“Ýnsan, kendisinin baþýboþ býrakýlacaðýný mý sanýyor!”  Kýyame süresi, 36

Doðumla baþlayan sevinç ve umut, yaþamýnýn her anýný sarýyor... Dertlerle karþýlaþtýðýmýzda, sýðýnacak bir liman ararken, gitmemiz gereken doðru adrese-limaný her ne hikmetse, bulamýyoruz veya göremiyoruz. Sanki dertlerimize çare olacak ve çözüm bulacak yalnýzca insanlarmýþ gibi onlarý arýyoruz çevremizde. Yalnýzlýðýmýzý hissettiðimiz o zamanlarda, sanki fýrtýnaya yakalanmýþ bir geminin güvenilecek bir liman aramasý gibi güvenilebilecek bir insaný, dostu hararetle ararýz. Oysaki her insanda bizim gibi ayný þeylere yönelmekte ve çevresinde yeni bir dert veya bununla baðlantýlý acý veren paylaþýmlarý istememektedir... Neden hastaneye gitsin ki? Neden mezarlýða varsýn ki? Neden içinde bir burukluk kalsýn ve gülmek varken, eðlenmek dururken acýlarý paylaþsýn ki?

Ýnsan doðumla baþlayan yaþamýnda ne zaman öleceðini bilmeden dünya hapishanesine girer ve bütün istek ve çözümlerini burada bulmaya çalýþýr. Oysaki düþünebildiði ve aldýðý eðitim ölçüsünde yaþayabileceði yer ve dünya içinde sayýsý belirsiz herhangi bir yer bulunmaktadýr. Fakat tüm bunlarý bedeniyle ölçeklenmiþ çok küçük bir fiziksel zýrh içinde sýkýþtýrdýðý ruhunda saklamaktadýr. Ruhunu saran bu ölçeklenemez basýnç ve içinde sakladýðý benlik dýþarýya taþmadýkça hiçbir an huzur bulamaz insan. Kendisine benzer insanlarla konuþmak, ayný paralellik içinde paylaþýmlarýný geniþletmek ve en azýndan güvene gerek duymadýðý kendine has yaþam döngüsünü þekillendirmek zorundadýr. Aslýnda dinsel öðütler bunu bütünüyle çözmektedir. Ýnsana yaþamýna rehber olacak her þey yaratýcý tarafýndan insana bir define niteliðinde verilmektedir. Elbette define herkesin göreceði yere gömülmez. Onu görmek ve bulmak için insanda bir gayretin olmasý da gerekir.

Ýnsanlar bu gayret yerine, anlýk çözümler ve yanlýþ felsefeler peþinde, daha karizmatik görünebilmek adýna sýnýrlý ömrüne yazýk etmekte, esas yoldan hedefe gitmek yerine tali yollara saparak yaþamýný sürekli karmaþýk hale getirmektedir. Oysa yaþam çok basittir. Tek yapýlmasý gereken insan kendi yerçekimini keþfedecek, kul olmasý gereken yaratýcýyý öðrenecek ve kýsa emellerle her an öleceðini düþünerek, bu dünyanýn maddesel varlýðýna sahiplenmeden çevresinin ve kendisinin etrafýna verdiði zararlardan sýyrýlmasýný bilecektir!

Ýnsan sonuçta, nefsinin bitmek tükenmez þerli isteklerini ve uzun emellerini-hedeflerini yok edip, tam anlamýyla yaratýcýya baðlandýðýnda ancak özgür olabilir. Yaratýcýya güvenmeyen insan çarþýda elini açmýþ dilenen insana benzer. Böylece dünyayý amaç edinmek ve sahiplenmek yerine, esas gideceði yere-öbür dünyaya, karýncanýn yaz geldiðinde kýþýn azýðýný hazýrladýðý gibi güzel amelleri yaþamalý ve bir gün emanet aldýðý her þeyini ölümle býrakýrken, içindeki dünyayý da, derdini de korku yerine sevinçle, Mevlana’nýn düðün gecesi gibi sevimli hale getirebilmelidir.

Vesselam, özgürlük tam manasýyla Allah’a teslimiyettir.

Saffet Kuramaz