýnda olunmasýna raðmen merak duygusu yine bir yolunu bulup ürperti þeklinde yüreklere girmeyi baþarmýþtý. Öðrenilmesi gereken o kadar çok þey vardý ki, insan kendisini bir sinek gibi görmekten daha fazlasýný yapamazdý. Buna raðmen öðrenmeliydi. Eðer bir þeye raðmen olmayacaksa , olmasýnýn bir anlamý yoktu. Hava soðuktu fakat bu soðuk; ilhamý arttýrmaya yarayan bu þey, Tanrý'nýn bir lütfuydu. Böylelikle akýl dýþýnda tüm yetiler susuyordu. Akýl konuþuyor ve beden onun ezgisine uyum saðlýyordu. Ve tam bu sýrada baka kalýnacak þeydi bu, sabaha doðru parlayan ayýn ýþýðý ne kadar da güzeldi !

>> Henüz isim bulmadýðým - bitirince bulmam gerekir - ve yeni yazmaya baþladýðým bir roman denemesinin giriþi.