Ýnsanlar yaþadýklarý hayattan memnun olmuyorlar asla. Ufak þeylerle mutlu olmayý yetinmeyi bilmiyoruz. Hayata dar bir kalýba sýðdýrýyoruz çoðu zaman. Ön yargýlarla yaklaþýyoruz  insanlara, doðruluðunu sorgulamadan takýntýlarýmýzýn peþinde buluyoruz kendimizi .                 

                Ufak tefek sorunlar çýð gibi büyüyor içimizde , çözümsüz bir problem halini alýyor. Tutunacak bir dal arýyoruz çoðu zaman . Ýnsanlarýn içinde insana hasret yaþýyoruz .         Hayat bir fotoðraf ama biz doðru çerçeveyi bulamýyoruz . Ýnsanoðlu her þeye bir kulp bulmaya çalýþýyor. Býrakalým bazý þeylerin ucu açýk kalsýn . Anlamýný tam olarak bilmediðimiz kelimeleri kullanýyoruz . Oysa bir insaný illa top , tüfek , tank mý öldürür? Bir söz de yaralayýp hatta öldüremez mi insaný ?

                Bazý þeylerden haz almayý öðrenmeliyiz . Her insanýn bir tutkusu olmalý onu yaþama baðlayan . Bu bað bazen bir insan bazen bir kitap olmalý . Hayatýn tüm anlamýný bir nesneye yüklemek de saçma deðil midir ? Tek bir þeye baðlanmanýn yan etkileri vardýr çünkü . Onu da kaybedince þizofrenik  duygulara kapýlýr insan . Kýsa lafýn özü hayatý bir problem olarak ele almak yerine akýþa ayak uydurmalý insan.