80’li yýllarda Japonya’dan gelen eðitim heyetiyle yapýlan toplantýlarda konu çocuklarda milli þuur oluþturmaya gelince, Japon heyetinin baþkaný ülkelerindeki kalkýnma çalýþmalarýný, teknolojide nasýl ilerlediklerini þu cümlelerle ifade ediyor.

“Çocuklarýmýz ilkokul çaðýna gelmeden onlara bazý þok testler uyguluyoruz. Örneðin uçak hýzýndaki trenlere bindiriyoruz, çok katlý yollardan geçiriyoruz, ileri teknoloji üreten tesisleri gezdiriyoruz. Çocuklarýmýz gördükleri geliþmiþlik karþýsýnda þok oluyorlar.

Bu ilk þoktan sonra onlarý Hiroþima ve Nagazaki þehirlerine götürüyoruz. Yaþanan dehþeti gözleriyle görüp yaþýyorlar. II. Dünya Savaþýnda 6 Aðustos 1945’te Hiroþima’ya, 9 Aðustos 1945’te Nagazaki’ye atýlan atom bombasýnda 350.000’den fazla insanýn öldüðünü, on binlerce insanýn sakat kaldýðýný, o günden bu güne kadar buralarda hiçbir bitkinin yetiþmediðini anlatýyor ve bu yerleri çocuklarýmýza gezdiriyoruz.

Ondan sonra çocuklarýmýzý karþýmýza alýp;
— Eðer siz yeteri kadar çalýþmaz, diðer devletleri geçmezseniz vatanýnýz böyle bombalanýr, anneniz, babanýz böyle öldürülür, topraðýnýzda bir çiçek bile yetiþmez olur” diyoruz. Bizimkiler Japon heyetine;
— Ýyi ama bizim Hiroþima’mýz, Nagazaki’miz yok deyince, Japonlar;
— Ama sizin de Çanakkale’niz var! Çanakkale bizimkilerden daha çok çarpýcý bir örnek, o bölge çocuklarýnýza ve gençlerinize milli þuur vermek için bulunmaz bir yer. Öðrencilerinizi gruplar halinde Çanakkale’ye götürüp gezdirin ve 250.000 þehidinizin hikâyesini anlatýn. Yeterince çalýþmazlarsa, baþlarýna bugün de benzer þeylerin gelebileceðini söyleyin diyorlar.

Gençlerimize bu topraklarýn kolay kazanýlmadýðýný, atalarýmýzýn hürriyet için kanlarýný, canlarýný verdiklerini, bu topraklarýn þehit kanlarýyla sulandýðýný anlatmalýyýz. Mehmet AKÝF ERSOY Ýstiklâl Marþýnda:
...
Bastýðýn yerleri “toprak!” diyerek geçme, taný,
Düþün, altýnda binlerce kefensiz yataný.
Sen þehit oðlusun, incitme, yazýktýr, ataný,
Verme, dünyalarý alsan da, bu cennet vataný…

Diyerek gençlere kitaplar dolusu söylenecek sözleri bir kýtada söylemiþtir. Bu ifadeler üzerinde gençlerimiz gereði gibi düþünmeli, ülkenin kalkýnmasý için bütün güçleriyle çalýþmalýdýr. Bizlerde üzerimize düþen görevden kaçmadan, gençlerimize Çanakkale’nin tarihimizdeki yerini ve önemini anlatmak zorundayýz...

30 AÐUSTOS’UN NÝÇÝN BAYRAM OLARAK KUTLANDIÐINI BÝLEMEYEN GENÇLÝK!..

Gençlerimize tarihini, deðerlerini öðretelim, iþ iþten geçmeden onlara sahip çýkalým, milli þuur verelim. 30 Aðustos öncesinde televizyondaki bir programý izlerken bir öðretmen olarak çok üzüldüðümü belirtmeliyim. Programcý, yoldan geçenlere soru soruyor ve cevabýný istiyordu. Sorular öyle zor, içinden çýkýlmayacak cinsten deðil, her Türk insanýnýn cevaplayacaðý þu sorularý soruyorlardý.

30 Aðustos size neyi hatýrlatýyor?
Niçin 30 Aðustos’u bayram olarak kutluyoruz?
Bu zafer hangi tarihte kazanýlmýþtýr?

Bu sorulara cevap verme oranýnýn utanýlacak durumda olduðunu söylemeliyim. 26 Aðustosta baþlayan Baþkomutanlýk Meydan Savaþýnýn 30 Aðustos 1922 tarihinde zaferle sonuçlandýðýný, bu önemli zaferin kurtuluþ mücadelemizdeki yerinin ve öneminin insanlarýmýz tarafýndan bilinmemesi çok acý. Suçun sadece bilemeyenlerde deðil, biz öðretmenlerde, eðitim sisteminde de olduðunu söylemenin daha doðru olacaðýný düþünüyorum. Öðrencileri okullarda o kadar fazla bilgilerle boðuyoruz ki bilinmesi gerekenleri de yeterince öðretemediðimiz ortaya çýkýyor. Bu anlattýklarýmdan herkesin kendine bir pay çýkarmasý gerektiðine inanýyorum.