BULUTLA GÜNE BAKIÞ

     Bulutlar insaný düþünceden düþünceye yolculuk yaptýrýr. Çizgi filmlerde hep bulutlarýn üstünde gezinme, yumuþak yatak gibi bulut üstünde kitap okuma bizi hayallere uçururdu küçükken. Yaðmur duasýna çýkýp ellerini semaya deðil de yere yöneltip yaðmur isteyen büyüklerimiz buluttan nem bekler iþte. Her þeyin yaratýcýsýndan bir damla yaðmur için duaya çýkar insanýmýz. Bulutlar sakýn küsmesin bize. Onlarý bir üzersek aðlayýp da bize fazla gözyaþý býrakýp her yer sel olur giderdi. Yahut inat edip dursa, bu kez de su vermeyip ülkemiz çöl olurdu. Bulutun dilinden, yaðmurun duasýndan, ateþle suyun hemfikir olmasýndan yola çýkarak bulutla güne bakýþýmýzý deðiþtiririz. Ahmet Haþim’in ‘Bize Göre’ adlý kitabýndaki ‘Bulutlar Karþýsýnda Bir Muhavere’ baþlýklý yazýsýnýn 2. paragrafýna deðinmek istiyorum:

     “Bulutlar bize küsünce nehirler kurur, tarlalar ölür, bahçeler solar, toprak mahsulatýný keser; eþhasýn kesesi ve binnetice devletlerin hazinesi boþalýr; ticaret durur, sanat durur. Bu vasi hal ile çerçevesi ortasýnda, insanýn korkunç kaderini bir an tasavvur etmek bile muhayyileyi yakmaya kâfidir…”

                                                                                       20 Mayýs 1928                                

     Barýþýk olsun bulut kardeþlerimiz bizimle. Etraf ne çöl olsun ne de sel. Dudaklar dua ederken kurumasýn susuzluða direnir gibi. Nazýmýz bayaðý olup sulu olmasýn bulutlarý aðlattýðýmýz zaman. Bulutun güneþle, aðacýn toprakla, yeþilin doðayla olan türküsü son bulmasýn insan var olunca. Býrakýn hür kalsýn aðaçlar, yeþile dokunulmasýn. Býrakýn güvenle uçsun kuþlar, avcý onlarý vurmasýn. Bulutun yaðmura sevdasý, gözlerdeki nemin güneþe tutkusu, güvercinin kumru ile yoldaþlýðý satýrlar dolusu yer alsýn zihinlerde.