Online Üye
Online Ziyaretçi
AYNA
Adam aynaya baktı ve dedi ki: “Sen, içinde evrenler gizleyen bir cam parçasısın. Ne yöne tutulursan, o yönü içine alırsın. Kendi yüzün yok. Kendine ait bir varlığın yok ve olamayacak. Hep yansıtansın. Ama sen, yansıttığın şeyler de değilsin, yansıttığın şeylerden de… Gerçek kara yüzünü, sırrının altında gizliyor, bize, olmayan bir sırrı aratıyorsun. Sen, düz yüzeyde derinlikler illüzyonu yaratan bir sihirbazsın. Boyutunun üstüne çıkan, iki boyutta üç boyutu yaşatansın. Ama tam da bu yüzden, yansıttıkların hayalden öte bir şey değil. Sen de, kendisi bile olamayan bir yalancısın.”
Ve ayna, adama dedi ki: “Ben, hayali değil, gerçeği yansıtıyorum; çünkü,
yansıttığım şeyler, özde hayalden öte şeyler değil. Kendinin ve var bildiğin
evrenin, koskoca bir aynadaki hayallerden farkı olmadığını öğrendiğin zaman,
yalancının kendin olduğunu da hatırlayacaksın ki öğrenmek, basitçe
hatırlamaktır. Hiçlik boyutunun üstüne kurulan sen, kendini var zanneden ve tam
da bu yüzden yalancı olan bir hayalden ibaretsin.”
Ve adam, aynayı kırdı. Şimdi her parçasında, kendisinin ve evrenin bir parçası
vardı. Varlıkların çoğalan ha(ya)l/lerine baktı. Hiçbiri birbirinin aynı
değildi ama aynı şeydendi. Ve kendine dedi ki: “Bu ayna, gerçekten yalancının
tekiydi. Hala da öyle/ler. Ama şu da bir gerçek ki, aynalar, ancak bakacak
birini bulunca yalan söyler.”Ve adam, cam kırıklarına sırtını dönüp, “hayatına”
yürüdü
BULUTUN ÖZLEMİ
Mahzun bir bulut yaşardı gökyüzünde. Yüzünde yumuşak bir hüzün, süzülürdü. Mahsunluğunu bilmezdi, neden üzgündü? Bir özlemi vardı bitmezdi, neyi özlerdi? Rüzgar okşardı iliklerini. İçinden geçerek taşırdı onu uzak ülkelere. Ama hiçbir yer, hiçbir şey özlemini dindirmezdi. O hep üzgün, salınırdı nazlı nazlı. Rüzgar onu halden hale koyardı. Kah bir adam yüzü olurdu, kah bir atlı, kah bir kadın. Ama girdiği hiçbir şekil, tattığı hiçbir hal o olmazdı. Kendini bulamazdı bulut, hep başkayı yaşardı.
Kendi gibi olanlara karıştı sonra. Bulutlardan bulutlar doğdu. Kendi hamuruna
kattı kendinden olanları. Dertleşti onlarla. Paylaştı yitik hasreti. Hiçbiri
bilmezdi, bir bulut neyi özlerdi? Geçmişleri de bedenleri gibi, silik bir
sisteydi. Nerden gelirdi bir bulut, nereye giderdi?
Ve kendini dinlemeyi denedi bulut. Yaşamını yaşadı yeniden. İşte, daha küçük
bir çocuk… Neşeyle uçuşuyor güneşin ışıkları arasında. Gökyüzü, evi, o gizli
bahçe. Ama şimdi anlıyor ki o zamanlar bile, sinsi bir sızı varmış içinde. O
büyüdükçe büyüdü sızı. Azaldı neşe.
Bir bulutun büyümesi, başka bulutları katmasıdır bedenine. Başka hüzünleri,
başka başka acıları tatmasıdır. Bir bulutun büyümesi, bir sızının çoğalmasıdır.
Ve çoğaldıkça çoğaldı içinde acı. Büyüdükçe daraldı bulut. Öyle daraldı öyle
daraldı ki, dayanılmaz bir sıkıntıyla akmaya başladı damla damla. Ağlıyordu
bulut ilk kez. Ağlıyor ve rahatlıyordu. Ağladıkça azalıyordu. Gövdesinden
kopuyordu gözyaşı. Gözyaşı oluyordu bulut. Değişiyordu.
Ve anlıyordu. Çözüyordu özlemini, çözülürken tel tel. Yağmur olmuş, yağıyordu.
Özlemine, denizliğine varıyordu.
GÜLEN KÜÇÜK FOTOĞRAF
Bir fotoğraf vardı. Küçük
bir kızın. Gülen bir fotoğraf. Harabeye dönmüş yıkık bir evde, rüzgarla
sürüklenen… Bir zamanlar hayatla dolu olan bu harabeyi rüzgarın gücüyle dolaşan…
Bir fotoğraf vardı. Küçük bir kızın. Gülen bir fotoğraf…
Oysa küçük kız, o fotoğrafın, neşeyle koşuştururdu cıvıltısı olurdu odaların.
Ve fotoğraf, o küçük kızın anılarını taşır şimdi odalara. Varlığına sinen
hayatını taşır. Geçmişini, evinin en güzel köşesinde, çerçevesinde olduğu
günleri, hapsini…
Hapsini taşır gülen fotoğraf rüzgarın nefesiyle özgür. Yıkık evde yitikliği
taşır. Şimdi gülen küçük fotoğraf, içinde bitimsiz bir hüznü büyütür.
BATIN
Adam gözünü kaybetti. Ve ağaç batın oldu.
Adam kulağını kaybetti. Ve ses batın oldu.
Adam tenini kaybetti. Ve rüzgar batın oldu.
Ve adam kendini kaybetti. Hiçlik’ te kayboldu…
Ağacı görmüyor, sesi duymuyor, rüzgarı hissetmiyor, kendini bilmiyordu.
Duyularından mahrum kalan adam, varlıkları ancak duyularından dolayı olan
varları yitirdi. O artık, göremediği ağacın dallarının hissedemediği rüzgarla
havaya karışan, duyamadığı sesi gibiydi.
Ki ses, aslında havaya karışan değil, havaya katılan da değil, havada olandı.
Ses, havadaki dalgalanmadandı. Ses, kendiydi. Bildi…