Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-19

...

Kyoto kuzeyden baþlayarak önce batýya sonra güneye doðru çevreleyen sýk ormanla kaplý daðlarýn kucaðýnda, yýllar öncesinde günümüze gelmiþ ve her tarafý tarih kokarak uyuyan bir prensese benziyordu sanki…

Daðlarýn eteklerindeki ormanlarýn içine kadar sokulan evler, þehirle yakýn bir bað oluþturuyordu. Þehrin dar sokaklarýný kaplayan asfalt ve yer yer taþ döþenmiþ yollar, gökyüzünün derinliklerinden bakýldýðýnda dokunmuþ bir kilim görüntüsünü sergiliyordu. Kyoto’nun doðuya doðru savrulan eteklerinin hemen altýndan Osaka’nýn varoþ mahalleri boy gösteriyordu. Ta denize kadar uzayýp giden ve her adýmýnýn deðerlendirildiði koca bir kentin içinde bile kendini bir baþ gibi gördü.

Dokunulmadan duran ve günümüze kadar gelmesi saðlanan tarihi yapýlar, her geçen gün biraz daha baþýný göklere doðru uzatarak betonlaþan þehrin arasýnda yeþile boyanmýþ küçük adacýklar þeklinde kalýyordu. Geçmiþin ve tarihin derinliklerinden günümüz kadar gelerek var olma ve ayakta kalma mücadelesi veren bu yapýlar, gün itibarýyla en fazla ziyaretçi çeken mekânlar arasýndaydý.

Taþ duvarlarýnda nice saray kral ve kraliçelerinin, nice prens ve prensesin, nice nedime ve nice muhafýzýn, nice samuray ve nice geyþanýn hatýralarýný saklýyordu. Kyoto geçmiþte baþkent olmanýn ihtiþamýný Tokyo’ya kaptýrsa da, hala huzur ve sükûnun, hala geçmiþle olan baðlarýný ýsrarla ayakta tutmaya çalýþýyordu.  Her geçen gün yeni nesil tarihine yabancýlaþmaya devam etse de, tarihi mekânlarýn varlýðý onlara bir geçmiþlerinin olduðunu, o günden bu yana yer yer deðiþerek te olsa gelenek ve görenek olarak kültürel varlýklar kendini muhafazaya çalýþýyordu.

Çizimlerini teslim edeceði þirkete yaklaþýrken kafasýndaki düþünce saðanaðýndan kurtulmaya çalýþtý. Kendini ve düþüncelerini toparlamaya çalýþtý. Söz verdiði süreden daha erken yaptýðý çizimleri teslim etmiþti. Bay Fudeko uzun bir süre ve tek tek çizimleri inceledi. Baþýný kaldýrdý ve Hitomi Hanýma baktý. Kýsa bir süre de olsa göz göze geldiler. Fudeko’nun yüzünde büyük bir durgunluk, anlamlandýrmadýðý bir sakinlik, uzayýp giden derin bir bakýþ vardý. Önce bakýþlarýný farklý yöne çevirerek, söze baþlamak ve söyleyeceklerine nasýl tepki vereceðini gözlemlemek için bakýþlarýný tekrar Hitomi Hanýma çevirdi.  

Bay Fudeko “Hitomi Haným uzun zamandan beri sizinle çalýþtýk. Zaman çok ve çabuk deðiþmeye baþladý. Ýnsanlarýn da yaþamlarý deðiþtiði gibi, zevkleri de deðiþmeye baþladý. Özellikle son çizimleriniz canlýlýklarýný kaybetmeye baþladý. Benimse yaþým ilerledi. Kýzým sen de bilirsin ki bir atasözümüz var;  ‘kar yaðarken söðüt dalý da eðilir,’ derler. Ýlerleyen yaþým benim de dallarýmý eðiyor, bileðimi büküyor.”

“Her geçen gün biraz daha büyüyerek gelen ticari dalgalanmalara benim göðüslemeye güç ve takatim kalmadý. Elbette ‘önce çýkan dalgayý göðüsleyecektir.’ Benim beden ve fikir tahtalarým eskimeye ve çürümeye yüz tuttu artýk... Onun için tahtasý ve fikri taze olanlar öne geçmeliler ki bu gemi yürüsün. Önemli olan gemiyi batýrmadan hedefe yani limana varabilmektir.”

“Yakýnda iþletmeyi gençlere býrakarak, ben dinlenmeye çekileceðim… Bundan böyle muhatabýnýz ben deðil, oðlum Ýmura olacak. Yeni neslin davranýþlarý, güngörmüþ insanlar gibi sabýrlý olmazlar. Uzun zamandan beri gençlerin eleþtirilerine karþý sizi savunuyordum ama bundan böyle sizi savunma imkâným ve ortamým olamayacak…”

Hitomi Haným hiç beklemediði bir tepki ve bilgilendirmeyle karþýlaþmýþtý. Ýçinde kendini hayata baðlayan tellerden birinin bir anda koptuðunu düþündü. Ýçinde canlý tutmaya çalýþtýðý sabahki neþeden ve canlýlýktan eser kalmadý sanki…

Bay Fudeko hayatýn çilesini çekerek gelmiþ ve iþ dünyasýnda kendine haklý olarak bir yer edinmiþti. Yeteri kadar hayat tecrübesi olmayan ve hatta imkânlarýn verdiði bir þýmarýklýkla büyümüþ genç oðlu Ýmura’dan yardým ve destek görmesi bir yana, yýllardan beri süregelen iliþkileri býçakla kesilmiþ gibi bir anda bitme ihtimali Hitomi Hanýmý ürkütmeye yetmiþti. Bir anda kendini bir boþlukta ve sallantý da hissetti. Ürktü ve ürperdi.

Bay Fudeko, sözlerinin tesirini görmek için Hitomi Hanýmýn yüzüne baktý. Bay Fudeko, Hitomi Hanýmýn ruhunda yaþadýðý sarsýntýnýn tesirini ölçmeye çalýþýyordu. Ýçerideki fýrtýnanýn yüzüne yansýmasýný pekâlâ görüp hissedebiliyordu.

“Umarým sizi fazlasýyla üzmedim… Sizi üzmek için söylemedim. Yýllardýr verdiðiniz hizmet ve emekleriniz için teþekkür ederim. Göz nuru ve bileðinin hakkýyla yaptýðýn çalýþmalarý bu güne kadar yaþlýsýndan gencine kadar birçok insanýn üzerinde görme þerefine ermiþ, gýpta ile baktýðýna ve seni mutlu ettiðine ben þahidim.”

“Þeker ve yüksek tansiyonum beni rahat býrakmýyor. Onun için kendi kendimi emekli edeceðim… Saðlýðým yüksek bir tempoda çalýþmaya artýk müsaade etmiyor… Artýk ben de bu çaða ayak uyduramaz oldum. Uzun yýllardan beri süregelen bu iþletmenin yok olmasýný istemiyorum. Bu kadar çalýþanýn ve nice insana iþ ve ekmek kapýsý olan bu müessesinin hayatiyetini devam ettirmesi bir zarurettir. Bizler emek ve bilek gücü ile bu günlere kadar geldik.”

“Bizden sonra bu bayraðý taþýyacak olan yeni nesil okuyarak ve araþtýrarak geliyorlar. Bizim bu bayraðý onlara teslim etmemiz lazým. Onlarýn omuzlarýna sorumluluk yüklemez ve görev vermez isek, iþin ehli olamazlar. Onlar da yaþayarak öðrenmek ve daha ileriye gitmek zorundalar. Bizim hakkýmýz size geçtiyse bizden yana helal olsun, sen de hakkýný helal et kýzým…”

Hitomi Haným “Sizi özleyeceðim. Varsa hakkým helal olsun, siz de helal edin…” dedi.

“Helal olsun… Zamanýmýn çoðunluðunu dað evinde geçireceðim. Ziyaretime de gelmelisin… Mutlaka beklerim…”

“Sizin gibi, baba deðerinde birinin konuðu olmak bana þeref verir. Biliyorsun ki, Yumi kýzým tek baþýna…”

“Kýzýmýzý da getir… Onun için de büyük deðiþiklik olur”

“Müsait bir zamanda gelmeye çalýþýrým…”

Son ödemelerini de yapmýþlardý. Firmada alacaðý kalmamýþtý. Alacaðýnýn kalmamasý sanki iliþkinin bir daha bir araya gelmemek ve sanki tamamen ip kopacakmýþ gibi hissetmiþti.  Hâlbuki güne huzurla, neþe ile baþlamýþtý. Hava bir anda nasýl da deðiþivermiþti.

Bay Fudeko ile vedalaþarak ayrýldý. Binanýn dýþýna çýkýnca sanki bir daha dönmeyecekmiþ gibi ayrýldýðý binaya baktý. Ýçinde bir boþluk oluvermiþ, yüreði burkulmuþtu.  Gözleri nemlendi.

Demek ki, hayat tek düze gitmeyecekti. Ýniþler yeniden çýkýþlarýn mihengi olmalýydý… Bir süre öylesine rast gele kendi kendine kendi iç dünyasýna dalmýþ olarak, etrafýnda akýp giden insan selinin bile farkýna varmadan yürüdü. Nereye ve niçin gittiðini de bilmiyordu.

…

Devamý Var

...

Ant-150515