Hayat deðil miydi beraber yol aldýðýmýz vakti saati dolan bir yol arkadaþý, bu yol üzerinde bekleyen, sevinçler hüzünler gözyaþý acýlar… Yol üstünde bekleyen, hangisine elini uzatýrsan seninle vakti dolana kadar gelen, seni saran seninle olan bir yol arkadaþý… Ýnsan bir taþ misali bu hayatýn içinde yuvarlanarak yol alan, yol pusludur yürüdükçe önünü gören insanoðlu. Yürüdükçe yaþadýkça kapýlar bir bir aralanýr bazen belirsizlik endiþesi içinde kaybolan ve bir anda her þey bir güneþ gibi görünen hissedilen bu hayat yolunda var olan. Hayatý neþesi hüzünleri acýsý bir gölge gibi peþinde gelen, kalýcý ve sarsýcý etkisiyle etkileyen var olduðunu hissettiren yol arkadaþlarý ile yol alan insan… Bir çiçek gibi açan vakti geldiðinde solan hüzünleri acýlar ve sevinçleri, tekrardan açan ve solan hayatý ile yol alan insanoðlu. Çoðu zaman sözlerin hislerin hazýr olmadan sözleri ile hisleri ile giriþ yaparak seni saran sarsan bir hayatýn yolunda yuvarlanarak giden insanoðlu. Yanaklarýna bir buse ile mutluluk konduran, bazen bir tokat ile uykusunda sersemliðinden yanlýþýndan döndüren hayatýn merkezinde yürüyen yuvarlanan insan gibiydi Murat ve Gülseren. Murat her zaman içinde Gülseren gibi bir arkadaþa ve daha sonrasýnda bir hayat arkadaþýna sahip olmak için dualar etmiþ ve duasý kabul olmuþtu. Dualarda bizim yoldaþýmýz arkadaþýmýz, Yüce Rahmana halimizi arz ettiðimiz sözlerin gönül dileklerinin tamamý samimiyeti, acizliðimizin yüce Rahmana ifadesi deðil midir?

   Yine günlerden bir öðle vakti, gönüllerin bir birine açýlma vakti, Murat ile Gülseren her zamanki pýnarlarýnýn baþýnda yan yana otururken, murat gönlünü Gülseren’e açmanýn artýk vakti geldiðini düþünürken, Gülseren de bunu hissedercesine heyecanlý telaþlý azgýn bir nehir gibi Murat’ýn gönlüne akarak kavuþmanýn bir göl deniz olmanýn telaþýnda heyecanla bekliyordu. Kelimeleri tane tane seçmek için uðraþsa da kelimeler bir birine dolanýyordu. Tam kelimeleri düzelterek söyleyeceði sözü anda kelimeler boðazýnda düðümleniyordu. Elini Gülseren’in eline doðru usulca yaklaþtýrdý avcuna aldý, sýmsýcaktý, gönlü bir kuþ gibi uçuyordu. Alnýnda sýcacýk terler dökünürken, Gülseren avcu ile Murat’ýn elini sýmsýcak sýkarak, söylemedikleri sözleri anlatan bu el ele tutuþma ile anladýðýný söylüyordu. Bazen sözler kelimeler konuþmaz gönül konuþur bakýþlar eller konuþurdu. Bir yanardað misali kaynayan yüreðine mutluluk yaðmurlarý yaðmýþ serinletmiþ huzur vermiþti Gülseren’in ellerini sýmsýký tutarak sýkmasý… Fokur fokur kaynayan yanardað artýk patlamýþ, sýmsýcak sýcaklýðý ile gönüllerini sarmýþtý.

Bundan sonra güneþ sevgi aþk ikisinin de gönlünü birlikte ýsýtacak, ayný anda üzerlerine doðacaktý, boþluklarý yalnýzlýklarýný birbirleri aþk ve sevgileri ile dolduracaktý. Her þeyi iyi yanýndan görmek, iliklerine kadar kimsesizliði saracak insanlarla sardýran Yüce Allah’ýn yardýmý ile kurulacak dünya evi yaþama kavgasýnda korkularý sildirerek ona destek olacak olaný gönderen yüce Allah’a þükürler etti Murat.

Gülseren gülümseyerek.

-Ben bu yaþýma kadar anne ve babamý her gün seyrederim ve anlayamam, bazen mutsuz olsalar da beraber mutsuz oluyorlar, bu mutsuzluklarýný kendileri bir birlerini severek sýmsýký sarýlarak yok ettiklerine þahit oluyorum, umarým bizde…

Murat derinden bir oh çekti.

-Bu kadar anlayýþlý olman benim için bir hediye yüce Allah’tan, sözlerimi söyleyemeden beni anlayan seninle bir ömür boyu mutlu olmayý, hüzün acýda yaþamayý istiyorum. Vaktiyle korktuklarýmdan acýlarýmdan senin yanýma gönderen yüce Allah'ýn yardýmýyla seninle aþtým, sana verecek pembe panjurlu bir evim, yeni eþyalarým olmasa da bu gönlümü veriyorum, sana söz veriyorum çok çalýþacaðým ve her istediðini…

Gülseren parmaðý ile dudaðýna temas ettirerek sus demek istedi.

Murat

-Umarým bu gönül güzelliðinle seni seçmiþ olmam, sana piþmanlýklarýný getirmez ve seni üzmez. Ben sana aþýðým, yüreðimi bir kuþ misali uçurtan sana aþýðým…

Gülseren

-Bunlarý düþünme, gönlümdeki seni dinle sadece. Eleþtirilerini kaygýlarýný kelimeleri býrak bir kenara, gönlümdeki seni dinle…

Ýnsanýn bazen yapmasý gerekeni yapmasý gönül kapýlarýný sevdiðine açmasýndan daha güzel bir þey yoktu bu dünya hayatýnýn içinde. Anlaþýlmak tabi ki hayatýn en güzel yaný olsa gerek. Dünya dýþarýda deðil, gönlün içindedir bunu iyi bilmek gerek, içeride bir þey yoksa dýþarýda da bir þey yoktur, gönülde kayýtsýz kalmak, yaþadýðýn dýþ hayatta da kayýtsýz kalmaya da neden olacaktýr haliyle. Gönülden önemsemeyenler, dýþ dünyalarýnda ne kadar önemseler de pek bir önem arz etmeyecektir. Sýradan bir hayatý yalnýz yaþarken, seni sýradanlýktan kurtaran gönlünde bahar rüzgârlarý estiren bir sevdiðin varsa, ona sevdiðini söylemek ve anlaþýlmak bence dünyada cenneti kazanmaya benzer. Gönül zenginliðimizi farkýna varmak sevmektir aþktýr, onu birbirimizi severek harcayabiliriz, yoksa gönül içinde mutsuzluðun karanlýðýna hapis etmek ise yok olup gitmesine neden olur. Aslýnda dünya arzularýmýz hýrslarýmýz en önemlisi de benliðimiz bizi aþka muhtaç olmadýðýmýz hissini verir ise sakýn ona inanmayýn, yoksa ihtiyacýmýz olmayan o kadar ývýr zývýr gereksiz iþler peþinde koþturur ki aþka sevmeye gülmeye mutlu anlarý düþünmek için size bir an nefes bile aldýrtmaz.  Gerekli olan peþinde deðil, gereksiz olanlar peþinde koþmak nedense insana çok cazip gelir ve en sonunda bunu fark eder lakin fakat bunu fark etmekte fayda vermez saðlamaz. Aman ha dikkat!

Mehmet Aluç