Ahmet Eren, 4 Aðustos 2016’da, altmýþ üçüncü doðum gününe bir gün kala öldü. Ölümü, sýradan bir insanýn ölümünden ibaretti, sessizce, öylece… Öldüðünde yanýnda bir ben, bir de özel hemþiresi vardý.

Sinema kanallarýndan birinde film seyrediyorduk. Arada bir filmle ilgili laflaþýyorduk da… Onu çekyatýn üzerine yatýrmýþ, baþýnýn altýna iki yastýk yerleþtirip televizyon ekranýný rahat görmesini saðlamýþtým.

Attýðým en son lafa yanýt vermediðinde her zamanki gibi uyuya kaldýðýný sandým. Baþýnýn altýndaki yastýklardan birini alýp üstüne bir nevresim örtmek için ayaklandým.

Yastýðý baþýnýn altýndan çekerken  nefes almadýðýný fark ettiðimde nedense hiç þaþýrmadým. Soðukkanlý bir sesle, “geçmiþ olsun dostum!” dedim, “kurtuldun!”  

2004’de, bir daire satýn alýp Sarýmsaklý’ya taþýndýðýmýzda tanýþmýþtýk onunla. Satýn aldýðým daire onunkinin hemen yanýbaþýydý. 

Eþyalarý kamyondan eve taþýtýrken ayaðýnda bir þortla yarý çýplak halde yanýma geldiðinde, doðrusu pek antisempatik bulmuþtum onu, biraz da eþimi kýskanmýþtým sanýrým. Vücudu güneþten iyice buronzlaþmýþ, sýrým gibiydi. “Hoþ geldiniz!” dediðinde, asýk bir suratla, “Hoþ bulduk!” deyip geçmiþtim.

Ayný akþam eþiyle birlikte ýsrar ederek akþam yemeðini evlerinin balkonunda yemeye ikna etmiþlerdi bizi. Mangalda balýk ve koca bir þiþe raký, sýký bir sohbetle birlikte yol yorgunluðumuza deva olmuþtu.

Bizden dört yýl önce yerleþmiþlerdi Sarýmsaklý’ya; Almanya’da çalýþýrken kendi kendilerini emekliye ayýrmýþlar, evvelce yazdan yaza geldikleri evlerine temelli yerleþmiþlerdi. Gerçi Almanya’dan tam kopmuþ da sayýlmazlardý; arada bir gidip orada býraktýklarý kýzlarýnýn yanýnda kalarak oturma izinlerini öldürmüyorlardý.

Ahmet Eren’le dostluðumuz ummadýðým kadar hýzlý geliþmiþti. Eþlerimiz de iyi anlaþýyorlardý. Sahibi olduðu Mercedes arabayla hergün bir baþka yere taþýyordu bizi. Ayvalýk’tan Ayvacýk’a, körfezde dolaþmadýðýmýz ne bir sahil kalmýþtý, ne bir köy. Canýmýz nerede isterse gidiyor, orada giriyorduk denize, ya da hangi köyde en iyi ne yetiþtiriliyorsa gidip oradan satýn alýyorduk. Sýk sýk da eþlerimizi yalnýz býrakýp balýk avýna da çýkýyorduk. En büyük keyfimiz buydu.

Yapýlan masraflarýn büyük bir bölümü onun cebinden çýkýyordu. Eþimin ve benim emekli maaþlarýmýz satýn aldýðýmýz evin kredi taksitlerini ve üniversitede okuyan üç çocuðumuzun ihtiyaçlarýný çýktýktan sonra kuþa dönüyordu; bize kalsa deðil gezip tozmak, evimizden dýþarý adým atamazdýk. Bu durumun ezikliðiyle yaptýklarý davetleri devamlý reddetsek de bizi her seferinde adeta yaka paça arabaya sokuyorlardý.

2009’da, balýk avýndayken, su kenarýndaki yamaçta üstüne çýktýðým bir taþ parçasý tutunduðu toprak zeminden kurtulup da dengemi bozunca -popomun üstüne hafifçe düþmeme raðmen- sað bacaðýmýn uyluk kemiði üç yerinden birden kýrýlmýþtý. Ayvalýk Devlet Hastanesinde yapýlan ilk müdahaleden sonra Ýzmir Tepecik Ýhtisas Hastanesinde ameliyat olmuþtum. Ahmet Eren ve eþi o sýralarda Almanya’da, kýzlarýnýn yanýndaydýlar. Geçirdiðim kazayý öðrenir öðrenmez uçaða atlayýp geldiler. Bu, birinci dereceden hýsýmlarýmýn bile göstermediði bir yakýnlýk olmuþtu.

Bu kaza o hareketli günlerimizin de sonu olmuþtu. Hem benim, hem de Ahmet Eren’in hayatýný kâbusa çeviren günlerin de baþlangýcý…

Kýrýk bacaðýmla hareketsiz kaldýðým o süreçte ortaya çýkan aðýr KOAH nedeniyle hareketlerim iyice kýsýtlanmýþtý. Evden dýþarý çýkamýyordum. Birkaç yýl içinde de oksijen makinesine baðlanmadan nefes alamayacak hale gelecektim… Bu yetmezmiþ gibi yakalandýðým zatürree yüzünden sancý, ateþ ve öksürük krizlerim tuttukça hemen her kýþ defalarca hastaneye yatýrýlmam icab ediyordu. Hastaneye götürülürken en yakýnýmda hep Ahmet Eren oluyordu. Adým atacak halde deðilken, çoðu kez yüz yirmi kiloluk bedenimi sýrtýnda taþýyarak arabasýna götürüyor, hastanenin yoðun bakýmýna yetiþtiriyordu beni. Yoðun bakýmdan servise çýkartýldýðýmdan itibaren de refakatçi olarak baþýmda o kalýyordu. Bu iyiliðinin onun hayatýný mahvedeceðini bilseydim yanýmda kalmasýna hiç razý olur muydum?

Hastaneye kar fýrtýnasýnda kalmýþçasýna bir titreme nöbetiyle götürülmüþtüm. Doktor Suna’ydý doktorum. Kýrk beþ yaþlarýnda, bakýmlý, güzel bir kadýndý. Ben titredikçe sinirle sesini yükselterek üstüme bir battaniye örtülmesini isteyen Ahmet Eren’e, “hastanýn ateþi kýrk derece, olmaz!” diyerek karþý koyunca tartýþmýþlardý. Sonra birbirlerine tavýrlarý daha da sertleþmiþ; Dr. Suna, Ahmet Eren’i servisten kovmuþtu. Bu dalaþmadan sonra dost olabileceklerini kýrk yýl düþünsem aklýma getiremezdim…

Doktor Suna günlük kontrollerime geldikçe aralarýnda Almanca konuþmaya baþlamýþlardý. Ne konuþtuklarýný anlamýyordum. Kurduklarý cümlelerdeki kompliman ve espiri vurgularýný, mimiklerindeki ve bakýþlarýndaki sevecenliðin de katkýsýyla hissedebiliyordum. Aralarýndaki buzlar erimiþ, diye yorumluyordum bunu. Birkaç defa, “doktorla niye Almanca konuþuyorsun, ne konuþuyorsunuz öyle?” diyecek oldum, doðru yanýt alamadým; “senin hastalýðýnla ilgiliydi,” diye kaçamak cevaplarla savuþturuldum.

Bir gün, “Suna hanýmý yemeðe çýkartacaðým. Bir iki saat yanlýz idare edebilirsin, deðil mi?” diyerek gittiðinde, ilk aklýma gelen bunun masum bir dostluk yemeði olmayabileceðiydi. Nitekim o gece bir iki saat diye çýkýlan yemekten sabah gün ýþýdýðýnda dönülmüþtü. Artýk, ikisinin arasýnda sadece buzlarýn erimiþ olduðunu deðil, çok daha yakýn bir iliþki içinde olduklarýný fark edebiliyordum.

Taburcu edildikten sonraki günlerimde Ahmet Eren’in sýk sýk ortalardan kayboluþunu da Suna ile buluþmalarýna yorumluyordum.

Zavallý eþi de ondaki deðiþiklikleri sezinledikçe eþimle paylaþýyordu þüphelerini. Elimden geldiðince, “Ahmet öyle bir adam deðil, yapmaz,” diyerek kadýný yatýþtýrmaya çalýþýyordum.

Bir keresinde arabanýn ön koltuðu altýna düþürülmüþ bir saç tokasý bulmuþ, kýzýlca kýyameti koparmýþtý kadýn.  Arabaya yoldan bir grup öðrenci alýp okullarýna býraktým, diyerek savunmaya çalýþmýþtý kendini. Aralarýna zor girmiþtik.

Çekirge bir zýplar, iki zýplar, üçüncüde yakalanýr. Almanya’da büyümüþ, çalýþmýþ bir kadýný yüreðine bir þüphe düþtükten sonra, þüphelerinin peþinden koþmaktan alakoyamazdýnýz. Nitekim kocasý ne zaman evden gitse o da eþimden bizim -o yýl satýn almýþ olduðumuz- arabanýn anahtarýný alýp peþine düþer olmuþtu. Her defasýnda izini sonuna kadar sürememiþti, ama bundan hiç yýlmamýþtý, takiplerini yýlmadan, usanmadan sürdürmüþtü. En sonunda da Doktor Suna ile Cunda’da bir otelde yakalamýþtý kocasýný.  Bütün otel, hatta bütün Cunda adasý bu baskýnla ayaða kalkmýþtý…

Ahmet Eren’in hayatýndaki iki kadýn birden, tam da o gün, birden bire yok oldular. Doktor Suna yaþadýðý rezaletin karþýsýnda kariyerini koruyabilmek kaygýsýyla tayinini bir baþka þehire yaptýrarak gitti. Karýsý da ilk uçakla Almanya’ya, kýzýnýn yanýna…

Ahmet Eren uzun bir süre karýsýnýn döneceðini umut ederek bekledi. Umudunu yitirmek üzereyken de onu ikna edip geri getirmek için kendisi gitti Almanya’ya. Birkaç yýl sonra da elinde bir boþanma ilamý ve bir bavul dolusu ilaçla döndü. Döndüðünde o, eski Ahmet Eren deðildi, boyu gittiðinden mübalaðasýz bir karýþ daha kýsalmýþ, vücudu iyice öne eðilmiþ, kamburlaþmýþtý.

Almanya’da karýsýyla birlikte olduðu için kalmamýþtý bu kadar uzun süre; ortaya çýkan osteoporoz (kemik erimesi) hastalýðýný tedavi ettirmek için kalmýþtý. Aylarca, acýlar içinde yatmýþtý da ne karýsý, ne de kýzý sahiplenmemiþti onu.

Döndüðünde Devlet Hastanesi Ortopedi uzmanýnýn tavsiyelerine uyarak, Ortapedi ve Travmatoloji polikliniklerinde çalýþmýþ, emekli bir hemþire bulduk. Sabah sekizden akþam sekize, kadýn onunla ilgileniyordu, bilgili, iyi bir kadýncaðýzdý.

Basit travmalarla bile, devamlý sýrt, bel ve boyun aðrýsý çekiyordu. Vücudunda her geçen zamanda artan biçimde þekil bozukluklarý meydana çýkýyordu. Ve darbelere karþý kemiklerinin direnci iyice azalmýþtý, basit düþme çarpmalarla genellikle omurga, kalça, el bileði ve omuz bölgelerinde kýrýklar meydana gelebilirdi. Çok dikkatli yaþamasý þarttý. Tamamen hareketsiz bir yaþam…

 2015 Kasýmýnda kýzýmýzýn doðum yapacak olmasý nedeniyle Ýstanbul’a giderken, beni, “Kendimi çok yaþlanmýþ ve bitkin hissediyorum, bu kýþý çýkartamama ihtimalim var. Lütfen, hakkýný helal et de git!” diyerek uðurlamýþtý.

O kýþ ölmemiþti. 2016 Temmuzunda döndüðümde de saðdý. Ne var ki, hem zihinsel hem de bedensel saðlýðý aþama aþama kötüye gitmiþti. Özellikle son aylarda, bir zamanlarki enerjik bedene dair emareler görmek mümkün deðildi. Bedeni öylesine zayýflamýþtý ki biçare Afrika yerlilerini andýrýyordu.

Döndükten sonra onun yanýndan hiç ayrýlmadým. Yemesi, içmesinden, altýna bez baðlanmasýna kadar her þeyini ben üstlenmiþtim. Gücüm yettiðince, zira ben de tekerlekli sandalye ve oksijen makinesiyle yaþamaya çalýþan biriydim… Hemþiresiyle birlikte az acý çekmesi için elimizden gelen her þeye yapmaya çalýþýyorduk. Bir gün sonraki altmýþ üçüncü yaþ günü için küçük bir hazýrlýk bile planlamýþtýk.

Olmadý…

Cenazesi çok ýssýzdý. Törene az sayýda kiþi katýldý. Benimle birlikte birkaç komþu ve cenaze namazýný kýldýran imamýn, “merhum gurbetteydi, defnine eþlik etmek sevaptýr,” çaðrýsýna uyan, Ahmet’i çok az tanýyan ya da hiç tanýmayan cami cemaatinden birkaç kiþi. Ahmet, bu beldenin en önemsiz kiþiliklerinden biriydi, tanýnmýþ bir insan olmaktan uzaktý. Her insan gibi o da küçüktü ve diðer insanlarýn pek çok kusuru onda da vardý, ortalama bir kiþiydi.

Sarýmsaklý çok sýcaktý ve mezar bu iyi adamý kendi ellerimizle koyduðumuz bir cehennem kuyusu gibiydi. Ýki ucundan baðlanmýþ kefenin özenle yatýrýldýðý oyuðun üzerini kapatan tahtalarý dizdiklerinde içimde uyanan his, kendi ölümümün korkusuydu.