Kan karþýlýðýnda alacaklý gibi, gelir dayanýr içimdeki en gizli odamýn kapýsýna.

Gece baþlar benim özlemim, öyle karanlýktan da deðil. Senle birlikte olan kýsa süreli fakat bir ömre bedel olan yalnýzlýðýmdan. 

Özlemlerim aðýrdýr benim sana olan özlemim, her saniye bir yýl gibi gelir öyle lafta sözde deðil yüreðimdedir özlemimim azameti.

Bana iyimisin diye sorma. Ýyi et. Ýyi olmaya deðil iyi etmene ihtiyacým var. Seninleyken iyi olmamak mümkün mü ? Mesela soruyorum sana ikinci defa. Aynaya dönüp baktýðýnda iyi hissetmiyormusun kendini böylesi bir güzellikle karþýlaþtýðýn için.

Özlüyorum elimde olmadan, zor gelmiyor mu ? Tabiki de geliyor hemde öyle zor geliyor ki. Sana duyduðum özlem hayata karþý edinebilecek en büyük tecrübedir bedeli aðýr olan. O yüzden özlemlerim aðýrdýr benim sana olan. Bedel ister karþýlýk ister. Tecrübeler öyle lafta sözde edinilmiyordu deðil mi ? Hani derler ya insan sýkýntý çektikçe oldugunlaþýr tecrübelenir. En büyük tecrübeyi ediniyorum ben. Özleminden ölmemek için geceleri kaçýp evinin önüne geliyorum. Görsem de görmesem de nefes alýyorum. Yetiyor mu ? Çok basit hayýr. O evde olduðunu bilmek, aniden yanan mutfaðýn ýþýðý bile nefes almama yardýmcý oluyor adeta. Ýkinci kez seni görene kadar aldýðým o nefesle idare ediyorum ben. Tutuyorum. Ne zaman seni görsem Ýstanbul en kirli havasý bile oksijen daðýtýyor. Herkes faydalanamýyor tabi belki de onlar sürekli nefes alýp verebiliyordur. 

Özlemlerim aðýrdýr benim sevgilim. Beni seviyor olmanýn verdiði mutluluk sayesinde dünyanýn aðýrlý kadar özlesem de taþýrým ben. Buna deðer çünki yada deðecek biliyorum.