“Ey Ademoðullarý! Allah'a sadakatinizi ispat için giriþtiðiniz her eylemde ziynet ve zarafetinizi takýnýn. Yiyin için ama israf etmeyin; çünkü O israf edenleri sevmez.” A'RAF-31

Çocuklara ve kendimize tasarrufu öðretmemiz lazým. Nitekim A´raf süresi 31. Ayette israf edenleri Allah’ýn sevmediði beyan edilmiþtir.

Peki, yaþadýðýmýz tüketim toplumu içinde bu nasýl uygulanabilir ki… Her televizyon haber, dizi ve filminin arasýnda verilen reklamlar, ürünleri sunarken adeta olmazsa olmazý sunuyor çocuklarýmýza ve bizlere de. Çocuðumuz okula gidiyor harçlýk veriyoruz. Ne kadar öðütlesek de cebindeki parayý bu tür yiyeceklere ve üstelik adeta doyumsuzca-israf ederek tatmak istemektedirler. Bizim kontrol alanýmýz dýþýnda geliþen bu olaylara müdahale etmemiz mümkün mü? Benim çocuðumun alerjisi olduðu için bunu hemen fark ediyorum. Ne yedin diyorum, cevap bir o kadar tatmin edici olmuyor. Ya yalan söylüyor ya da aðlayarak bir kaçýþ yolu buluyor.

Ýnanç metotlarýný çocuða sunmak en güzel yol fakat toplumda her ne kadar bir din faktörü varsa da yaþama dönüþmeyen bir çizgi içinde. Ýslam anlatýlmaz yaþanýr düsturu maalesef bizlerin bile hedefinde gözükmüyor. Ýnsanlar sadece gördüðüne inanýyor ve yaþýyor. Sonuçlarýný düþünen yok. Belki de en temel düstur çocuklara bizim örnek olmamýz. Biz israf ederek yaþýyor muyuz? Bu soruyu ilk önce kendimize sormalýyýz. Sanýrým çoðunluktan gelen ses “Evet bizde israf ederek yaþýyoruz!” olacaktýr. Aldýðýmýz ekmekler küfleniyor. Yaptýðýmýz yemekler çöpe atýlýyor. Giymediklerimizle elbise dolaplarýmýz dolup taþýyor. Hala alýþ-veriþ yapma gayretindeyiz nedense.

Dinimiz bizi yokluða alýþtýrmaya yönlendiriyor. Bu dünyadan ne kadar az faydalanýrsak ölüme o kadar kolay hazýr olacaðýz düsturunu rehber ediyor. Ýnsan sevdikleri ile beraberdir hadisi ile eðer biz dünyadan ve nefsimizden kopabilecek sevgileri istersek Allah’a olan aþkýmýzda gerçek anlamda samimi olabileceðiz. Dünyayý deðil yalnýzca Allah’ý seveceðiz. Özellikle tüketim toplumunda bu varsayýmý insanlara anlatmasý çok zor. Bunu anlattýðýmýz kiþi diyecektir ki, ben kazanýyorum ve harcýyorum sana ne! Bu cevaba kim ne diyebilir ki… Sonuçta herkes kendi yaptýklarýndan sorumludur. Ama biz dünyayý tükettikçe o da bizi tüketip yaþlandýrýyor. Gençlikteki enerjimizi ilerleyen yaþlarda göremiyoruz, israf etmeden-çok yiyip içerek, zamandan israf ederek yakalandýðýmýz alzheimer gibi unutkanlýk hastalýðý veya israf ederek saðlýmýza dikkat etmediðimiz bir sonuçla felç olmak gibi.

Ýsraf etmemeye en iyi çarelerden birisi toplumda zekât, sadaka ve yardýmlaþmanýn yaygýnlaþmasýný saðlamaktýr. Bir fakire herhangi bir yardým yapýldýðýnda, çocuklarýmýzý da yanýmýzda götürerek, böylelikle fakirlikle mücadele eden kiþilerin görüntülerinden ve yaþadýklarýndan ders almalarýný saðlamalýyýz. Kumbara gibi birikim araçlarý ile harçlýklarýný biriktirmelerini desteklemeliyiz. Küçük bir paranýn birikerek neler alabileceðini, tasarrufun ne kadar önemli olduðunu kendi yaptýklarý ile yaþamasýna fýrsat vermeliyiz. Elbette, bu örnekleme kapsamýnda kendimize de çeki düzen vermeliyiz. Bizde tasarrufa yönelmeliyiz. Eðer biz tasarruf etmezsek çocuklara nasýl örnek olabiliriz ki…

Ey genç kardeþim, unutma ki, senin yaþýnda maddi imkânsýzlýk içinde olup da, parasý olmadýðý için hastalýðýna çare bulamayan, Somali çocuklarý gibi aç yaþayýp bir deri kemik dolaþan, eðitimden yararlanmayan, dininden habersiz o kadar genç var ki… Tasarruflarýmýzla onlara ulaþabilir ve paylaþýmýn heyecaný ile yaþadýðýmýz alan içinde mutlu bir toplum oluþturabiliriz. Eðer biz bu çocuklara ulaþamaz veya yardým etmezsek, onlar büyüdüðünde kötü insan olmalarý muhtemel olacak ve var olduðuna inandýðýn huzuruna huzursuzluk katacaklardýr. Huzur ancak toplumun her bireyindeki samimi paylaþýmlarla mümkündür. Hýrsýzlýk, terör, cinayet gibi toplumun kangren yaralarýnýn sarýlmasý ancak yaptýðýmýz tasarruflarýn bu çocuklara ulaþmasýyla mümkündür.

Yolunu Allah’a yönelten, yaratýlaný Allah için seven, karýncayý bile incitmeyen, her þeyinden tasarruf eden altýn bir nesile-gençliðe kavuþmayý caný gönülden istiyorum. Allah nasip eder inþallah, Âmin!

Saffet Kuramaz