Farzet
ki Samsun’da küçük bir taşım
İzmir’e
ekmeyen namerttir ulan!
Evet!
Diyorum bak; al sana başım
Kürsümü
çekmeyen namerttir ulan!
Adın
“Hüsnü” lakin kirin arınmaz
“Bozkurt
”un altında çakal barınmaz
Yüreği
olanlar asla erinmez
Kalbimi
sökmeyen namerttir ulan!
Her
yerin ter dökse azimle, kinle
Boğulmaz
bu millet senin neminle
Beni
kovalasan kaçmam yeminle
Üstüme
çökmeyen namerttir ulan!
Vay
çakal! Biz koyun, sen mi zekisin?
Halka
üstten bakan malın tekisin
Haşa!
Mal da değil, malın ekisin
Dilimi
bükmeyen namerttir ulan!
Deme
ne yeri var, ne kesim belli
Kimliğim,
eşkâlim ve resim belli
Urfa’dan
sor beni adresim belli
Gölümde
yakmayan namerttir ulan!
Ey
Nemrudun sülbü, seven zar etmez
Sevdanın
narında yanan ar etmez
İbrahim’iyiz
biz ateş kâr etmez
Dirilip
çıkmayan namerttir ulan!
Evet,
ulan evet! İstersen kudur
Yiğitlik
alkışla, sizinki budur!
Erkeksen
sözünün arkasında dur
Denize
dökmeyen namerttir ulan!