O zamanlar da bu gezegene delicesine tutkunum. Eve girmek nedir bilmiyorum. Girdiðimde ise kapý, pencere neresi olursa; açýk bulduðum ilk fýrsatta kaçýyorum.

  Mahalledeki tüm kedi yuvalarýnýn yerini biliyorum. Ellerimin üzeri yeni doðmuþ yavrularýn annelerinin týrnak izleriyle dolu. Karným zýrt pýrt kuduz aþýsý yapýlmaktan mor berelerle bezenmiþ.

  Evimiz zemin katta. Kapýnýn önü köpeklerin uðrak yeri. Annem artýk benden köþe bucak ekmek kaçýrýyor.

  Ýlk ektiðim tohum bir elma çekirdeði. Sonra ayva, karpuz… Ne bulursam topraða sokuþturup duruyorum ve sonu hep hüsran. Çocuk unutur derler ya öyle deðil, hepsinin hayal kýrýklýðýný tek tek hatýrlýyorum.

  Anneme ilk götürdüðüm çiçek buketi, anaokulu çýkýþý evden çok uzaktaki mezarlýktan topladýðým kardelenler ile yaptýðým. Geç kaldým diye kýzacak korkusuyla eve koþuþum ve yüzünde gördüðüm mutluluk ifadesinin bendeki yarattýðý þaþkýnlýk… Çok ama çok keyifliydi.

  Doðma büyüme Orduluyum. Köyümüz kýþ hariç tüm mevsimler yemyeþil. Çocukluðumda yaz kýþ, insaný da kurdu kuþu da çok olurdu. Þimdi olduðu gibi yazdan yaza ziyaretlerden ibaret deðildi þenliði. 

  Þehri pek sevmezdim. Köyün hayalini kurmaya ilkbaharýn geliþiyle baþlardým. Evciliklerimiz bile aðaç tepelerinde ya da orman kýyýsýnda, köþesinde olurdu bizim. Öyle üzülüyorum ki en iyi haliyle bile dört duvar arasýnda geçen çocukluklara. 

  Bir yaz yine kuzenler toplandýk, belgesel hazýrlýyoruz muhabbetine ince bir dere boyunca bir kilometre kadar aþaðýdan yukarýya týrmanýyoruz. Birimizin elinde çalý çýrpýdan yapma kamera, diðerinde güya mikrofon; gördüðümüz kurbaðalarý, koca koca sülükleri, börtü böceði inceliyoruz. Þimdi biliyorum ki dünyanýn en güzel kanyonunda geziyor olsam bile o anki heyecaný, tadý vermeyecektir.

..................