Çalýþtýðým ‘martý’ dönercisindeki iþim saat yirmi iki sularýnda bitiyordu.

Ýpini koparýp Ýstanbul’a gelenlerden biri de bendim. Mesele gelmekten ibaret olsaydý mesele olmazdý, ama asýl mesele geldikten sonra kalabilmekteydi. Kalabilmek için barýnmak gerekiyordu. Barýnmak için dört duvarlý bir barýnak gerekiyordu. Oteller pahalý, iþ gücü  ucuzdu. Otele verecek kadar para kazanamýyordum. Þimdilik kendim için icad ettiðim yöntemleri kullanarak barýnma ihtiyacýmý giderip kalmayý sürdürebiliyordum. Yöntem sözcüðünü çoðul olarak kullanýþýmdan da anlaþýlabileceði gibi A yönteminin yaný sýra B yöntemi, C yöntemi, D yöntemi gibi birbirine alternatif yöntemlerim mevcuttu. Genelde A yöntemi iþimi görüyordu.

Sabah ondan gece yirmi ikiye dek ateþ önünde ayakta dikilererek ayaklarýma kara sular indirdikten sonra her gece yaptýðým gibi hýzla sokak aralarýna daldým. Sokak boyunca omuz omuza vermiþ apartmanlar beni heyecanla karþýladýlar. Her biri dile gelmiþ, beni davet ediyordu.

“Bu gece lütfen benim misafirim ol!”

Ses tonunu çok kibar bulduðum bir apartmanýn önünde dikilip, “tamam, bu gece sende misafirim,” dedim ona. Sol elimin iþaret parmaðýný zillere uzattým, saymaya baþladým. “Ya þundadýr, ya bunda, helvacýnýn kýzýnda!” En sondaki ‘da’ hecesinin denk geldiði zile bastým.

Zil kutusunun ekindeki megafondan, “kim o?” sorusu duyulduðunda,

“Benim, açar mýsýn lütfen!” dedim.

Az önce kibarca ‘kim o’ diye soran ses birden kabalaþarak, “sen kimsin lan?” diye baðýrdý.

Hemen, “rahatsýzlýk verdiðim için çok özür dilerim komþu! Anahtarýmý evde unutmuþum da…” diye karþýlýk verdim.

“Zýýýrrrt!” þeklindeki otomatiðin sesi ve ardýndan “çýrrkk!” þeklindeki kapý açýlma sesi.

Apartmanýn merdiven boþluðuna geçip kapýyý kibarca örttüm. Otomatik aydýnlatýcýnýn loþ ýþýðýnda aþaðýya inen merdivenlere yöneldim. Baktým, bodrum katýnda bodrum yok, iki adet ev var, inmedim aþaðýya. Asansörü çaðýrdým, ona bindim. Sekizinci kat düðmesine basýp en üst kata çýktým. .Çatýya çýkan bir merdiven vardý. Týrmandým. Oradan da tavandaki kapaðý açýp çatý boþluðuna geçtim. Kapaðý örttüm. Çakmaðýmý çaktým. Çatý arasý toz toprak içinde alçak bir yerdi. Çatý onarýcýlarýndan kalmýþ izocam parçalarý, mukavva kutular…Tozun topraðýn üzerine birkaç mukavva ve çaput serdim. Kolumu yastýk yapýp uzandým. Ayetül kürsiyi okuyup farelerin karanlýktan istifade edip burnumu kemirmelerine fýrsat vermemesi için Allah’a yalvardým.

Horlama sesleri çýkartarak kendi kendimi, “þu anda uyuyorsun dostum! Az sonra ilk rüyan baþlayacak,” ayaklarýyla uyku moduna sokmaya çalýþýyordum. Bir yerlerde, “insan uyumakta olduðunu düþünerek çabuk uyur,” diye yazmýþlardý, onu okuduktan sonra hep böyle yapýyordum.

Bir tatlý huzur almaya geldim Kalamýþ’a…

Çatý aralýðýnýn zifiri karanlýðý huzur veren bir nurla ýþýldadýðýnda, bunu bir meleðin rüyama girdiðine yorumladým, rüyam yarým kalmasýn diye istifimi bozmadým.

Küves kokusu... En sevdiðim içkinin kokusunu ayak uçlarýmdaki ölü týrnak hücrelerime kadar sindirerek içime çektim. Küves seven bir meleðin ziyaretime gelmiþ olmasý gururumu okþamýþtý. “Meraba!” deyiþini kaçýrmamak için kulaklarýmý açtým. Onlarca televizyon kanalýnýn gaipten gelen mekanik ses kokteyli…

 Nur geldi, yüzüme kondu. Heyecanlandým. Gözlerimi açarak onu görmek istedim. Karþýmda Atilla Taþ’ýn Kýrmýzýlým isimli þarkýsýndaki kýrmýzý elbiseli kadýný gördüm. Sibel Tüzün’ün kýrmýzý isimli þarkýsýndaki, ya da Hande Yener’in kýrmýzý isimli þarkýsýndaki kýrmýzýlý kadýn da olabilir, bilmiyorum; uyku sersemliðiyle karýþtýrmýþ olabilirim, ama kýrmýzý balýk þarkýsýndaki balýk deðildi kesinlikle. Elinde küves dolu kadehi tutuyordu ve parmaklarýný kafatasýnýn içinde çalan bir þarkýnýn ritmine uygun hareketlerle kadehe vuruyordu. Sonra birden kadehi dikti baþýndan, içkinin hepsini içti. Boþ kadehi çatý arasýnýn en uzak köþesine fýrlattý. Kadehin kýrýlma sesine eþlik ederek, "Öyle güzelsin ki kuþ koysunlar yoluna," dedim.

Þýrrak! Suratýma birisi tokat attý. O birisi, bu melek olabilir miydi? Bunu anlayabilmek için gözlerimi daha çok açtým, pörtletir gibi. Evet, evet, oydu! Onun alçak çatý aralýðýnda eðilmeden, dimdik ayakta olduðunu görünce bir kadýn deðil de, bücür bir kýz çocuðu olduðunu sandým önce, memelerinin kafam kadar kocaman olduðunu fark edince de göttenayaklýlar familyasýna dahil bir kadýn olduðunu anladým. Omuzlarýndan aþaðýlara sarkan pirinç sarýsý saçlarý kirden yapýþ yapýþ görünüyorlardý.

Sanki küfür etmiþim gibi, “Güzel anana benzer!” diye tersledi beni.

Kadýnlar genelde kendilerine ‘cadaloz’ diyen olursa, ‘cadaloz anana benzer’ diyerek tepki gösterirlerdi, bu ne iþse…

Sesi hayatýmda duyduðum en þirret sesti, diyebilirim; köpek hýrlamasýyla kedi týslamasý evlenmiþler de doðan melez çocuklarý konuþurken azýcýk babasýndan, azýcýk anasýndan intihal yapýyormuþ gibiydi. Kendi kendime, “melekler böyle konuþuyormuþ demek ki,” diye mýrýldandým.

Kafasýný kafama doðru uzattý. Kafasýnýn dört bir yanýndan sarkan saçlarýnýn arasýndaki bir timsahýnkinden daha büyük ama, týpký timsahýnkine benzeyen aðzýný ve göz yuvalarýndan dýþarý fýrlamýþ göz yuvarlarýný o an farkettim. Burnunu göremedim, burnu yoksa bile burun delikleri var mýdýr acaba, diye meraklanýp suratýnýn her yanýna göz attým. Yoktu. Suratýna göz atarken cildinin ne kadar da pürüssüz olduðunu fark ederek hayran oldum. Yok, o anda hangi kremi kullandýðýný sormak gelmedi aklýma.

Aðzýný açtý, içinden çýkarttýðý upuzun bir dille suratýmý yaladý. Yalayýp yutacak beni, isimli bir korku sardý benliðimi. Korkudan altýma kaçýracakmýþým gibi bir hisse kapýlýnca beyinsel bir refleksle pipetimin aðzýndaki kaslarý sýktým.

“Seeeeeeeniiii Yaaalaaadýmm, seeeeniiii yaaalaaadýýýým…” Sustu, dilini aðzýnýn kenarlarýnda dolaþtýrýp kendini de yaladý.

Ellerimle suratýmdaki ýslaklýðý silmeye çalýþtým, azýcýk kýzmýþtým ona. Yakalayýp ünüðünü sýkmak istedim.

Hýzlý bir hareket yapýp attýðý ters taklayla hücumumu bertaraf etti. Ýki eli üstünde amuda kalktý. Kýçýndaki uzun paçalý kýrmýzý don ortaya çýktý. Doðruldu. Ellerini uzattý, suratýmý avuçladý. “Çoooooookkk ateþlisin!” dedi.

Çok sözcüðünü bu kadar çok uzatmasýna akýl erdiremedim. Gerçekten bir melek miydi, çok merak etmeye baþlamýþtým. Kendimi çok zorlayarak, “melek misin, þeytan mýsýn?” diye sordum.

Þuh bir kahkaha attý. Sonra, “Ben Biçura’yým!” dedi. “Bu apartmanda yaþýyorum. Apartmandaki on sekiz dairenin hepsinde, ama en çok da üç numaralý dairede. Orada oturan kocakarýyý çok seviyorum. Onun evi çöp ev, bok götürüyor her yanýný, ama kimse bilmiyor. Bütün odalarý týkabasa çöplerle dolu onun. Bayýlýyoruuuuuummmm… Bir de altý numaralý dairedeki kýza bayýlýyorum. Altý aydýr yýkanmýyor, kirlilerini yataðýnýn altýna atýyor, odasýnýn her yanýný bok götürüyoooorrr… Evlerin hepsini bok götürüyor burda. Kadýnlar televizyonlarý karþýsýnda evlenme, magazin, yarýþ, dizi programlarýyla öyle çok vakit geçiriyorlar ki, temizliðe vakitleri olmuyor. Çok mutluyum, çoookkk…”

“Yani, pisliði seviyorsun, öyle mi?”

“Çoookkk…”

“Peki, ev sahipleri biþi demiyorlar mý sana?”

Çocuklarýn ‘yað satarým, bal satarým, ustam öldü ben satarým!’ tekerlemesiyle sekerek oynamalarýný andýran hareketlerle baþladý hoplayýp zýplamaya: “Göremiyorlar ki!... Göremiyorlar ki!... Göremiyorlar ki!...”

Çýkardýðý gürültüden tedirgin oldum. “Yavaþ, gürültünü bütün apartman duyacak!”

Bu defa da, “duysunlar… duysunlar…” diye hoplayýp zýplamayý sürdürdü. Sivri timsah diþlerini göstere göstere kahkalar atýyordu.

“Sana bir bilmece soracaðým, bil bakalým, ‘Ocak baþýnda Býçura belini boðmuþ oturur,’ nedir bu?”

Blmecenin içinde biçura demiþti ya, hemen, “Biçura!” dedim.

“Bilemedin ki… bilemedin ki…” diye diye yine hoplayýp zýpladý.

“Neymiþ, sen söyle madem,” dedim.

“Küves Fýçýsý,” dedi. “Bundan sonra benim kölemsin sen!”

“Nerden çýktý þimdi bu?”

“Bilseydin, ben senin kölen olacaktým, ama bilemedin! Sen benim kölem olacaksýn…”

“Ýyi ama, benim iþim gücüm var, çalýþýyorum.”

“Ne iþ yapýyorsun?”

“Millete martý etlerini tavuk eti diye kakalayan bir dönercide çalýþýyorum.”

“Bundan sonra çalýþmana gerek yok. Ben sana harcayamayacaðýn kadar bol para vereceðim.”

Bu cazip bir teklifti, kabul etmeliydim, zira döner etine baktýkça martýlarý, ölümü, zehirlenmeyi, parasýzlýðý, açlýðý, barýnaksýzlýðý düþünmekten kurtulacaktým artýk. “Peki madem,” dedim. “Ama bir þartým var!”

“Neymiþ o?”

“Ýstanbul’dan gideceðiz. Ayvalýk’a…”

O da benim þartýmý kabul etti. “Ama orada ya aç kalýrsam?” diye tereddüt ediyordu.

“Kalmazsýn. Otellerin, turistlerin yarattýðý kirlilik o kadar fazla ki, yiye yiye bitiremezsin,” diyerek onu ikna ettim.

Tavan arasýndaki bir benzin bidonunu gösterdi bana. Kölesi olarak verdiði ilk emri yerine getirmek üzere bidonu aldým, birlikte tavan arasýndan merdiven boþluðuna geçtik. Bidonun içindeki benzini merdiven boþluðundaki kapýlara saça saça aþaðý doðru inmeye baþladýk. Üç nolu çöp evin kapýsýna geldiðimizde benzinimiz bitti. Çakmaðý çýkarttým, çaktým. Apartmaný alevler sararken Biçura ile elele Ayvalýk’a doðru hareket ettik.

Ertesi günkü gazeteler, “çöp evde çýkan yangýn bütün apartmaný kül etti…” diye bir haber çýktý.

Kaynakça: Vikipedia

(BÝÇURA: Türk ve Tatar mitolojisinde Kiler Cini. Býçura olarak da bilinir. Evlerde ve bodrumlarda yaþar.  Kadýn kýlýðýna girer. Kýrmýzý giysili olarak betimlenirler. Genelde evde, ocaðýn arkasýnda veya kilerde veya çatý altýnda yaþar. Hiç çekinmeden gürültü patýrtý yapar. "Küves" denen içkiyi çok sever. Tatar Türklerinde “Ocak baþýnda Býçura belini boðmuþ oturur” þeklindeki bilmecenin yanýtý Küves Fýçýsý’dýr.

Yemeðe çok düþkündür. Ýnsanlarýn yiyip bitiremediði bütün yemeði o yer. Kýzdýðý zaman tabaklarý kýrar ve yemeði de döküp evi uzun süre için terk eder. Biçura, çok pis bir yaratýk olarak da bilinir, temiz yerlerden nefret eder. Zaten pis evleri seçermiþ. Bu yüzden ondan kurtulmak için ilk þart evi temiz tutmaktýr. Aniden baðýrýr, güler, oynar, þaka yapar, uyuyan insaný yataðýndan alýp baþka yere taþýr. Çoðu zaman evdeki eþyalarý yerini de deðiþtirir veya gizler. En sevdiði eþyalar, anahtar, iðne, býçak, makastýr. Geceleyin kilitlenen kapýlarý açar veya tersine açýk kapýyý kilitler.[2] Bazen yangýn çýkarýr. Uzun süre ocak yapýlmayan evleri severmiþ. Bu yüzden Tatar Türkleri, yeni ev yapar yapmaz her þeyden önce ocaðýný yaparlar.

Yazarýn notu: En ciddi ansiklopedi maddeleri bile bir öykü kurgusu olabilir. Yeter ki, hayal dünyanýzý canlý tutun…