Huzurevi müdürü Kibar Bedroþ, odasýnda Sami Emekli ile Kamil Oðuz’u aðýrlýyordu. Makam masasý önündeki koltuklara oturttuðu iki bunak ihtiyara, “ne içersiniz efendim? Çay? Kahve?” diye sordu.

Kamil Oðuz, ben bir orta þekerli kahve alayým,” derken,

Sami Emekli de, “ben de þekersiz, demli bir çay alayým,” dedi.

Kibar Bedroþ, dahili telefonu açýp, “odama iki orta kahve ile bir demli çay getirin! Çayýn yanýnda þeker istemez,” derdemez Kamil Oðuz itiraz etti.

“Ýki kahve birden içemem ben müdürcüðüm, bir kahve yeter bana.”

“Tamam efendim, siz bir tanesini içersiniz.”

“Ýyi ama ötekini bu bunaða verme, sen iç!”

“Olýr efendim, ben içeyim…”

Sami Emekli küstü. “Senin kavene kalmadýk, içmeyiveririz.”

“Ýçmezsen içme! Zorla içirmeycez heralde…”

Bunaklarýn bu dalaþlarýyla ömür geçiren Kibar Bedroþ, onlara son yolculuklarýna hazýrlandýklarý bu dönemlerinde kibar davranýlmasý gerektiðini bildiði için, “aðzýnýz tatlansýn,” diyerek masasýnýn çekmecesinden bir þekerlik çýkartýp uzattý. “Tatlý yiyelim, tatlý konuþalým, dimi efendim?”

Sami Emekli, “ben diabet hastasýyým müdürcüðüm, almayým,” diyerek ikram edilen þeker ve lokumlara uzanmazken, Kamil Oðuz uzanýp bir þeker aldý.

“Bununkini de ben alayým mý?”

“Tabii, tabii, buyurun!”

Bir þeker daha alýp ikisini de ceketinin cebine sokuþturdu.

Odacý çayla kahveleri getirip önlerine býrakarak gitti.

Müdür Kibar Bedroþ, “Ünlü tarihçi Biberoðullarý Sami efendinin tarihi zabýtlarýndan Kamil Oðuz beyefendinin hela zannedip buzdolabýnýn kapýsýný açarak içine iþediðinden karýsý Nurten Koþ hanýmefendi tarafýndan huzurevine yollanýldýðýný okumuþ idim…” der demez Kamil Oðuz onun lafýný aðzýna týkadý.

“Yok efendim, ondan deðil valla…”

Ona da itiraz eden Sami Enekli oldu. “Ya neden? Bal gibi de ondan için iþte’!”

Kamil Oðuz onun itirazýna sinirlenerek, “halt etmiþsin onu sen!” diye söylenmeye baþladý. “Hep senin yüzünden oldu!”

Kibar Bedroþ baktý, yeniden dalaþmaya baþladýlar, hemen þekerliði uzattý yine, “buyurun þeker alýn! Tatlý yiyip tatlý konuþalým…”

Kamil Oðuz hemen uzanýp bir þeker alarak onu da cebine soktu. Tam, “bununkini de ben alim mi?” diye sorarken,

Sami Emekli, “ben kendiminkini kendim alýrým’” diyerek uzanýp bir lokum alarak o da cebine sokuþturdu. Kamil Oðuz’a, “ver deminki þekerimi benim!” diye çýkýþtý.

Kamil Oðuz cebinden çýkarttýðý bir þekeri ona verdi. “Al, aman, senin þekerine kalmadýk!”

Kibar Bedroþ, “madem ki evden buzdolabýna iþediðin için kovulmadým diyorsun, þu iþin doðrusunu bir anlatsan,” diyerek onlara müdahale etti.

Kamil Oðuz, “hep bunun yüzünden!” diye söylenerek Sami Emekli’nin yüzüne kinle bakmaya baþladý. “Bu, þiirlerimi karýma yalakalýk yapmak için yazdýðýmý yazdý. O yetmiyormuþ gibi bir de bilgisayarda rus mankenleri seyrettiðimi yazdý. Karým da bunun yazdýklarýný okuyunca, yazdýðým þiirleri tutup turup, ‘rus karýlarý için yazdýðýn þiirleri bana kakalamaya çalýþma mendebur herif, diye baþýma çaldý…”

Sami Emekli, “yalan mý? Rus mankenler için yazmýyor muydun?” diyerek sözünü kesti onun.

Kamil Oðuz iyice sinirlendi. “Ben Rusca biliyor muyum da, Rus karýlara þiir yazayým, salak?”

“Salak senin babana derler! Geri zekalý!”

Kibar Bedroþ hemen þekerliði uzattý. “Tatlý yiyip, tatlý konuþalým…”

Kamil Oðuz bir þeker, Sami Emekli bir lokum alýp ceplerine attýlar.

Bir anlýk sükunetten yararlanmak isteyen Kibar Bedroþ, “Sizin anlattýðýnýzý doðru kabul etsek de tarih buzdolabýna iþediðinizi yazmýþ bir kere, gerçeði  kimselere anlatamazsýnýz artýk,” diyerek Sami Emekli’ye döndü. “Lakin siz, hakkýnda herhangi bir zabýt tutulmayacak kadar sýradan biri olduðunuzdan huzurevine þutlanýþýnýz hakkýnda tarih kitaplarýndan bir bilgi edinemedim,” dedi. “Huzurevine nasýl düþtünüz, anlatýn bir!”

Sami Emekli’nin suratýný derin bir hüzün kapladý. “Düþene deðil, düþürene bakacaksýn müdürcüðüm,” diyerek ta yüreðinin içinden kopan bir ^’offf!!! Offf!!!’ çekti. Anlatmaya baþladý:

“Efendim, ben henüz emekli olmuþ iken Ayvalýk’ýn Sarýmsaklý mevkiinde ikamet eder oldum. Etmez olaydým. Bu mendebur suratlý bunak orada da karþýma çýkýp hayatýmý zindana çevirdi benim…”

Kamil Oðuz, onun hakaret içeren ithamlarýný umursamadan, sýrýtarak dinliyordu, zira anlatacaklarýyla kendi kendinin ne mal olduðunu ele verecekti zaten, müdahale etmesi gereksizdi.

Kibar Bedroþ meraklanmýþtý. “Nasýl?” diye sordu.

“Bir cami yaptýrma derneði kurmuþtum. Kurduðum derneðin vasýtasýyla kendime cennetten bir arsa satýn almakla meþkul idim. Bu gelip de kanýma girmeseydi alacaktým da… Ama ve lakin bu bunak geldi, ‘Sami hocam, beygir yarýþlarýnda öyle çok para var, öyle çok para var ki, kazanacaðýn paralarý ayakkabý kutularý almaz vallahi’ diyerek kanýma girdi. Neymiþ efendim, Karacabey harasýndan bir arap beygiri alacakmýþýz, onu beygir yarýþlarýna sokarak yarýþtýracakmýþýz… Yok, hani, bu iþleri yapacak kendi paramýz olsa da yapsak, amenna; ama cami yaptýrma derneðinin paralarýndan baþka paramýz yok ki! Bu bunak, beni, ‘derneðin paralarýyla alalým beygiri, nasýlsa misliyle kazanýp parayý yerine koyarýz,’  diye kandýrýnca gittik aldýk beygiri. Benim evin avlusuna koca bir ahýr yaptýrýp kapattýk hayvaný. Aklýmýz sýra yarýþ sezonu açýlýnca götüreceðiz, yarýþlara sokacaðýz…” Sustu. Sonra, “bir çay daha söyleseniz. Dilim damaðým kurudu da,” diye ekledi.

“Hay hay! Size de orta kahve söyleyeyim mi Kamil Bey?”

“Söyleyin! Bir de þeker verin de aðzým tatlansýn!”

Kibar Bedroþ þekerliði uzattý. “Tabii, buyurun!”

Sami Emekli de uzanýp teklifsizce lokumunu kaptý, her ikisi de aldýklarýný yine ceplerine koydu.

Kibar Bedroþ, “e-e? Beygiri soktunuz mu yarýþlara?” diye sorunca,

Sami Emekli, derin bir “nerdeee…” çekti. “Beygir aldýðýmýzýn haftasýnda çatlayýp öldü.”

“Öldü mü? Allah Allah! Hayvancaðýzý çatlatana kadar yemlediniz de mi?”

“Yok efendim, yok…”

“Ya neden?”

“Beygiri ahýra koyduðumuz ilk geceden baþladý her þey…”

“Yaaa…”

“Gece yarýsýndan sonra ahýrdan gelen kiþneme seslerini duyduðumda, eyvah, bizim beygiri çalýyorlar, diye fýrladým yataktan, pompalý tüfeði kaptýðým gibi ahýra koþtum. Yok, beygiri çalan filan yoktu, hayvancaðýz baðladýðým yerinde durmaktaydý, ama pek huzursuzdu. Yanýna vardým, þöyle bir el sürdüm ki, ne göreyim? Beygirin kýllarý výcýk výcýk ter içindeydi, sanki suya sokup çýkartmýþsýn gibi. Bir de yelelerine bakýnca gördüðüm þeye þaþýp kaldým. Yelesindeki her bir kýl özenle, öyle bir örülmüþtü ki, saç örer gibi, gözlerime inanamadým. Ertesi gün olanlarý bu bunaða anlattým. Bana,

“Al karýsýdýr o,” dedi; “kýsrak atlara ve loðusa kadýnlara düþmandýr.”

“Al karýsý mý?” diye sordum.

“Al karýsý, bir cin,” dedi; “samanlýk ve ahýrlarda bulunan öcü gibi bir þey..”

Ne yalan söyleyeyim, korktum.

Bu, “Korkmana gerek yok,” dedi. “Al karýsý erkeklerden korkar, senden kaçar, görünmez gözüne.”

“Benden korkar diye beygirle sabahlayamam ki!”

“Gerek yok öyle þeye. Karanlýða gelir o, ýþýðý yanýk býrakýrsan gelmez bir daha…”

O gün ahýrýn ýþýklarýný yanýk býraktým. Lakin, sabah kalktýðýmda ahýra girer girmez açýk býraktýðým ýþýðýn kapatýlmýþ olduðunu gördüm. Bir baktým, benim beygirin saçlarý yine özenle örülmüþ…”

Bu yine akýl vermeye baþladý. “Beygirin yanýnda bir Kuran bulundurursan uzaklaþýr. Bir de kýrmýzý örtüden uzak durur.”

O Gece de hem ýþýklarý yanýk býraktým, hem de beygirin semerine Kuran koyup baþýný kýrmýzý örtüyle örttüm.”

“Sabah kalkar kalkmaz ahýra gittiniz ve tabii ki…”

“Evet, ahýra gittiðimde ýþýklar yine kapatýlmýþtý ve beygirin baþýna örttüðüm kýrmýzý örtü bir güzel dürülmüþ, Kuran da onun içine konmuþ, öylece kapý giriþine býrakýlmýþtý.”

“Allah Allah! Sonra?”

“Sonrasýný bir demli çay içip anlatsam? Dilim damaðým pek kurudu da…”

“Hay hay! Size de orta kahve söyleyeyim mi Kamil bey?”

“Söyleyin tabii, benim baþým kel deðil ya…”

Kibar Bedroþ telefonu açýp çay kahve söylerken Sami Emekli, sataþmak için fýrsatý kaçýrmadý. “Kel deðilmiþ…Kendini benim gibi sýrma saçlý sanýyor, zahir; dazlak kafalý þey!”

Kamil Oðuz hemen tepki gösterdi. “Dazlak kafalý babandýr. Ben kafamý usturaya vurduruyorum da ondan böyle!”

Kibar Bedroþ baktý, yine dalaþmaya baþladýlar, hemen þekerliði uzattý. “Tatlý yiyelim tatlý konuþalým.”

Tutulan þekerlikten birer þeker ve lokum alýp ceplerine soktular. Çay, kahve geldi. Ýçtiler.

“Nerde kalmýþtýk?”

Kibar Bedroþ, “Ýkinci sabah da beygirin saçlarý…” diyerek hatýrlatmak istediðinde Sami Emekli onu susturup hemen söze baþladý.

“Ha, evet… Yine bu bunak geldi, anlattým  olanlarý.”

Bana, “en iyisi yakalayalým onu,” dedi.

“Nasýl yakalayacaðýz?” dedim.

“Atýn üstüne acý sakýz koyacaksýn. Üstüne oturunca yapýþacak, kaçamayacak oradan,” dedi. “Hemen yanýna gidip yakasýna bir iðne batýr. Bir daha da sakýn çýkartma o iðneyi. Ýðne yakasýnda saplý kaldýkça senin kulun kölen olur…”

Bu bunaðýn dediðini yine yaptým, atýn sýrtýna yapýþtýrdým acý sakýzý. Verdiði akýllardan ilk defa biri böylece gerçekleþmiþ oldu. Üçüncü günün sabahý ahýra vardýðýmda bir baktým, yapýþmýþ sakýza, kaçamamýþ. Koþturdum yanýna, yakasýna iðne batýrdým.”

Kibar Bedroþ heyecanlanmýþtý. “Vay canýna! Gördün onu ha! Nasýl bir þeydi?”

“Uzun boylu, Parmaklarýnýn eklem yerleri olmadýðý gibi, parmaklarý uzun  ve sivri sivriydi! Saçlarý daðýnýk, vücudu yaðlý, el ve ayaklarý küçük, diþlek bir karýydý. Yýllardýr bekar hayatý sürmekten býkýp usanmýþtým. Kör de olsa, topal da olsa kadýn kadýndýr. Olsun dedim, hiç yoktan iyidir. Tuttum elinden, eve götürdüm. Oturttum karþýma, sohbet ettim. Kimin nesisisin, anlat bakiim, dedim.”

Anlatmaya baþladý. “Benim adým Lilith. Ben, Adem’in ilk karýsý idim. Onunla ayný anda yaratýldýðým için, ona tabi olmayý reddettim. Bu yüzden lanetlendim… Düþünebiliyor musunuz? Adem aleyselamla yaþýt bir kadýnla birlikte yaþayacaktým bundan sonra…”

“E?”

“E’si, yaþadýk… Ondan sonraki günlerde her iþimde çalýþtýrmaya baþladým onu. Öyle hamarattý ki, evi baþtan aþaðý pýrýl pýrýl yapýyordu. Piþirdiði yemeklerin lezzetini baþka hiçbir yerde bulamazdýnýz. Piþirdiði ekmek hiç bitmiyordu, çok bereketliydi!”

“Vay canýna! Sonra?”

“Sonra, aþýk oldum ben buna… Yine mahmur gözlüm uykudan kalkmýþ, Dedim buluþalým, dedi ki yok yok.. Taramýþ kakülü gerdana salmýþ. Dedim bölüþelim, dedi ki yok yok… Dedim selvi nedir, dedi boyumdur. Dedim bu güzellik, dedi soyumdur. Dedim bu cilveler, dedi huyumdur. Dedim gülüþelim, dedi ki yok yok…Dedim að libaslar dedi eðnimde. Dedim altýn gerdan dedi boynumda. Dedim að memeler, dedi koynumda. Dedim bölüþelim, dedi ki yok yok… Dedim Erzurum nen, dedi yolumdur. Dedim Diyarbekir, dedi ilimdir. Dedim Sami Emekli, dedi kulumdur. Dedim dolaþalým, dedi ki yok yok…Sonra, dedim cemalin ne güzel, dedi ki ay, dedim seni seviyorum, dedi ki vay… dedim bende gözün var mý, dedi ki yok yok… Dedim senin koynun nedir, dedi cennet, dedim beni sever misin, dedi elbet, dedim senin yarin kimdir, dedi Sami hocadýr elbet, dedim baþka yarin var mý, dedi ki yok yok…

“Sonra, sonra?”

“Sonra sonra iþi piþirdik biz bununla. O arada beygiri de piþirdik, birt güzel yedik.”

“Vay canýna! Tiksinmedin mi yerken?”

“Yok… Lilithciðimin elleri pek marifetliydi, piþirdiði fareleri bile yemeye doyamazdým.”

“E? Bu kadar mutluyken nasýl oldu da huzur evine düþtün ki?”

“Ah müdürcüðüm, ah… Ýþte orasý çok acýklý hikaye. Bu Lilith denen karý onca güzelliði, meðer malýmý mülkümü üstüne yapayým diye yapýyormuþ. Önce evin tapusunu üstüne yaptýrdý. Sonra arabayý, cami yaptýrma deneðin paralarýný, derken kýçýmaki dona kadar her bir þeyimi aldý elimden. Baktý alacaðý bir þeyim kalmadý, vurdu kýçýma tekmeyi, yolladý buraya…”

“Vah, vah, vah! Yazýk olmuþ vallaha… Durun bir þeker tutayým da aðzýnýzýn kaçan tadý terine gelsin…”

Ýki bunak tutulan þekerle lokumu da alýp ceplerine soktuktan sonra müsaade isteyip ayrýldýlar oradan.

Kapý önünde birbirinin koluna girip odalarýnýn yolunu tuttular.

 “Gördün mü bak Kamilciðim, adam bizi odasýnda oturtup bir saat gevezelik etti de, ne bir çay kahve, ne de bir þeker, lokum ikram etti...”

“Hýrsýz bunlar Samiciðim, hýrsýz. Devletin ‘misafir aðýrlama giderleri’ kaleminden yolladýðý bütçeyi iç edip, çoluk çocuklarýný Amerikalarda filan okutuyor bunlar…”