Zəhra bu gün baxçadan gələndə nənəsini aðlayan gördü. Tələsik onun yanýna qaçýb niyə aðladýðýný soruþanda nənəsi ona gülümsədi. Alnýndan öpüb heç nəyin olmadýðýný dedi. Zəhra nənəsini yaman çox istəyirdi. Atasýnýn yoxluðunun həsrətini, anasýnýn küsgün dünyasýnýn niskilinin təsəllisini yalnýz nənəsinin həlim nəfəsində tapýrdý. Zəhranýn anasý əynini dəyiþdi, ona yemək verdi, axþam saatlarýnda televizorda “Xəbərlər” proqramýnýn vaxtý idi. Nənəsi tələsik televizorun səsinin açdý, diqqətlə qulaq asmaða baþladý. Zəhra yan otaqda idi. O öz gəlinciyi ilə söhbət edirdi. Bu gəlincik onun atasýnýn ona almýþ olduðu yeganə hədiyyə idi. “Bu gün cəbhə xəttində vəziyyət gərginləþib. Düþmən ordumuza atəþ açýb. Bir neçə saat davam edən qýzðýn döyüþlərdə cavab atəþi ilə düþmən xeyli itki verərək susdurulub. Çox böyük kədərlə qeyd etmək istəyirəm ki, bu döyüþlərdə Azərbaycan ordusunun 15 əsgəri þəhid olmuþdu...”.
Qonca nənə bu xəbəri eþidər – eþitməz dizlərinə döyə - döyə aðlamaða baþladý. Zəhra nənəsinin səsinə otaqdan çýxdý. Amma nə olduðunu soruþmadan yerindəcə dayandý. Televizyada þəhid olan əsgərlərimizin adlarýný deyirdilər. Hər þəhidin adýný dedikcə Qonca nənə dizinə vururdu. Zəhranýn kiçik gözlərindəki böyük kədər sezilirdi. Axý Zəhra atasýnýn þəhidlik xəbərini anasýnýn bətnində olarkən almýþdý. Atasýndan ona qalan yeganə hədiyyə olan gəlinciyi isə atasý hərbə getməzdən bir gün öncə alýb anasýna vermiþdi. “Ürəyimdən qýz keçir, al bunu, həyatý bilmək olmaz. Iþdi gələ bilməsəm bunu qýzýmýza verərsən. Atan vətən uðrunda getdi və cənnətdə onun necə böyüdüyünü görəcəyimi deyərsən. Səni və balamýzý çox sevirəm. Yox əgər oðlum olsa ona mənim əsgər paltarýmý verərsən” .
Bu, Zəhranýn atasýnýn anasýna dediyi son sözləri idi. Zəhra sanki atasýyla danýþýrmýþ kimi hər gün o gəlinciklə söhbət edirdi. 
O, kiçik addýmlarla nənəsinə yaxýnlaþdý: “Nənə, onlar da atamýn yanýna getdilər?” – Yaþla dolu gözləri ilə nənəsinə baxdý. Amma o, cavab gözləmirdi, atasýnýn nəfəsini nənəsindən almaq üçün onu sakitləþdirməyə gəlmiþdi. 
Qonca nənə Zəhraný baðrýna basdý. Göz yaþlarý sel olan þəhid anasý bu gün ölən þəhidlərin analarý üçün də aðlayýrdý. 
Bir neçə gün keçdikdən sonra Zəhranýn təkidi ilə Qonca nənə þəhid oðlunun məzarýnýn ziyarətinə getdi. O, atasýnýn məzarý ilə hər dəfə görüþə gedəndə gəlinciyini də özü ilə apardý. Qonca nənə oðlunun məzarýnýn baþýna dolanýr, onunla danýþýr, ürəyini boþaldýrdý. Amma aðlamýrdý, kövrəlib susurdu, baþýýný uca tuturdu, sanki gözəl bir gəlmiþ kimi ümidlə dayanýrdý. 
-Nənə, niyə atamýn yanýna gələndə bu qədət sert olursan, gözlərindən yaþda gəlmir?
Zəhra yarýþýltaq, yarýciddi nənəsindən sordu. 
-Mənim ciyərparəm, bir bura bax, gör nə qədər þəhidimiz var. Deməli, biz varýq, Vətənimiz var. Mən o vaxt bura gələndə aðlayardým ki, bura bos qalardý. Vətəni vətən edən onun þəhidləridi. 
Zəhra aldýðý cavabdan məmnun idi. Onlar dualarini da oxuyub yavaþ – yavaþ evə qayýtmaða doðru yol aldýlar. Birdən yan sýra qəbrlərin arasýnda üstü bayraqla örtülmüþ yeni qəbr gördülər. Zəhra nənəsinin əlindən çýxýb o qəbrə tərəf getdi. Orda bir molla dayanmýþdý. O molladan bu qəbrin niyə belə olduðunu soruþdu. Molla isə burda yatan əsgərin bir neçə gün öncə ölənlərdən birinin olduðunu dedi. Zəhra qəribə oldu. O bütün gecə düþündüklərini þəhidə danýþmaða baþladý
- Salam, əsgər, necəsən? Çoxmu canýn yandý? Bilirsən, əsgər, sən ölərkən mən evdə idim, þirin bir yuxuda, atamýn aldýðý gəlinciklə yatmýþdým. Mən arzularýmla baþ – baþa idim. Səhər açýldý, axþam düþdü, heç nədən xəbərsiz yemək belə yedim. Sonra televizoru açdým, ordaký xala dedi ki, sənə güllə vurublar. Əsgər, axý, mən hardan bileydim ki, bu gecə sənin anan yata bilməyib? Bu qýzmar yay günündə qalýn yorðana bürünüb: “Allahým, bu nə soyuqdu belə? Sanki sümüklərimə buz çöküb, elə bil vucudum soyuyur? ” 
Axý mən hardan bileydim ki bu gecə nədənsə atan da yata bilməyib, elə hey səsini duyub, elə bil onu çaðýrýrsan deyə dəfələrlə əlini telefona atýb. Ürəyinə bir aðýrlýq çöküb? Mən hardan bileydim ki, bu gecə sevdalýlar nigaran qalýb, aþiqləri ilə yuxuda vidalaþýb. Mənim atamýn yanýndasan, əsgər? Bilirəm ordasan. Mənim atam çoxdan gedib ora. Deyəsən uzaqdadý, neçə gündü ki yuxuma gəlmir. Indi anlayýram ki, o sizin yanýnýzda olub. Ona görə mənim yuxuma gəlməyib. Nə olar əsgər,atama de ki, ondan küsmürəm gəlsin. Bax söz verirəm bir daha ona yanýmda qal deməyəcəm. Yetər ki yuxularýma gəlsin...” 
Qonca nənəni qəhər boðmuþdu. O Zəhranýn əlindən tutub getmək istəyəndə gördü ki, cavan bir xanýmla ele Zəhra yaþlarýnda bir qýz gəldi. Sən demə bu uþaq da, bu məzardaký þəhidin balasý imiþ. Bu göyçək qýz uþaðý sual dolu baxýþlarla Zəhraya baxdý. Zəhra qýzdan þəhidin balasý olduðunu öyrəndikdə ona dedi: “ Bilirsən, mənim atam da þəhid olub. Indi onun yanýndan gəlirik. Bilirsən, mənim atam hər gecə yuxuya gedən kimi yanýma gəlir. Mənlə söhbət edir. Sənin də atan gələck.” 
Qonca nənə Zəhranýn əlindən tutub evə apardý. Amma onlar burda ən çox sevdikləri birini qoyub getdilər. Qonca nənə tək balasýný, Zəhra isə yalnýz yuxularda gördüyü atasýný... Və... görün neçə - neçə əzizlər sevdiklərini məzara qoyur bu vətən üçün.