Online Üye
Online Ziyaretçi
Bin bir zulüm cari yaşlı âlemde,
Mazlumu görünce utanıyorum.
Bakar cahil-kâri, gönül elemde,
Şirk hüküm sürünce utanıyorum.
Güzelim dünyayı mezbele ettik,
İblise takılıp izinden gittik,
Kargaşa içinde kalarak yittik,
Çıkmaza girince utanıyorum.
Güçlüler zayıfı vurup öldürür,
Hasımlar hısıma vatan böldürür,
Bizdeki hainler düşman güldürür,
Dostlar ağ örünce utanıyorum.
Sınırın altında Halep yanıyor,
Aylardır durmadan yara kanıyor,
Bu zalimler canı taş mı sanıyor?
Katil baş derince utanıyorum.
Arakan bizlerden çok mu uzakta?
Bütün Müslümanlar düşmüş tuzakta,
Zulme kahrederken dilim yazık’ta,
Naçarlık burunca utanıyorum.
Çocuklar ölüyor; tecavüzler var,
Pis tükürülesi nice yüzler var,
Yürekleri yanmış bunca özler var,
Her nefes verince utanıyorum.
Kışın dışarıda titrerken garip,
Sıcacık meskenim geliyor garip,
Rahatsız ediyor çileler gerip,
Rehavet sarınca utanıyorum.
Şerrin müsebbibi benmişim gibi,
Rahatım, nefsimi yenmişim gibi,
Sesim net çıkmıyor; sinmişim gibi,
Düşünüp durunca utanıyorum.
Gafletle geçiyor gecem-gündüzüm,
Yaratana karşı olur mu yüzüm?
Öyle karışmış ki, tersimle düzüm,
Birisi sorunca utanıyorum.
Gelip geçti ömrüm; sermaye sıfır,
Aydınlığı azken karanlık zifir,
Kabul eder mi ki, kazılan hafir?
Kendimi gerince utanıyorum.
Üstüme sıçradı sehvin boyası,
Kâbe’yi görmüyor elin ayası,
Herkesin açığa çıkar foyası,
İş orya varınca utanıyorum.
Yaratılıştaki gayem kulluktu,
Mağduriyetim az, çoğu bolluktu,
Eli boş gidilmez; arzum yolluktu,
Vicdanım yerince utanıyorum.
MFK