Geçenlerde aklýma takýlan bu soruyu çalýþma hayatýna yeni baþlamýþ üniversitede tanýþtýðým bir arkadaþýma sordum. O da “Yav kardeþim dur hele dün bir bugün iki bu soruya cevap verebilmem için biraz zamana ihtiyacým var. Bu süre zarfýnda kazandýðým tecrübelerle daha saðlýklý cevap verebilirim. Sen þimdi býrak bunlarý da neler yapýyorsun onu anlat hele…” arkadaþým haklýydý uzun yýllar çalýþmýþ iþ hayatý hakkýnda iyi bir deneyimi olan birisi ancak bu sorunun cevabýný verebilirdi. Neyse aklýmdaki bu sorudan sýyrýlýp arkadaþýmla üç beþ kelam sohbet edip üniversite yýllarýmýzý yâd ettik. O akþam eve geldiðimde tüm günün yorgunluðunu bir kenara atýp internetten iþ ilanlarýna bakmaya baþladým. Ýlanlarýn neredeyse hepsi tecrübeli, askerliðini yapmýþ, kalifiyeli, dil bilgisi iyi olan, ikna kabiliyeti olan... Ýstenilen bu özellikleri okurken kendi kendime gülmeye baþladým. Acaba bu özelliklerin tamamý bir kiþide olmasý mümkün müydü? O an aklýma Mevlana’nýn “Hatasýz kul olmaz” sözü geldi. Herkesin bir hatasý bir kusuru vardýr elbet ya da kim bilir beklide istenilen özellikte dört dörtlük birileri vardýr. Ama asýl önemli olan bu istenilen özelliklere ben uygun muyum? Kendimi bir anlýðýna da olsa muhasebe etmeye baþladým. Acaba ben iþveren olsaydým kendimi kendi iþime alýr mýydým? Biraz düþündükten sonra kendi iþim için kendimi yetersiz buldum. O nasýl oluyor demeyin sakýn çünkü bende tam olarak çözemedim galiba zihnimin bir oyunuydu düþündüklerim. Ama yinede çok acayip moralim bozuldu. Kendimi birazcýk da olsun teselli etmek için iþ bulamayan diðer arkadaþlarýmý düþündüm ama bu düþünce moralimi daha çok bozdu. Baþkalarýnýn baþarýsýzlýðýndan mutlu olmak teselli aramak bana göre deðildi. Bu saçma sapan düþünce acaba karakterimin iþsizlik yüzünden deðiþtiðini mi gösteriyordu? Sorular sorular hiç bitmek tükenmek bilmeyen sorular zihnimin bir köþesini kemirip duruyorlar. Bazen çok fazla düþündüðümü düþünüyorum tabi bunu düþünürken de yine düþünmüþ oluyorum. Çok fazla düþünmemeye çalýþýyorum ama bunu baþardýðýmý söyleyemem düþünmek bana göre nefes almak gibi bir þey nasýl nefes almadan yaþayamýyorsak düþünmeden de yaþayamýyoruz. Aslýnda önemli olanda bu ‘DÜÞÜNMEK’ Ýnsaný diðer canlýlardan ayýran en önemli özelliktir düþünmek. Aklýmdan bu düþünceler geçerken kendime göre bir iþ ilaný buldum. Ünlü bir alýþveriþ maðazasýnda kasiyer alýnacakmýþ. Bu tam bana göre bir iþti yoðun çalýþma temposu, esnek çalýþma saatleri, hafta sonu tatili yok denecek kadar az... Bu sayede çok fazla düþünmeyip daha çok iþimle ilgilenir kafamý bir süreliðine de olsa daðýta bilirdim. Hemen kararýmý verdim yarýn sabah erkenden kalkýp ilandaki adrese gidecektim. Ýlan sayesinde günü mutlu bir þekilde tamamlayacaktým. Bu mutlulukla birlikte yaklaþýk bir haftadýr okuyup da bitiremediðim 307 sayfalýk favori yazarlarýmdan Jules Verne’nin kitabý olan Madenin Esrarý’ný artýk bitire bilirdim. Kitaptan az çok bahsetmem gerekirse Ýngiltere deki bir kömür madeni ocaðýnda olan garip ve bir o kadar sýr dolu olaylarý anlatmakta eðer macera ve gizemi seviyorsanýz tam size göre bir eser okumanýzý tavsiye ederim. Neyse biz konumuza dönecek olursak yazýnýn baþlýðýnda sorduðum “Her zaman ayný tempoda çalýþmak mümkün müdür?” sorusunun cevabý aslýnda okumuþ olduðunuz bu yazýda saklý. Eee her zaman gizemli ve sýr dolu yazýlarý Jules Verne yazacak deðil herhalde biraz da biz yazalým dimi.