Gülmeyi unutan tehdit gömülü isyanýný

O zaaf yüklü kýrlangýcýn kanadý:

Tünediði hangi dal ise

Seyrek lügatimin son hecesi.

Esrikli bir gölgede ve hükümlü bir aþka meyleden

Kekremsi bir yalnýzlýk belli ki;

Zaafý ve tecellisi sevdanýn,

Bir düþ’ün kanatlarýna serpiþtirdiðim

Ve isyaný yüreðin ki demli bir sezgide

Unutulduðumdan beri.

Ben sevemedim ne karayý ne de geceyi:

Kara gözlerinden dökülen yaþa da meyletmedim,

Aðlasa da elasý gözlerinden yansýyan.

Hem tecelli etmedi mi zaman yine,

Titrinde üç beþ imgenin

Belki de soluklandýðým þu basiretsiz tümcede?

Ve tefekkürüne yüreðin cebelleþirken can pazarýnda,

En nazenin seyrine sahip çýkmadý mý evren?

Laf mý benimki de,

Yine de belli mi olur;

Nöbete durduðum her gece, vedalaþýrým hazanla

Ve tehir ederim hüznü.

Hem de en acýklý iç dökümünden paye çýkarýrým

Ve teyellerim sol yakama,

Kuruttuðum o soluk pembe karanfili.

Mimlediðim bir sanrý hayli sancý yüklü,

Gölgelendiðim en aykýrý duvar dibi

Soluklandýðým her molada,

Yakalandýðým aðlama nöbetlerinde

Vuku bulan o dipsiz boþlukta.

Teferruat yüklü belli ki sarkaç,

Devindiði hangi hutbe ise

Yüreðin iz bildiði.

Yankýsýný ve yangýsýný;

Sezginlerde iç geçiren onca güfteyi

Hatta yaftalandýðým o metruk heceyi

Kar bildim bileli

Boy attý üzünçlerim,

Islak bir mecrada, sürdüðüm boþ tarlalarda

Ve sürgün düþtüðüm o mecazi aþkta.