Online Üye
Online Ziyaretçi
ELLERİN SESİ
Ellerimi göğe açtım ve dileğimi ruhuma ilettim usulca. Ah eller… Kimini yaban ellere, dünyanın en uç merkezine uğurlar eller. İki elin şükrü çok şey katar insana. Sağ elinizi kalbinize koyup vicdanınızın sesini dinlersiniz bir ara ve ansızın mutluluk kapılarını size aralar. Sol elimizin de hafif yardımıyla bütünleşiverir aynı işte, bu eller.
Bir elin sesi olmayacağı gibi iki elle toplandık çoğu kez. Ve iki elle gönül köprüleri kurup yüreklere bina inşa ettik. O eller ki eve helâl lokma taşıyan babalarımızın eseriydi. O eller ki eli hamurda olan analarımızın elleriydi. Menekşe renginden elbiseler ve süt aklığında temiz yüzler sevilir hayalde. Hayalden hayale, renkten renge uzanır gider düşler. Yaşam, bazen elden ayaktan düşürür de ‘Ah gençliğim!’ dedirtir avare ihtiyarlara.
Elinizi ellerinize uzatıp da el ele verseniz geri getirebilir misiniz gençliği? Elinizdeki imkânlarla el atıp ‘Dur!’ diyebilir misiniz zamana? Elden gelmeyen ümitleri geri çevirip umutla el uzatarak baştan yaratabilir misiniz elden ayaktan düşen sağlığınızı? Eller, eller… Bu organda dolanır durur tüm kelimeler. Sessizce yol alır dizeler ve kararsız kalır şiirdeki heceler.
Elimizle şekillenir ve elle ses verir hayaller. Parmak uçlarımızı semaya yükseltip ‘’Önce Allah’a sonra ailene havale ediyorum.’’ deriz evlâdımıza. Yahut elin yabancısına güvenemeyip el memleketine yavrumuzu gönderirken arkasından bir tas su ile selâmetle uğurlarız. Kuş yuvadan uçunca ne eli kalır ortada ne de kolu. Eller ki öylece sessizce el sallar arkanızdan. Ellerin sesi, vicdanınızın sesiyle türkü çağırır derinden. El, elin eşeğini türkü çağırarak ararmış ya hani. El âlem kederinizi, kaybınızı, sıla hasretinizi, evlât acınızı anlayamaz çoğu zaman. Siz üzüntüyle kaybınızı ararken, o da ucundan kıl payı dokunur lâkin türküsüyle yaraya tuz basarak. Elimin sesini yüreğimin yanık türküsüne karıştırıp el sallıyorum son satırlarımla.