“Belâ durumunda Allah’ýn kullarýndan hiç kimseye þikâyet etme! Hiç kimseye rahatsýzlýðýný açýklama. Ýçinden Rabbini itham edip suçlama!

… Her þeyin bir zýddý, tersi, sonu ve muradý vardýr.

Ýmana nispetle sabýr, gövdeye nispetle baþ gibidir… Hadis-i þerif, Enes Bin Malik.” Tasavvuf Yolu Baþý Sonu, Abdulkadir Geylânî, 112 nci sayfa.

Bir dertle karþýlaþtýðýmýz zaman, þikâyet etmediðimiz kiþi ve vermediðimiz sýkýntý kalmaz. Örneðin arabamýza biri çarpar, çarpan kiþiden þikâyetçi oluruz. Neden deriz, dikkat etmedin ki… Eðer Aklýn baþýnda ve dikkatli araba kullansaydýn, arabana bakým yaptýrýp tam donanýmlý yola çýksaydýn, uykunu tam alabilseydin… Gibi þikâyetleri sýralar dururuz.

Bir kere olan olmuþtur. Olmuþa çare yoktur. Ýkincisi, bu bir aðýr sýnavdýr, bedenimiz yaralanmýþ, arabamýz hasar görmüþ, fýrsatlarýn açýk olduðu hedefimize gitmekten geri kalmýþýzdýr. Allah bizim sabrýmýzý, verilen bu aðýr sýnavý nasýl atlatacaðýmýzý ve dayanma gücümüzü ölçmektedir. Hayatta olduðumuza þükrederek, bu kaza senaryosunun Allah tarafýndan sunulduðunu, bunu sunan kiþilerin sadece figüran olduðunu kabullenmeliyiz, imanýn gereði olarak. Allah eðer böyle takdir etmiþse, düþünün bir kere, buna kim engel olabilir ki…

Bu yüzden kadere-olmuþ olaylarý eleþtirmeye, þikâyet etmeye cüret edersek, iman dairesinden çýkmýþ ve kaybedenlerden oluruz. Eðer bu kazanýn Allah’tan geldiðine razý olursak, ona sabredersek, en kýsa zamanda sahip olduðumuz o arabadan daha güzeline, önceki fýrsattan daha iyisine kavuþuruz. Sonuçta dert devamlý deðildir. Her þey biter ve Allah’tan geldiðine gösterdiðimiz sabýr sayesinde sonuçlarý da güzel olur. Ama buna sabýr edemezsek, kaza yapandan þikâyetçi olursak, o kiþiyle kavga eder ve bu kavga esnasýnda o kiþiyle ölümle sonuçlanabilecek nihayete erersek; hapishanede çürür, çok sevdiðimiz dünyadan koparýz birdenbire. 

Bizim dýþýmýzdaki her insan, bizim sýnav dünyamýzýn figüranlarýdýr. Ýyi veya kötü olaylar, onlarýn rolleri ile bize Allah tarafýndan iletilir. Yaþam aslýnda, Allah’ýn yazdýðý senaryoyu oynamaktýr. Eðer oyuncu-kul, yazýlana itiraz etmez ve yazýlan gibi rolünü samimiyetle oynarsa, yap denileni yapar, yapma denileni yapmazsa; iþini iyi yapmýþ ve bu film içinde de baþarýlý olmuþ demektir. Film bittiðinde sevilen ve takdir edilen sanatçý olduðu gibi, karþýlýðýnda büyük paralara ve lüks yaþama kavuþur. O yaþam içinde, tevazuya devam eder ve doðal yaþamý içinde daima amatörmüþ gibi oyunculuðunu sürdürürse, her zaman þöhreti devam eder. Aranýlan oyuncu olur ve öldükten sonrada gelecek nesil tarafýndan unutulmaz, yâd edilir daima.

Dert insana bir nimettir. Çünkü dertli insan acizdir, imdada muhtaçtýr. Ellerini duayla açarken öylesine samimidir ki, gerçek bir kul olur bu derde çözüm bulamamaktan kaynaklanan acziyetiyle, o anlarda yaratanýna. Bu yüzden hiç derdi olamayan kul, “Allah’ým beni unuttun mu?” der. Dertlerimiz, Allah’a yakýnlaþtýrýr. Dünyayý sevdirmez, asla.

Baþýnýza bir dert geldiði zaman içtenlikle sabýr edin ve Allah’a þükredin. Bu derde yol açan insan ya da eþyadan þikâyetçi olmayýn. Bir zaman sonra göreceksiniz ki, bu derdin gelmesinde sizin için zengin hâyýrlar olduðunu tüm benliðinizde yaþayacaksýnýz inþallah.

Saffet Kuramaz