BİR KADIN...
Bir kadın tanıdım
Uzun yol yorgunu
Ay parçası yüzünde
Kahve çekirdeği gözleri bakarken ömüre
Çoktan yemiş derinlerde vurgunu
Bir kadın tanıdım
Erken başlamış hayat sorgusu
Henüz on yedisinde
İtilmiş gamın kucağına
Başlamış fersah fersah dert dolgusu
Bir kadın tanıdım
Sessiz yakmış tüm ağıtları
İki bebe bir koca zılgıtları
Birde ana baba hasreti
Olmuş bedenine ömür törpüsü
Bir kadın tanıdım
İnci döker göz pınarları
Saklamış derinlere defineleri
İsterken paylaşmayı
Ne omuz bulmuş sergileyecek
Nede bir sine
Serilmemiş dert yumakları
Bir kadın tanıdım
Hep koşarak geçilmiş hayat yolları
Hangi dağa yaslansa
Hep bir toprak kaymaları
Heyelan başlatmış güven duydukları
Bir kadın tanıdım
Uzun yol yorgunu
Henüz kırk demiş yaşı
Nasır tutmuş gönül tabanları
Başını sıvazlayacak el olmamış ömründe
Onun da artık kangren el ayaları
Bir kadın tanıdım
Umuda umutlu gözlerinden okunan
İsterki yaslasın sineye başını
Hele sıcacık iki kol varsa hayasız
Verecek kalan ömrünü hesapsız...
Mustafa Yılmaz