Sokak baþýndaki tek katlý müstakil eve Almanya’dan bir kýz gelmiþti. Ona sarý, uzun lüleli saçlarýndan dolayý Sarýkýz adýný koydum. O, benim yeni meþgalemdi. 

Her gün öðlen üstleri, öðlen ezaný okunana dek çay ocaðý bitiþiðindeki levazýmatçý dükkanýna gelip emekli imamýn oðlundan kur’an okumayý öðreniyordu.

Ben de ayný saatte çay ocaðýnýn önünde yerimi alýp kýzýn önümden geçmesini bekliyordum. Sarýkýz da beni gördüðünü belli ederek geçiyordu önümden. Geçer geçmez de peþine takýlýyor, kýzýn oturduðu evin arka tarafýnda bulunan bir arsada siniyordum ve kýzýn bahçeye çýkmasýný bekliyordum. Bahçeye çýktýðýnda da, onun için yazdýðým þiirleri veya aþk mektuplarýný bir kibrit kutusu içinde kýza atýyordum. Yemin ediyorum ki, kýz hadi mademki sevgili olalým diyerek karþýma dikilivermiþ olsa, heyecandan tek cümle edemeden kaçýp gidebilirdim.

Tam o dönemde ben on yedi yaþýma girmiþtim, kýz ise yirmi yaþýnda falan gösteriyordu. 

Kýza duyduðum bu ilgiyi Nuri ile paylaþtýðýmda bana, karþýdan karþýya veya kibrit kutularýyla yollanan þiirlerle iliþki kuramayacaðýmý, kýzýn önüne dikilip arkadaþlýk teklif etmemi söyleyince, bu defa da günlerce bu teklifi yapabilmek için beklemeye baþlamýþtým. Cesaretimi toparlayýp da kýzýn karþýsýna çýkamýyordum bir türlü.

Nuri, bunun çaresini de birkaç bira içip çakýrkeyif olmamda bulmuþtu. Nihayet, alkolün verdiði cesaretle kýzýn karþýsýna dikilerek, “seninle arkadaþ olabilir miyiz?” diye bir cümle sarf edebilmiþtim. Kýz, beni beðeniyordu ki, arkadaþlýk teklifi yaptýðýmda hemen kabul etmiþti. 

Bu arkadaþlýðýmýz baþladýðýndan itibaren ne bir pastanede oturmaya, ne de bir sinemaya gitmeye ikna edememiþtim onu; bütün görüþmemiz evlerine kadar sokak boyunca sürüyordu. O mesafede hemen birkaç dakikalýðýna elinden tutmaktan baþka cinselliði çaðrýþtýracak hiçbir temasýmýz da olmuyordu. Sarýkýz bundan daha fazlasýna yanaþmýyordu da ondan.

Ýyice yüzgöz olduktan sonra yüzsüzlüðü iyice ele almýþtým ve bir kiraza benzeyen dudaklarýndan küçük bir öpücük vermesi için dakikalarca yalvarmaya baþlamýþtým. O yalvarmayla, yakarmayla kimden, ne istesem, nah diye verirdi ya, bu inadýndan bir öpücüðü bile vermiyordu iþte. Belki ikna ederim diye düþünerek, artýk iþi iyice azýtýp, evlenme bile teklif etmiþtim.

“Sarýkýz…”

“Efendim Erkin?” Ýlk tanýþtýðýmýz andan itibaren bana bu isimle hitap ediyordu. Düzeltmeyi düþünmüyordum bile…
“Nasýl olsa evleneceðiz, ver bir öpücük!”
“I-ýh!.."

“Keçi inadý vardýr, bilirim, ama macýr inadý diye bir þey var mýdýr, bilmiyorum.”

Bu muhacir kýzý müthiþ inatçý çýkmýþtý iþte...Kesin kararýmý vermiþtim: evlenecektim onunla ve zifaf gecemizde o dudaklarýný doya doya bir öpecek, sonra da hemen boþanma davasý açacaktým. Hem vallahi, hem billahi, yapacaktým bunu! Ya evlenerek öpecektim, ya da güzellikle öpecektim…Evlenip de baþýmý yakmadan önce deneyebileceðim bir baþka fýrsat çýkmýþtý karþýma.

Annesiyle babasý, acil bir iþ için (bir ihtimal cenaze için) köylerine gitmiþlerdi. Kur’an kursu aksamasýn diye Sarýkýz’ý götürmeyerek evde yalnýz býrakmýþlardý. Ertesi günü sabah erkenden dönecekleri için kýzý bir geceliðine yalnýz býrakmakta bir sakýnca görmemiþlerdi.

Bir öpücük kopartamamýþlýðýn hýrsýyla mý, yoksa içtiðim birkaç biranýn hafif çakýr keyfiyle mi, her neden ise, gece, saat on bir civarýnda, evin arkasýndaki arsadan yüksek duvarý aþarak Sarýkýz’ýn evinin bahçesine geçmiþtim. Niyetim, bir hýrsýz sessizliðiyle kýzýn yatak odasýna girmek ve uyuyan kýzýn dudaklarýna bir öpücük kondurmaktý. Uyanýr da yaygaraya kalkýþýrsa da, nasýl olsa evlenmek üzere olduðumuza ikna ederek yaygara yapmasýný önleyebilirdim. Bu planýn kötü bir plan olduðunu katiyen düþünmüyordum, kafamýn o andaki çalýþma yeterliðine göre, arzu ettiðim öpücüðe kavuþturacaðý için de özellikle mükemmel bir plandý.Evin ýþýklarý tamamen kapalýydý ve Sarýkýz, hiç kuþku yok ki, derin bir uykudaydý. Aynen planladýðým gibi, açýk bulduðum bir pencereden bir hýrsýz sessizliðinde evin içine girdim. En soldaki odanýn Sarýkýz’ýn odasý olduðunu biliyordum, sessizce onun odasý önüne vardým.

Sarýkýz, evde kendisinden baþka kimse olmadýðýnýn güvencesiyle, ya da dýþarýdan bir ses olursa daha rahat duyabilmek kaygýsýyla odasýnýn kapýsýný açýk býrakmýþtý. Soluk bile almaya çekinerek, kapýnýn kenarýna sinip içeriye baktým.
O da ne?

Gördüklerim inanýlacak gibi deðildi.
Evet…

Sarýkýz, loþ karanlýk içinde, yatakta deðil, bir koltuk üstündeydi ve perdeleri açýk penceresinden içeri vuran sokak lambasýnýn ýþýðý altýnda, yanlamasýna oturmuþ, yüzü pencereye dönük olarak mastürbasyon yapýyordu!

Arkasýnda kaldýðým için görünmem imkânsýzdý, o nedenle baþýmý iyice uzatýp, onu daha rahat görmeye çalýþtým.
Kýz, koltuða oturmuþ, bacaklarýný pufun üstüne uzatarak iyice yayýlmýþtý. Elleriyle boynunu, yanaklarýný okþuyor; parmaklarýnýn ucunu dudaklarýnýn üstünde gezdiriyordu. Ýki dudaðýný biriyle öpüþürmüþçesine açýp kapatmaya baþladýðýnda, “garantisi var, benimle öpüþtüðünü kuruyor þu anda,” diye düþündüm. “Hayalimi kuracaðýna, gerçeði var burada be kýzým!”
Kýz, sol elini usulca aþaðý doðru kaydýrmýþ, gömleðinin yaka aralýðýndan içeri sokmuþtu. Parmaklarýný sutyeninin üstünde dolaþtýrmaya baþladýðýnda hareketlerinin ilikli gömlek düðmeleri yüzünden kýsýtlandýðýný fark ederek elini çýkartýp, sabýrsýz bir hýzla gömleðin düðmelerini çözmüþtü. Bu defa sað eliyle sutyenin sol parçasýný okþamaya baþlamýþdý. Elinin altýndaki sutyenin içinde sol memesi deðil, kalbi duruyordu sanki: Dan, dan, dan... Kalp atýþlarýný sanki duyabiliyordum. Sutyeni sýyýrdý aldý kalbinin üstünden, avuçladý kalbini. Kalbinin sutyenin içinde deðil de, memesinin içinde attýðýný hissetmeye baþladý. Okþadý usul usul, ucu dirilip taþ gibi oldu memenin, okþadýkça sýzlamaya baþladý. Kalbinin atýþlarý okþadýðý yerden çýkýp bütün vücudunu sardý. Sol eli çoktan beri tenini okþayarak aþaðýlarda dolaþmaktaydý. Sað elinin altýndaki kalp atýþlarý, adeta zonklayarak aþaðýlarda, bacaklarýnýn arasýnda atmaya baþlamýþtý. Sol eliyle küçük, nemli tüylerin arasýnda tam da o zonklamanýn merkezine dokundu, parmaðýyla temas eden küçücük, ama hassas mý hassas bir noktada küçücük ve hassas mý hassas helezonlar çizerek kendinden geçti. Bütün vücudu, vücudundaki tüm kaslarý kas katý kesilerek uzamýþlar, gerilmiþlerdi. Gözlerini sýký sýkýya yummuþtu ve küçük helezonlarýn hýzý arttýkça kaslarýndaki gerilim de artýyordu...
Dayanacak gücüm kalmadý, kapýdan bir hayalet gibi içeri süzülerek, gittim, üstüne eðilerek kýzýn dudaklarýný aðzýma doldurdum.

Kýz, bir an, öyle bir karþýlýk verdi ki, onun dudaklarýný adeta kemirerek öptüm, öptüm…

Bu, belki birkaç saniye, belki de saatler süren öpüþmeden hemen sonra, birden ciðerlerinden bir korku çýðlýðý kopup, pencere camlarýný zangýrdattý.

“Ay!…”

Elimle onun aðzýný öyle bir kapattým ki, deðil sesinin duyulmasý, nefes almasý bile mümkün deðildi.
“Baðýrma! Benim… Ergin… Seni çok özlediðim için girdim içeri… Dayanamadým… Baðýrma lütfen… Duyan olursa… gelen olursa… seni bu halde gören olursa… Lütfen baðýrma… Baðýrma lütfen… Sus…. Sakýn baðýrýp rezil etme kendini…. Býrak utanmayý… Sen benim karým olacaksýn, unuttun mu? Evleneceðiz… Evleneceðiz deðil mi… Sen ve ben, birlikte… Bu þehveti binlerce defa yaþayacaðýz… Deðil mi…”

Dönüp dolaþýp ayný þeyleri söyleyerek, baðýrmamasý için onu ikna etmeye çabalýyordum.

En sonunda direnmeyi býrakarak sakinleþtiðini fark ettiðimde, aðzýndan çektim elimi. Hiçbir direnç göstermediðini görerek bir an sevindim, ama hemen arkasýndan da müthiþ bir korkuya kapýldým.

Sarýkýz bayýlmýþtý.

Ayýlmasý için kýzý sarsmaya, tokatlamaya baþladým.
Ayýlmýyordu.

Korkum had safhadaydý. Bileðini tutarak nabzýný almaya çalýþtým kýzýn, ama nabýz nasýl alýnýr bilmiyordum ki! Hiçbir þey anlayamadým.

Ölmüþ müydü yoksa?

Kendi kendime lanetler okuyarak, oradan kaçmaya karar verdim.

Korkuyla, “Ölmüþse, mahvoldum demektir…” diye düþündüm. Bir yandan da kendimi teselli edecek düþünceler geliþtiriyordum: “… ama, kimse görmedi beni buraya girerken, sessizce geldim, sessizce giderim ve ölmüþse bile yakalanmam.”

Toparlandým, kýzýn açýktaki göðüslerine ve iki bacaðý arasýna gýptayla son bir kez baktým.

“Çýkýp gitmeden önce üzerine çýksam ve tatmin olsam! Öyle gitsem!”

Aman Allah’ým! Neler düþünüyordum böyle? Kendime sonsuz bir nefret duyarak girdiðim gibi çýktým, gittim.
Sabaha kadar bir damla uyku uyuyamadým. Odamýn içerisinde sürekli dönüyor, çýldýrmamak için irademe hakim olmaya çalýþýyordum. Tek yol, kýzýn annesi ile babasý geldikten sonra neler olacaðýný görmekti.

Sigara üstüne sigara içerek sabahý bulduðumda, çay ocaðýna ulaþýp içerde sinerek kýzýn evini gözlemeye baþladým.Kýzýn annesi ile babasý geldiler ve sokak kapýsý yanýndaki zile uzun uzun bastýlar. Az sonra sokak kapýsý açýldý.
Kapýyý açan, üstünde pijamalarýyla Sarýkýz’dý. Derin bir nefes aldým.

Çok rahatlamýþtým. Hiç bir þey olmamýþ gibi gelip imamýn oðlundan kur’an öðrenmeyi sürdürdüðünü görünce, çýkýþta , hemen yanýna koþtum kýzýn.

Kýz, beni görür görmez üstüme saldýrmaya baþladý:
“Manyak sapýk! Gizlice evimize girip, az kalsýn beni öldürüyordun! Beni öldüm diye býrakýp kaçmaya utanmadýn mý, ahlaksýz!... Sakýn bir daha görünme gözüme, yoksa mahvederim seni!...”

Bir kýzýn bu kadar öfkeli olabilmesi korkutucuydu.
“Günlerce bir öpücük için yalvartýp durdun. N’apsaydým yani, seni öpebilmek için… Bayýldýðýnda daha ileri gitmediðime dua et!”

Ýstediðim öpücüðü almýþtým ya, gerisi önemli deðildi.
Sinirli, “canýn cehenneme! Senden baþka kýz mý yok etrafta! Elimi sallasam, ellisi!” diye söylenerek kýzýn yanýndan uzaklaþtým

Ertesi gün, gece olanlarý Nuri’ye anlattýðýmda, onun da ummadýðý bu teþebbüsümden dolayý,“Oðlum sen sapýk mýsýn? Milletin evine zorla girip, zorla öpmeler filan, ne yaptýðýný sanýyorsun? Geri zekalý!” diye baðýra baðýra azarlamýþtý beni.

Ben de ona, “istediðim öpücüðü verseydi o da…” demekten baþka verecek bir cevap bulamamýþtým.

On beþ, yirmi gün ya geçti, ya geçmedi ki, palas pandýras bir düðün yapýldý mahallede. Evet, Sarýkýz Ýmamýn oðluyla evlenerek birlikte Almanya’ya döndüler; bu beni çok hüzünlendirmiþti. Ona yaþattýðým sýkýntýdan dolayý böyle acele etmiþ olmalýydý.