“Bu mevzunun baþlangýcý otuz yýl öncesine dayanýyor. Siz ve ben bile daha dünyaya gelmeden önce, babamýn bir Japon kýz ile Ýngilizce mektuplarla yazýþmýþlar. O tarihte on yedi yaþýnda ve bu gün kýrk yedi yaþýnda ki ve babamýn mektup arkadaþý olan o hanýmý arayýp bulmaya karar vermiþtim. Hem Tokyo’dan bir süreliðine de olsa biraz uzaklaþarak kafa dinlemek istemiþtim. Belki bulabilirim umuduyla da yollara düþtüm…” diyerek baþtan sona geziyi Ayumi Hanýmýn bilmesi gerektiði kadar kýsmýný ona anlattý.

Ayumi Haným derin bir nefes almýþ, yaptýðý kýskançlýk yüzünden kendini adeta küçük hissetmiþti. “Takýndýðým tavýrdan dolayý sizden tekrar tekrar özür diliyorum…” dedi.

Zaman bir hayli ilerlemiþti. Murat Usta döner dükkânýný kapatmýþ, çalýþanlarý göndermiþti.

“Hey gençler, destur var mýdýr?” dedi ve içeriye daldý. “Hah þöyle ya… Dünyada gülüp eðlenmek varken, üzülüp acý çekmeye deðmez… Bana nefsin felsefesinden, aþkýn edebiyatýndan bahsetmeyin. Ben onlardan anlamam… Dünya da ne var ne yok hepsi aþk imiþ… Gerisi mi? Gerisi gýllýgýþ imiþ…” diyen sözlerine hep birlikte güldüler.

“Bu saatten sonra eve gitmeyi býrakýn bizde yatýn… Yarýn nasýl olsa mesai yok… Sabahleyin size nefis bir kahvaltý hazýrlatýrým, parmaklarýnýzý yersiniz. Yengenizi ve çocuklarý da alýr þöyle güzel bir piknik yaparýz olmaz mý? Sonra da dilediðiniz yere gidersiniz.”

Ayumi ile Safa birbirilerinin gözlerine baktý. Her ikisi de içinden birbirine ‘kal’ der gibiydi… Ayumi annesine ‘arkadaþýmdayým gelemiyorum’ diye mesaj gönderirken, Safa’nýn ise eve gidip gitmeme konusunda kimseye vereceði bir hesabý yoktu. Murat Usta hanýmýný arayarak “Aþkým, iki misafirimiz var” diyerek onlarýn daha fazla düþünmelerine fýrsat vermeden “Haydi toparlanýn eve geçiyoruz…” dedi.

Denizden þark rüzgârý esmeye devam ediyordu. Gökyüzündeki parçalanmýþ beyaz yer yerde siyaha çalan bulutlarý kovalýyormuþ gibi sürükleyip duruyordu. Ay arada bir bulutlarýn arkasýna girip saklanýyor, sonra birden yine o ýþýldayan yüzünü gösteriyordu.

Saatler ilerledikçe sokaklardaki kalabalýk azalýyor, herkes mekânýna çekilirken, meydan âlemcilere kalýyordu.  Rüzgâr önüne gelen her þeyi sürüklüyor, yollarý süpürüyor ve sürüklediklerini kuytu yerlere yýðýyordu.

Hep birlikte Murat Usta’nýn evine geçtiler. Murat eþine dönerek “Aþkým bize birer yat kahvesi yapar mýsýn?” diyerek, yönünü Safa’ya döndü. “Üzerini deðiþtir, þöyle rahat bir þeyler giy… Doktor Haným sen de…”

Safa “Benim az bir iþim var, birazdan yanýnýzda olurum,” derken gözden kayboldu. Murat onun için ardýndan daha rahat konuþabilecek bir durumdaydý.

Murat “Doktor Haným bana söz düþmez ama Safa pýrlanta ayarýnda bir çocuk… O her ne kadar kafaný bulandýrdýysa da, sen ona aldýrma, onun peþini de býrakma… Ben mutlu olacaðýnýza bütün kalbimle inanýyorum… Bu tür insanlar geç açýlýr ama yamuk yapmaz, insaný aldatmazlar. Hem bize baksana Aya-sanla ballý börekli geçinip gidiyoruz deðil mi aþkým?” dedi kahvelerle içeriye gelen eþine… “Hem birazdan baþ baþa yengenle kaynatýrsýnýz. O da sizden biri… Mutlu mu, mutsuz mu? Ona sor. Senin için de hem canlý bir örnek...”

Murat Safa’nýn geciktiðini görünce, “Safa’cýðým, kahveniz soðuyacak…” Safa biraz gecikmeli de olsa geldi. Üzerini deðiþtirmiþ, gecelik olarak da kullanýlan pamuklu bir yukata giymiþti. Kahvelerden sonra Aya-san, Ayumi Hanýmý alarak üzerini deðiþtirmek üzere odasýna götürdü.

Murat “Haydi civaným biz de terasa geçelim…” Saatler ilerledikçe hava serinlemiþti. Rüzgâr yaðmura hazýrlýk yapýyordu. Havanýn serinliðine aldýrmadan bir süre oturdular. Söz dönüp dolaþýp yine kadýn üzerine gelmiþti.

“Yiðidim; benim sizin gibi fazla tahsilim falan yok… Ama netice de bizde hayat üniversitesi mezunuyuz. Ben senin gibi kitap sayfalarýnda gezinmiyorum ama hayat denen kitabý yaþayarak öðreniyorum… Sana kadýnlar hakkýnda birkaç tavsiyem olacak, uyarsan rahat edersin, uymazsan da sen bilirsin…”

“Kadýnlarla bir arada yaþamak istiyorsan, kadýnlarla asla ters düþmeyeceksin… Bir kadýn seni ne kadar serbest býrakýrsa o kadar serbestsin… Kadýn denilen yaratýk, deþifre edilmekten nefret eder. Kadýn gazabýna uðramak istemesin deðil mi? Bileceksin ama kendini bilmediðine ikna edeceksin… Göreceksin ama görmemiþ gibi yapacaksýn… Zaman zaman iki dere bir arada yaþamayý öðreneceksin… Rahat etmek istiyorsan; bir kadýný alýncaya iki gözünü de aç ama evlendikten sonra gözünün birini kapa… ”

Nefes aldý kadýn üzerindeki sözlerine devam etti.

“Her kadýn çocuktur aslýnda… Çocuk gibi davranmayý sever. Erkeðin kendine bir çocuða gösterdiði þefkati göstermesini ister. Onu incitmeden seveceksin... Diðer yanda kadýn asla çocuk muamelesi de görmek istemez. Anlayacaðýn kadýnýn çocukluk yapmasýna izin vereceksin ama asla bir çocuk olarak görmeyeceksin…”

...

Devamý Var

...

Ant-150815