diyelim ki,
gün rehin düþmüþ
üzüm karasý akþamýn gözlerinde,
yanmamýþ içinin hiçbir sokak lambasý,
ezelden vurulmuþ ellerine
nefti gölgelerin mührü,
aþk silik bir süliet,
durur týrnak uçlarýnda
YASAK damgasý.

diyelim ki,
umut duraksýz geçmiþ içinin ayazýndan,
bahar hep cemresiz gelmiþ,
adýn,
yarýnsýzlýklarla hükümlü bir dipnot,
þehrin boy aynasýnda.
hayat,
hep sana karmýþ
serencamý belli olmayan an`larý.

diyelim ki,
uykuyla kuþatýlmamýþ tan atýþlarýn,
ender rüyalar sunmuþ hüzün gözlerine,
koþmuþsun pencerene,
hayra yordurmak için,
gün puslanmýþ,
su bulanmýþ,
kadraný bozuk zaman,
iþtiyakta takýlý kalmýþ.

olsun,
býrak takvimler geçmiþle yansýn,
býrak ömür yalancý aþklara kansýn,
sen bil,
genzini yakan tuzun,
denizlerden mavilik çaldýðýný,
topraðýn bile suya özlemle çatladýðýný,
sen bil,
karýn altýndaki tohumun bahara kaldýðýný,
her bulutun aðlayarak bir daða yaslandýðýný,
býrak,
göz yaþlarýn vuslatý yanaklarýnda sansýn,
çünkü sen,
yalnýzlýðýnlada bir ÝNSANSIN...