Online Üye
Online Ziyaretçi
YARASI OLAN GOCUNUR
( TİP ŞAİRLER )
“ Tip şairleri değil de, meşru şairleri tenzih ederim”
Tutarsızlık
başrolde, kâğıt sefa sürmedi
Kelimeler duyarsız, cümle dahi örmedi
Kalemin ne suçu
var! İlham kabul görmedi
**** Kuzgunlar gibi leşe, tip şairler üşüştü
**** Ne bir gönle,
ne kalbe; şiir ayağa düştü
Bencilse insan eğer, benim geçmez ki nazım
Tesir eder mi ona, söylediğim bir sözüm
Anlatsam da kime ne! Anlayan biri lazım
**** Yayından çıkan her ok, hedeften artık şaştı
**** Ne bir gönle, ne kalbe; şiir ayağa düştü
Yazsan da sayfalarca, hep şiir, gazel, beyit
Edebiyatsız gelen,
edepten değil; bey/ it!...
Belki sanırsın onu, topluma ait seyit
**** Ne bir yazar, ne ozan; egoistle bağdaştı
**** Ne bir gönle, ne kalbe; şiir ayağa düştü
Çırpmaysa uyak, ayak, sence şiir olur mu?
Banu yapan birisi, hak, adalet bilir mi?
Kırılsa bile o kol “yen” içinde kalır mı?
**** Şairim diyen kişi, bil ki haddini aştı
**** Ne bir gönle,
ne kalbe; şiir ayağa düştü
Şiir okurları da, bak şairden soğudu
Ayıbı da ayıpla, pakladı ve de yudu
Nedense önceleri, tip şairler yoğudu?
**** Mevzular vahim üstat, mevzular derinleşti
**** Ne bir gönle, ne kalbe; şiir ayağa düştü
Yoktur şairlik gibi, Vefa’nın da, bir derdi
Varsa bir meziyeti, bunu da Allah verdi
Barındırmaz yanında, böyle şair namerdi
**** Şair olmaz,
doğulur, okurun sabrı taştı
**** Ne bir gönle, ne kalbe; şiir ayağa düştü
25. 12. 2016
Seyit: Bir topluluğun önde gelen kişisi, peygamber
soyundan gelen
Tenzih: Kusurdan
uzak tutma.
Yudu: Yıkadı.