Çiçek Pasajýnda bir meyhaneye girdi, cam önünde bir masaya oturdu. Kendisiyle ilgilenecek bir garson beklemeye baþladý. Masalar arasýnda dolanan iki garson kýzýn gelip sipariþ almak için bir aceleleri yok gibiydi. Kýzlardan biri sýska ama iri memeli, diðeri ise tam tersine tombulca ama memesi var mý, yok mu belli deðildi. Ýkisi de ilgilendikleri masalarda yýlýþarak askýntý olan erkeklere asýk suratlarýyla karþýlýk veriyordu.

“Kendilerini bir bok sanýyor olmalýlar.”

 Sýska geldi, “patron kaç yaþýnda olduðunu soruyor,” dedi.

Çýkarttý, nüfus kaðýdýný gösterdi kýza. “On dokuzumdayým.”

Kýz nüfus kaðýdýný eline alýp baktý. “Kusura bakma, biraz küçük gösteriyorsun da, malum polisler sýký tutuyor,” diyerek kimliðini iade etti. Sonra ne içeceðini sordu.

Bir ufak þiþe rakýyla bir karýþýk meyve söyledi.

Kýz gidip sipariþi getirdi, bluzunun yakasýndan iri memelerinin çatalýný göstererek servisini yaptý.

“Kadehime rakýmý da koyuver,” dedi kýza. Maksadý kýzýn iri memelerini bir kere daha görebilmekti.

Kýz denileni yaptý. Þiþenin kapaðýný açtý, kadehin yarýsýna kadar raký koyup üzerini suyla tamamladý.

Kýz eðildikçe doyasýya seyretti bluzun içini.

“Kafam kadar varlar! Onlarý sulak yerde mi büyüttün?” deyip sýrýttý. Cebinden bir elli liralýk çýkarttý. “Eðil de bahþiþini oraya sokuþturayým!” dedi.

Garson kýz eðildi, parayý bluzun içine býraktý. Doldurulan rakýyý eline alýp, “kadehimi onlarýn þerefine kaldýrýyorum,” dedi.

 Kýz asýk suratýný hiç deðiþtirmeden, “teþekkür ederim!” diyerek gitti.

Bol bol vakti vardý. Ýçkiyi bir saate yayarak bitirdi, birkaç dilimlenmiþ portakal ve elmadan ibaret meyve tabaðýndan bir þey yememiþti, getirildiði gibi duruyorlardý. Kalktý, hesabý ödeyip çýktý.

Cadde boyunca beþ dakika kadar yürüdükten sonra Taksim meydanýndaki metro giriþine geldi, metroya binmek için derin merdivenleri indi. Binmesiyle metronun hareket etmesi bir oldu. Gördüðü ilk boþ koltuða oturdu. Yanýndaki koltukta on üç, on dört yaþlarýnda bir kýz çocuðu vardý. Okuldan çýkýp evine dönen bir sübyendi, fakat dökündüðü koku pahalý bir fahiþeninki kadar keskindi. Aklýndan, “annesinin parfümünü aþýrmýþ, muhtemelen dökünmesi gereken miktarý bilemediðinden þiþeyi üstüne boþaltmýþ,” diye düþündü. Tahmini doðru deðildi. Kýzýn annesi parfümün nemenem bir þey olduðunu bile bilmeyen gariban bir kadýndý. Evet, pahalý bir parfümdü dökündüðü, ama annesinden deðil, bir parfümeri dükkanýndan aþýrmýþtý. Bunu bir biz biliyoruz, çünkü öykünün perspektifinden bakýp neyin ne olduðunu görebiliyoruz. Sakin bir yolculuktu. Yeraltýnda devrialem. Yanýndaki kýz karanlýða girip çýktýkça bir yanýp bir sönen ýþýklara bakýyordu. O da kýza. Memeleri bile belli olmuyordu ama süründüðü o kokuyla onu bir fahiþe kadar tahrik ediyordu. Küçük maymun. Ona bir sarýlabilmek için metronun aniden arýzalanýp karanlýk tünelin içinde kalakalmasýný diledi. Kýzýn korkuyla bir çýðlýk atacaðýna emindi. Arýza giderilinceye kadar kýzý teselli etmek bahanesiyle bir güzel okþayýp öpebilirdi. Belki de tecavüz bile ederdi. Þip þak; karanlýkta kimse fark etmezdi bile… Dileði tutmadý, metro duraklarda dura kalka yolculuða devam etti. Bir ara sarsýntýdan istifade kýzýn üstüne doðru kaykýldý, burnunu saçlarýna kadar sokup parfüm kokusunu daha yakýndan soludu. Kýz hiç umursamadý. Sanki hoþlandý bu temastan. Þiþli’de inmesi gerekirken yola devam etti, kýzý býrakamadý. Birlikte 4. Levent’e vardýlar. Kýz kalktý, o da kalktý. Normal davranýyordu. Kapýdan çýkarlarken yol verdiði kýz gülümseyerek teþekkür etti. Yürüyen merdivenlerin üstünde caddeye çýktýlar. Kýzýn oturduðu yeri öðrenmek istiyordu. Kýz önde o birkaç metre arkasýnda, bir süre yürüdüler. Kýz onun peþinden gelmesi nedeniyle tedirgin olduðunu belli ederek adýmlarýný hýzlandýrdý. Çevre kalabalýk sayýlýrdý ve karanlýk henüz tam olarak çökmüþ deðildi. Akþam üstünün ala karanlýðý. Kýz caddeden ayrýlýp yüksek binalar arasýnda dar bir sokaða döndüðünde o da daldý sokaða. Kýz onun peþinden geldiðine iyice emin olmuþtu artýk. Aniden durdu. Karþýsýna dikildi.

“Niye peþimden geliyorsun ya?” diye çýkýþtý. “Bir baðýrýrsam herkes koþup gelir, o zaman görürsün gününü!”

Telaþlandý. “Seni korkutmak deðildi niyetim, özür dilerim! Metroda yan yana düþtüðümüz ilk andan itibaren çok etkilendim senden. Sadece arkadaþ olmak istiyorum. Baþka bir niyetim yok...”

Kýzýn cümleleri de, mimikleri de çocuksuydu. “Niye arkadaþ olmak istiyorsun ki benlen? Ben öyle bir kýz deðilim bir kerem…”

“Elbette deðilsindir. Benim niyetim ciddi…”

“Metroda bir görmekle hemen ciddi niyet mi olurmuþ? Ýstemiyorum ben, arkadaþlýk filan, rahat býrak beni! Hem ben daha on üç yaþýndayým.”

“Ben de on sekiz yaþýndayým, ne olmuþ... Bir fark yok aramýzda. Tanýþalým, arada sýrada görüþelim, sen de benden hoþlanýrsýn belki…”

“Olmaz!”

“Olmaz diye kesip atma iþte! Yüzyüze görüþmek istemiyorsan telefonla konuþalým. Cep telefonumun numarasýný vereyim de çaldýr beni…”

Kýz, bu defa, “olabilir,” dedi. Asýl niyeti onu baþýndan defedip kurtulmaktý. “Yaz da ver madem.”

Kýzýn çantasýndaki kitaplarý gösterdi. “Ver þu kitabý, oraya yazayým.”

Kýz çantasýndaki bir kitabý çýkartýp uzattý.

Aldý kitabý, ilk sayfasýndaki kenar boþluðuna numarasýný yazýp iade etti. “Ara ama bak…”

“Bilmem… Ararým belki! Hadi þimdi dön git sen madem. Burasý bizim sokaðýmýz, görüp yanlýþ anlayan olur belki…”

“Tamam. Ha, bu arada benim adým Arif. Senin ki?”

“Telefon edersem, orada söylerim benimkini.”

“Tamam, sabýrsýzlýkla aramaný beklerim ben de… Hoþça kal!”

“Güle güle!”

Bu ilk iliþkileri oldu.

Arif, gidiyor gibi yapýp bir duvar dibine sinerek onun hangi apartmana girdiðini gördü.

Kýz sokaðýn ortalarýnda iki blok halindeki bir binanýn dýþ kapýsýný açýp, merdivenlerden bodrum katýna indi, kapýcý dairesine girdi.

Babasý, “geldin mi prensesim?” diye karþýladý onu.

“Geldim,” dedi.

“Okul nasýl geçti?” diye sordu babasý.

“Ýyi,” dedi.

Annesi, “hadi soyun da sofrayý hazýrlamama yardým et!” diye seslendi mutfaktan.

Üstünü baþýný deðiþtirmek için, iki kardeþiyle paylaþtýklarý odasýna geçti.

Arif bir taksiyle Þiþli’ye döndü. Abide-i Hürriyet Caddesinde bir apartman dairesinde, onu süslü püslü bir kokana kucaklayýp öperek karþýladý.

“Hoþ geldin yakýþýklým!”

“Hoþ bulduk! Sana yakýnda iyi bir çýtýr düþüreceðim,” dedi kadýna.

*