Acı konuşan dil mi ? Yoksa söz mü sivrilen,
Kalbi ortadan bölüp, hırpalanmaktan bıktım !
Kökünü parçalayıp, çınar gibi deviren,
Yaşarken bin kez ölüp, hırpalanmaktan bıktım !
Düşünüp taşındıkça veremedim bir karar,
İncinip duruyorken, hep kendimeydi zarar,
Geçmişine perdeyi, çekmekse neye yarar,
Yıllarla geri gelip, hırpalanmaktan bıktım !
İnatlaşmak basitti, zehir dolusu tasla,
Direniyordum boyna, vakit geçerken yasla,
Tüketti bu ömrümü, kurtulamadım asla,
Umut ışığı delip, hırpalanmaktan bıktım !
Yitiğin durağıysa, mağlup eden hezimet,
Onarabilmek için, tek yoludur fazilet,
Eğer engel kalkmazsa, anlamsızdır azimet,
Zorla aklımı çelip, hırpalanmaktan bıktım !
Bu
dünyanın yüküyle, sınandıkça tükendi
Alnımın yazgısına, garip boynu bükendi
Kalbimi yaralayan, sivri uçlu dikendi
Dertler art arda gelip , hırpalanmaktan bıktım !
Nesrin Önem
02 06 2016