Bugün penceremin kenarýna oturdum uzun bir zaman sonra.
Sokaklara daldým,hayaller kurdum ve yine baþa döndüm.
O kadar yol aldým düþüncesindeyken bir adým bile ilerleyemediðimi gördüm.
Ellerim arasýnda sýkýþan minik çay bardaðýmýn tenimi nasýl yaktýðýný kendime geldikten sonra hissettim.
Hislerimin ne kadar güçsüzleþtiðini fark ettim.
Artýk caným kolay kolay yanmýyordu.
Bu bir güç belirtisi miydi ? sevinmeli miydim? yoksa acýya alýþmanýn vermiþ olduðu hissizlik miydi?
Bilmiyorum belki de kendimi kandýrmayý seçip artýk güçlüyüm mü demeliydim?
Ýnsanlar artýk canýmý yakamaz idi,
Acý silsilesinde bir insaný artýk yýpratamazlar idi, deðil mi?
Nasýl bu düþünceye geldim?
Nasýl böyle düþünmeye baþlamýþtým?
Olgunlaþýyor muydum?
Yeniden mi büyüyordum?
Ya da yaþadýðým içinde bulunduðum bir girdap mý?
Cevaplayamadýðým anlamsýz sorular.
Bir leyl karanlýðýnda akan gözyaþlarýmla ruhumu temize çýkarmayý adet edinmiþtim.
Yoruluyordum fakat her seferinde sanki biraz daha rahatlýyordum.
Yoksa hep gitmek isteyecektim.
O uzaklar
Neden uzaklar?
Uzaklara hasret çoðu insan,
Uzaklar iyi olmasa gitmek ister mi canan?
Galiba yanan bir mum misali kendi ateþim ile eriyorum.
Çare kendimde biliyorum.
Bir gün mutluluktan aðlayacaðým inanýyorum.
Umutsuz olmadým hiç bir zaman.
Annem bana öyle öðretti.
Derdi vereni sev dedi,sevdim.
Derdi kendinde yer etmiþ insanlar var,
Onlar ki gülüþü en güzel insanlar.
Ýyi ki varsýnýz..!