Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-21

…

Miyu “En azýndan yalnýzlýðýný ve yükünü paylaþacak bir can yoldaþýn olurdu…”

Hitomi Haným yýllar öncesinde birçok dert ve anýlarýný paylaþtýðý arkadaþýný görmenin sevinci ve yakýnlýðý içinde içini boþaltmaya baþladý.

“Hiçbir þeyden bir türlü emin olamadým… Bir kadýn olarak kapalý kapýlar ardýnda neler yaþadýðýmý, neler düþünüp neler hissettiðimi benden baþkasý bilemez.”

“Bir ömür boyu olmayý düþlediðin bir insaný, hiç beklemediðin anda kaybetmen ya da umutlarla ve güzelliklerle baþladýðýn birlikteliði anlaþamadýðýn için sonlandýrman, yalnýz baþýna yaþadýklarýný kaç kiþi anlayabilir? Kendi ayaklarýn üzerinde durmak için verdiðim çabayý kim takdir edebilir? Hayata tutunmanýn zorluðunu, sýðýnacak bir limanla, bir daha karþýlaþamama korkusunu yüreðinde hissetmeyi, baský altýna alarak üzerine kilit vurduðun duygularýný kaç kiþi yaþamýþtýr?”

“Yanýmda çocuðum olsa da, geceleri buz gibi bir yatakta uykuyu hasretle bekleyiþimi, gözyaþlarýmý yastýða aktarýrken bedenimin isteklerini çaresizce susturuþumu kaç kiþi anlayabilir? Yavaþ yavaþ yüzüme kapanan kapýlardan sonra çekilmez bir raddeye gelen yalnýzlýða mahkûm oluþumu kaç kiþi hissedebilir?”

“Mahallede, iþyerinde veya cadde ortasýnda yürürken farklý bakýþlarla, anlamsýz imalara mahkûm edilme kýskacýnda yaþamanýn güçlüðünü bu güne kadar kaç kiþi yaþamýþtýr? Dýþarýya çýkmaya, nefes almaya teþvik ve elinden tutarak destek olmak yerine, dar bir çerçeveye sýðdýrýlma kýskacýnýn dayanýlmaz acýsýný ancak dul olanlar bilir. Dul kadýn kimliðinde tüm haklarýný kaybetmiþ bir insan yaþama mahkûmiyetini kim bilir, kim hisseder, kim yaþar?”

Miyu “Kýzým sen bir dert küpüne dönmüþsün… Bu çok hoþ bir þey deðil… Ne kadar dert var, o kadar hastalýk var… Ýyi sen bu güne kadar ayakta saðlam durabildin…”

Hitomi Haným “Kendimi içi boþalmýþ bir çýnar aðacý gibi hissediyorum. Belki þiddetli bir rüzgâr gelse, yýkar götürür beni…”

Miyu “Ama buna fýrsat vermemelisin… Unutmamalýsýn ki, Suya düþünce deðil, suda kalýnca boðulursun. Ýnsan gençken hayatý anlamýyor, anlayamýyor. Ama þu anda hayatý daha iyi anlayabiliyorsun…”

Hitomi Haným “Artýk gitmeliyim…”

Miyu “Sýk sýk bekliyorum… Ben de bir akþam çayýný içmeye geleceðim.”

Hitomi Haným “Beklerim.” Hitomi Haným biraz dinlenmiþ olarak çýktý. Çok daha fazla gezinmeden eve dönmeye karar verdi ve yürüdü.

Caddede kaldýrýmlarda yürüyenlerin arasýndan geçerek evin yolunu tuttu. Bu gün duygularýnda yaþadýðý gelgitler Hitomi Hanýmý yormuþ gibiydi. Gözleri ne yolda gidip gelen kalabalýða, ne de renkli reklam tabelalarýna takýldý. Bedeni gibi, ruhu da farklý bir kargaþa içindeydi.

… 

Eve geldiðinde ayakkabýlarýný çýkarýp ayakkabýlýða koyarken, ayaðýna geçirdiði terlikle içeriye geçti. Balýðý buzdolabýna, lokumu ve diðer aldýklarýný dolaba yerleþtirdi.

Üzerindeki dýþarý kýyafetini ve çoraplarýný çýkardýktan sonra, duþa geçti ve bir süre suyun altýnda kaldý. Ýstiyordu ki baþtan aþaðý dökülen su hem yorgunluðunu ve hem de kafasýna takýlan tüm olumsuzluklarý alýp gitsin…

Duþunu tamamlayarak iyice kurulandýktan sonra baþ havlusu ile saçlarýný kurulayarak, baþýna sardýðý havlu ile birlikte divana uzandý.

Ellerini baþýnýn alýna alarak, sabahtan bu yana yaþadýklarýný tek tek gözünün önüne getirerek, tekrar etmeye, sakin bir kafa ile deðerlendirmeye tabi tuttu.

Kýzýnýn “gezi turlarýna katýl” düþüncesi hiç de yabana atýlýr bir düþünce deðildi. Belki gezi esnasýnda yeni insanlarla tanýþacak, gezip gördüðü yerler ile kendine yeni bakýþ açýlarý ve yeni ufuklar aralayacaktý.

Bay Fudeko’nun inzivaya çekilmesi ve yerini oðlu Ýmura’ya býrakmasý hoþuna gitmemiþti. Ama bu hususta yapabileceði bir þey de yoktu.

Ama baský ustasý olarak çalýþan Kazuaki ile irtibatý devam ettirmesi ve genç Ýmura’nýn çalýþma sitilleri üzerindeki düþüncelerine eriþmek pekâlâ mümkündü.

Buda’ya yalvardý “Bana bir çýkýþ yolu aç ki, deðiþen dünyaya ayak uydurabileyim. Ufkumu geniþletebileyim.”

Uzandýðý yerde öylece uyuya kalmýþtý.

“Rüyasýnda bir beyaz kuðu olduðunu ve yanýnda bir sürü beyaz kuðular ile uçtuðunu, yüksekten masmavi göllerin ve yemyeþil daðlarýn eþsiz manzaralarýný görüyordu. Yemyeþil bir tepeye inmeye baþladýklarýnda insafsýz avcýlarýn kurþunlarýyla karþýlaþmýþtý. Uçan kuðulardan birkaç vurulmuþ ve al kanlar içinde yere düþmüþlerdi. Kendisi de yaralanmýþ olarak aniden yere inmek zorunda kalmýþtý. Kanadýnýn birinde kýrýk ve kan izleri vardý. Ne olduðunu anlayamadan kendini bir insan olarak yabancý bir adamýn kollarý arasýnda hastane koridorlarýnda koþarken bulmuþtu…”

Aniden uyandý.

Etrafýna bakýndý kimseler yoktu.

...

Devamý Var

...

Ant-150515