.
 
Sicim gibi yaðan yaðmur iliklerine kadar iþlemiþti. Ana kýz, fasulye fidanlarý arasýnda yarým saattir dört dönüp þüphelendikleri yerleri elleriyle eþeliyor, aradýklarýný bulamayýnca da, fidanlar zarar görmesin diye, yaðmurdan iyice gevþemiþ topraðý yeniden sýkýþtýrýyorlardý.
 
Eskidikçe tüylenmiþ, kollarý yakalarý aþýnmýþ, aþýndýkça yediði dikiþlerden topaklaþmýþ, soluk renkli, yeþil kazaðýnýn altýna giydiði çiçekli, basma entarisinin etekleri beline kadar çamur içinde kalmýþtý Kadriye’nin. Kýzý Ceylan’ýn vaziyeti ondan daha kötüydü. Çamur saçlarýna kadar sýçramýþtý. Üstelik bir ara ellerini dalgýnlýkla yüzüne sürmüþ; yanaklarý da kirlenmiþti. Kadriye, balçýklaþmýþ topraða saplanan terliðini çekiþtirip kurtardýktan sonra, kýzýna seslendi:
 
“Bulamadýn mý hâlâ?”
 
“Yok ana. Yer yarýlmýþ içine girmiþ sanki. Aha iþte, sabah bu kýsýmdaydým. Karýþ karýþ arýyorum Allah inandýrsýn.”
 
“Ýnandým, inandým da, evdekileri nasýl inandýracaðýz þimdi?” derken kýzýna döndü anasý. Hâlini görünce, ellerini beline dayayarak söylendi: “Hah, þu surata bakýn hele! Þahtýn, þahbaz oldun kýz. Yüzünü yaðmura tut bari.”
 
“Tamam ana! Tutuyorum. Senin de benden aþaðý kalýr yanýn yok hani.”
 
Sinirliydi Kadriye. Diþlerinin arasýndan týsladý: “Kör ol, e mi? Babandan bir araba sopa ye de aklýn baþýna gelsin. Yürü hadi; eve dönüyoruz.”
 
Aradýklarý, Ceylan’ýn söz yüzüðüydü.
 
xxx
 
Bulutlarýn grileþtirdiði gökyüzü sanki bütün yükünü boþaltmýþtý üzerlerine. Neyse ki hafiflemiþti yaðmur. Birazdan duracak gibiydi. Onlarýn eve yaklaþtýðýný gören çoban köpeði Yaman, iki katlý evlerinin bahçesinden havlayarak fýrladý. Kuyruðunu sallaya sallaya kapýya kadar eþlik etti.
 
Üþümüþ, yorulmuþlardý. Eþiðin hemen yanýnda duran güðümdeki suyla ayaklarýný yýkadýlar. Eteklerini toplayarak üstlerini deðiþtirmeye odalarýna giderken evin babasý Cemil’i karþýlarýnda buldular. Adam kaþlarýný çatarak, gürler gibi hesap sordu karýsýyla kýzýndan: “Nerdesiniz iki saattir?”
 
Korkudan olduðu yerde zýplayan Ceylan, anasýnýn arkasýna sinip babasýnýn göz açýsýndan çýktý. Cemil, öfkelendiði zaman küçük bir kýyamet koparýrdý oldum olasý. Kadriye kekeleyerek savunmaya geçmiþti: “Þey… Tarladaydýk. Þey arýyorduk da…”
 
“Þey de neymiþ? Geveleme lafý aðzýnda Haným! Zaten cinlerim tepemde.”
 
“Yüzük… Ceylan’ýn yüzüðü düþmüþ, onu arýyorduk.”
 
Ceylan, kafasýný anasýnýn arkasýndan tek gözü görünecek kadar çýkarýp, þikâyetle karýþýk mazeret bildirdi hemen: “Bol geliyor demiþtim ben size. Nasýl düþmüþ anlamadým baba ya!”
 
“Neee!”
 
Cemil tam kýzýnýn üzerine hamle yapmak üzereydi ki, gürültüye yanlarýna gelen babasý Seyfi Aða, koluna yapýþtý. “Durasýn oðul! Yaþ içindeler; görmüyor musun? Hele bir kurulansýnlar; dinleyip anlarýz. Hem benim yanýmda… Tövbe, tövbe!”
 
Zýnk diye olduðu yerde çakýldý Cemil. Çocukluðundan beri hürmette kusur etmediði, yaþlandýðý hâlde nazarýnda haþmetini muhafaza eden babasýnýn yanlarýna geldiðini görmemiþti. Görmüþ olsaydý, ne kadar sinirlenirse sinirlensin, Ceylan’a asla böyle parlayamazdý. Seyfi Aða’ydý o. Aðalýðý pehlivanlýðýndandý. Zamanýnda nice yiðitlerin sýrtýný yere, mýhlar gibi yapýþtýrmýþ, nice madalyalar kazanmýþtý. Sert adamdý. Yediden yetmiþe herkes tarafýndan saygý gösterilen, çekinilen biriydi. Herhangi bir durum olduðunda raconu daima Seyfi Aða keser; kimse onun sözünün üstüne söz söyleyemezdi. Cemil sýktýðý yumruðunu öbür elinin avucuna bastýrarak, gerilen yüzünü yumuþattý ve iki adým geriye çekildi. “Affedersin baba.” dedi kýsýk bir sesle.
 
Seyfi Aða’nýn hanýmý Melek Ana da elinde kehribar tesbihi ile çýkagelmiþ, geliniyle torununa gözden kaybolun iþareti yapýyordu. Fýrsattan istifade eden Kadriye ve Ceylan, bu iki heybetli adamýn etrafýnda yarým daire çizerek yanlarýndan sývýþtý.
 
xxx
 
Konu kapanmamýþtý. Akþam yemeðinden sonra olaný biteni bir güzel anlattý Kadriye.
 
“Bu bizim avare kýz, yüzüðünü düþürmüþ tarlada. Baktýk; yaðmur var. Topraða gömülmesin diye bir koþu gidip aradýk ama nafile. Bulamadýk. Islandýðýmýz da caba kaldý yanýmýza.”
 
Sözlerini “Ben ötesine karýþmam gayrý. Ne yapacaksanýz yapýn.” diyerek bitirince bütün gözler Ceylan’ýn üstüne çevrilmiþti. Allah’tan, Seyfi Aða “Yenisini alacaðýz artýk; baþka çaremiz yok. Bilerek kaybetmedi ya! Üstüne gitmeyin torunumun.” dedi de kýzcaðýz oturduðu yerden usulca kalkabildi. Göz önünde oldukça babasýnýn kýzgýn bakýþlarý onu takip edecekti her saniye çünkü.
 
Fakirdiler. On dönümlük tarlalarýnda ekip biçtiklerinden ellerine geçenle yaþýyorlardý. El iþi de yapýyorlardý anasýyla birlikte ancak sözü edilir bir para etmiyordu sattýklarýnda. Yüzüðü kaybetmekle ailesine yeni masraf çýkarmýþtý. Üzüntü içerisinde bir çýrpýda toparladý ortalýðý ve suçlu bir ifadeyle büyüklerine “Hayýrlý geceler.” dileyerek odasýna çekildi.
 
Uçlarý kopmaya yüz tutmuþ, ufak kilimin üzerine, nakýþlý seccadesini serdi. Yatsý namazýný kýldýktan sonra duaya geçti: “Ya Rabbim, sen her þeye kadirsin. Ne olur Mehmet’imin yüzüðünü bir an önce buldur bana. Yenisini deðil, onu istiyorum Allah’ým.” Ellerini gözlerinden süzülen yaþlarla ýslanan yüzüne sürerken, “Âmin!” dedi. 
 
Zonguldak ilinin Çaycuma ilçesinde yaþýyorlardý. Baharýn ilk aylarýnda, geceleri serin olurdu buralarý. Buz kesilen yataðýnda, ýsýnana kadar uyumakta zorlanýrdý. Kapýnýn karþýsýndaki duvara gömülü yüklüðün alt rafýndan bir kazak çekerek sýrtýna geçirdi. Çetiklerini çýkarmadan yataðýn içine daldý. Baþýnýn üstüne kadar çektiði, yün yorganýn altýnda sevdiðini düþünüyordu.
 
Birkaç ev ötedeki komþularýnýn biricik oðluydu Mehmet. Çocukluklarýndan beri âþýktýlar. Aralarýndaki iliþkiye on beþ yaþýna dek bir isim koyamamýþtýysa da, onu diðer oðlanlardan farklý kýlan bir þey olduðunun hep farkýndaydý. Mehmet de tuhaf davranýrdý Ceylan’a. Ýyi geçinmek bir yana; didiþip dururlar, birbirlerini sinirlendirmekte âdeta yarýþýrlardý. Ta ki üç yýl önceki o güne kadar…
 
O gün, okul dönüþü eve gitmeden önce, yolunun üzerindeki anneannesine uðramýþ, hâl hatýrýný sorduktan sonra ufak tefek yardýmlarda bulunmuþ, geri dönüyordu ki, birden kulaðýnýn dibinde Mehmet’in sesini duymuþtu: “N’aber civciv?”
 
Ýrkilmiþti aniden. Omzuna astýðý okul çantasýný oðlana doðru sallarken “Civciv deme bana! Tamam mý? Ceylan’dan civciv olmaz bir kere. Bilmiyorsan öðren.” diye cýrlamýþtý.
 
Delikanlý, aðzý kulaklarýnda gülmeye baþlamýþ, kýzdýrmaya devam etmiþti: “Ýsmini yanlýþ koymuþlar kýzým. Ben ne yapayým? Civcivsin iþte! Civciv, civciv!”
 
Kararýný vermiþti Ceylan. Uymayacaktý artýk bu þýmarýk oðlana. Birden durgunlaþýp “Tamam, senin dediðin olsun ama bir daha benimle konuþma. Ýstemiyorum.” deyince, Mehmet, hiç beklemediði bu cevaptan ötürü afallamýþtý. “Ýstemiyor musun gerçekten?”
 
“Hayýr, istemiyorum. Koca kýz oldum; sen yine de çocukmuþum gibi davranýyorsun. Yakýþýyor mu yani?”
 
Ellerini cebine sokup baþýný mahcubiyetle öne eðerek cevap vermiþti Mehmet: “Ne yapayým? Benimle baþka türlü konuþmuyorsun; ben de sataþmak zorunda kalýyorum.”
 
“Ne konuþacaktýn ki benimle?”
 
“Þey… Havadan, sudan…”
 
“Hava güneþli; su berrak. Oldu mu?”
 
Genç kýzýn lafý böyle kestirip atmasýndan hoþnut kalmamýþtý delikanlý. “Baþka þey de var tabii.” demiþti çekinerek.
 
“Neymiþ o?”
 
“Kýzmayacaksýn ama.”
 
Yürüyüþünü yavaþlatarak, umursamaz bir edayla omuz silkmiþti Ceylan. “Yok, kýzmam. Söyle hadi.”
 
“Nasýl söylesem? Ben… Seni… Görmeden yapamýyorum nedense. Bak; bugün de okul çýkýþýndan beri peþindeyim. Galiba seviyorum.” Genç kýzý durdurarak kolundan tutup kendine doðru çevirmiþ ve eklemiþti: “Ya sen?”
 
Hem þaþýrmýþ hem de bir türlü isim veremediði o garip ama tatlý duygularýnýn sorgulanmasýna hazýrlýksýz yakalanmýþtý genç kýz. Derin bir nefes alarak birkaç saniye bekleyip “Galiba mý?” demiþti yanaklarý kýzararak. “Sevginin galibasý mý olurmuþ?”
 
“Yok, yani… Seviyorum, eminim. Sen de beni seviyorsan…”
 
Ani bir hareketle kolunu Mehmet’in kuvvetli parmaklarýndan kurtarýp koþmaya baþlamýþtý Ceylan. Sonra birden arkasýna dönüp seslenmiþti: “Evet. Galiba…”
 
Mehmet, boylu poslu, yapýlý bir gençti. Üniversiteye gitmekten vazgeçmiþ, komando er yazýlmýþtý askere. Gitmeden iki ay önce de, büyüklerini göndererek sevdiðini istetmiþti. Aile arasýnda sade bir törenle söz kesmiþler, niþaný, nikâhý askerlik dönüþüne býrakmýþlardý. Ýlk ayrýlýklarýydý bu. Zor geliyordu her ikisine de. Sýk sýk yazýþacaklarýna, telefonla görüþeceklerine kavilleþip, vedalaþmýþlardý.
 
Öyle çok özlemiþti ki Mehmet’ini Ceylan! Son mektubunu “Ceylan’ýn sensiz yapamaz.” diye bitirmiþti.
 
Söz yüzüðünün kaybolmasý tedirgin etmiþti kuþ yüreðini. Hayra yormak istiyor, aklýna gelen kötü ihtimalleri kafasýndan hýzla uzaklaþtýrýyordu. Derken, gözkapaklarý aðýrlaþtý, derin bir uykuya daldý.
 
xxx
 
Dört ay süren temel komando eðitimini tamamladýktan sonra geldiði Çukurca’da Jandarma Sýnýr Tugay Komutanlýðý’na baðlý bir karakolda yapýyordu vatani görevini Mehmet. PKK’nýn sýk sýk saldýrdýðý bir karakol olarak ünlenmiþti burasý. Mehmet kýrk beþ gündür buradaydý ve hemen her gün operasyona çýkýyorlardý. Ýþte þimdi de, civar köylerden birindeki koruculardan gelen ihbar üzerine, on yedi kiþilik timle operasyondaydýlar.
 
Harita üzerinde cetvelle çizilecek olsa, köyün üsse uzaklýðý dört kilometre falan tutardý fakat engebeli arazide mesafe kat be kat artýyordu. Sýrt çantalarýnda mühimmat ve ellerinde silahlarla, karla kaplý keçi yollarýnda yürümek nefeslerini kesiyordu. Sabahýn köründen beri, dað, geçit demeden, köyün yakýnýna intikal etmiþ, köy korucusu ile telsizle irtibat kurarak, onun tarif ettiði bölgede terörist bir grup tespit etmiþlerdi. Gruptan daha yüksek irtifada mevzi tutarak üstünlük saðladýktan sonra, komutanlarý ateþ emrini vermiþti. Çatýþma kurþun saðanaðý altýnda oldukça çetin geçmiþ, bir saat kýrk dakika sürmüþtü. Bir arkadaþlarýnýn kolunu mermi sýyýrdýysa da, hamdolsun ki þehit vermemiþlerdi. Gene de moralleri bozuktu, o hengâmede gözden kaybolan birkaç teröristi ellerinden kaçýrdýklarý için. Þimdi dönüþ yolundaydýlar. Yorgunluktan ayakta duracak hâl kalmamýþtý hiç birinde.
 
Kara gözlerinde hasret, deli gönlünde kor vardý Mehmet’in. Daha çocuk sayýlacak yaþta gönlü bir ceylana akmýþtý. Onun o mühürlü gözleri, zarif yüzü, pembe, duru teni, ince parmaklarý, içini ýsýtan gülüþü… Baþýný döndüren bir güzellik… Yine hayali gelip karþýsýnda durmuþtu aniden. Saçlarýnýn rüzgârda dalgalanýþýný, buluttan buluta sekiþini izledi. Nefesini tutmuþ, hayranlýkla onu seyrederken, hayal silindi ve yalçýn kayalýklar, gerçeðin tüm acýmasýzlýðýyla belirginleþiverdi. “Ah, Ceylan’ým!” diye inledi.
 
Ýçine iki kat yün çorap giydiði botlarýyla karlarý eze eze yakýndaki tepeye týrmandý. Bir kaya ardýna mevzilenip, dürbünle çevreyi gözetlemeye durdu. Geçen gün girdikleri çatýþmada terörist grubu pusuya düþürmüþler, yirmi leþ býrakmýþlardý þu karþýki kayalýklarda. “Asker” adýný verdiði G3 piyade tüfeðini güzeller güzeli Ceylan’ýný okþar gibi okþadý ve her günkü tembihini yaptý: “Aferin asker! Ýki leþ daha ekledim þeref listene bugün. Bu hainlerin kökleri kazýnýncaya kadar emrimden çýkmak yok. Ýyice anladýn mý?”
 
Ýlk bir hafta, anlatýlan baskýn hikâyelerinden ötürü, doðru dürüst uyku tutmamýþtý delikanlýyý. Zaten hemen her gece nöbet tutuyordu. Nöbet bitimlerinde uykusuzluk ve yorgunluktan baygýn düþüyordu ancak uykusu da kâbuslarla bölünüyor; sýçrayarak uyanýyordu. Yeni yeni dostluk kurmaya baþladýðý arkadaþlarýnýn operasyonlarda þehit düþmelerine þahit olmak kýsa sürede karakterini sertleþtirmiþ, korkusunu silip süpürmüþtü. Ýçi vatan hainlerine karþý öfkeyle doluydu þimdi.
 
Karþý tepelerde ve tepelerin arasýndaki ölü dere yataklarýnda herhangi bir hareketlilik yoktu. Sýzma gelebilecek kör noktalarý da bir bir kontrol etti. Emri yerine getirmiþti. Geriye dönüp arkadaþlarýna baktý. Çevre keþif çalýþmalarýný bitirmiþ olanlar, diðer erlerle birlikte Komutanlarý Salih Teðmen’in karþýsýnda sýralanmaya baþlamýþlardý bile. Komutanýnýn el edip kendisini çaðýrdýðýný görünce, bir koþu yanlarýna vardý. Tekmil verdikten sonra sýradaki yerine geçti. Karanlýk bastýrmadan üsse dönmek üzere, belli aralýklarla dizilip yeniden yola düþtüler.
 
Merkezden gelen helikopter, erzak ve mühimmatýn yaný sýra, asker mektuplarýný da getirmiþti onlar daðdayken. Memleketi Zonguldak’tan gelen mektubu teslim alýrken heyecan ve meraktan yüreði sýkýþtý. Zarfýn üzerindeki yazý, sözlüsü Ceylan’a aitti. Ýkiye katlayýp göðüs cebine koydu. Baþýný kaldýrdýðýnda, koðuþta ayný ranzayý paylaþtýklarý Trakyalý Hasan ile göz göze geldi.
 
“Gözün aydýn be ya! Senin kýzdan mý?”
 
“He, Ceylan’dan… Sen nereye?”
 
“Nöbetim vardýr tertip; n’apcaz? Sen de büle kurcalama gönlüceðini kýzaným. Görüþürüz be ya.”
 
“Sað olasýn Hasan. Ýyi nöbetler aslaným. Ben de beþ - yedi nöbetindeyim. Görüþürüz.”
 
Koðuþa girer girmez botlarýný çýkararak ranzasýna uzandý. Ýçeride istirahata çekilmiþ birkaç asker daha vardý. Gece nöbetine kalacak olanlar diðerlerinden erken yatardý. Kendisinin de bir an önce uyumasý lazýmdý ama mektubu okumadan, mümkün deðil, gözüne uyku girmezdi. Göðüs cebinden çýkardý zarfý. Koklayýp yüzüne bastýrdý bir müddet. Karþý ranzada yatan Yýlmaz’ýn horultularý kulaðýnda yankýlanýrken, sevgilisinin mektubunu zarfýndan sýyýrdý, pencereden sýzan ýþýkta okumaya baþladý.
 
“Canýmdan çok sevdiðim Mehmet’im! Nasýlsýn bir tanem? Günler sensiz geçmek bilmiyor burada. Her þey býraktýðýn gibi ama ben farklýyým bir tek. Bir yaným seninle gitti o daðlara. Eksiðim, mutsuzum. Dönüþünü iple çekiyorum aþkým. Sen de beni özlüyor musun? Biliyor musun; hasretinden kalbim aðrýyor; nefes alamaz gibi oluyorum çoðu zaman. Telefon açtým birkaç kez; “operasyonda” dediler; görüþemedim. Hani her gün görüþecektik? Sesini duyabilseydim bari… Sen fýrsat bulduðunda ara, e mi?  Çatýþmalara katýldýðýný düþündükçe yüreðim aðzýma geliyor; çok korkuyorum sevgilim. Ne olur, kendine dikkat et. Ceylan’ýn sensiz yapamaz. Sevgilerimle!”
 
Mektubu öptü, öptü… Yastýðýnýn altýna koydu. Dudaklarýnda Ceylan’ýn tenini hissetti. “Telefon aç.” diyordu sevdiði. Açmak istemez miydi? Ya nöbette veya operasyondaydý. Eðitim de vardý üstelik. Kalan zamandaysa, telefonun baþýndaki sýra öyle uzundu ki… “Buraya tatile mi geldim sanýyorsun güzel kýz?” diye söylendi; sýcak bir gülümseme yayýldý yüzüne. Yorgunluktan kapanmak üzereydi gözleri.  Battaniyenin altýna girip uykuya daldý.
 
Yarým saat geçmemiþti ki, büyük bir gürültü ve sarsýntýyla uykusundan sýçradý. Sarsýntý o denli kuvvetliydi ki ranzasý bir anda karþý duvara çarpmýþ, ayný hýzla geri tepmiþti. Bütün kemikleri ayný anda kýrýlmýþtý sanki. Gücünü toplayýp ayaða fýrladý. Üzerine yaðan tozlarýn arasýndan çevresini kolaçan ettiðinde gözlerine inanamadý. Koðuþun yarýsý yerle bir olmuþtu. Yýlmaz yatýyordu o kýsýmda oysa. Ne olmuþtu arkadaþýna? Moloz yýðýnlarý arasýnda kaybolmuþtu. Duvardaki koca gedikten, içeriye saðanak gibi Kalaþnikof mermileri yaðýyordu. Saðýnda baþý yana düþmüþ vaziyette hareketsiz yatan Eþref’i fark etti. Bacaklarý kopmuþtu delikanlýnýn. Ölmüþ olmalýydý. Çabucak diðerlerini aradý. Bulamayýnca, tüfeðini kaparak, yýkýlmýþ kapýdan dýþarý, koridora attý kendisini.
 
Baðýran baðýranaydý: “Baskýn yedik! Baskýn yedik!”
 
Komutaný Salih Teðmen, yuttuðu tozlardan dolayý boðuklaþmýþ sesiyle uyardý delikanlýyý. “Siper al asker. Yat yere!” Emre uymak için yere kapaklanýrken göz göze gelmiþlerdi. Teðmenin gözlerinde þimþekler çakýyordu sanki. Sürünerek yanýna vardý. Komutan durmaksýzýn taktik ve komut veriyordu: “Telsizle merkeze haber verin! Ön tarafý boþaltýn! Þu karþý tepeyi tarayýn! Aralýksýz ateþ edin! Karþý tepeye uçaksavar kurmuþ itler. Mevzi alýn! Haydi aslanlarým! Kanýmýzýn son damlasýna kadar, vatan için, Allah için!”
 
Birden ayaða kalkýp binadan dýþarý fýrladý komutan. Ardýndan diðerleri… Teröristler bir hayli kalabalýktý. Yaylým ateþine tutuyorlardý karakolu. On dakikada mevcudun neredeyse yarýsý þehit olmuþtu. Výzýr výzýr gelen kurþunlar eþliðinde, üzerlerine atýlan roketlerin önce ýslýk sesleri duyuluyor, nereye düþtükleri patlamadan sonra belli oluyordu. Küfrün bini bir paraydý. Canýný diþine takmýþ savaþýyordu herkes. Namlulardan püsküren barut koyu bir dumana dönüþmüþtü. Göz gözü görmüyordu.
 
Yirmi metre ötedeki teröristi, elindeki bombayý fýrlatmak üzereyken son anda yere yapýþtýrdý Mehmet. Arkasýndan gelen beþ kiþiyi de taramýþtý anýnda. Biri bomba fýrlatmayý baþarmýþ ancak attýðý bomba tenekelerin arasýna düþüp orada patlamýþtý.
 
O gürültüde Hasan’ýn baðýrdýðýný duydu: “Batý cephesinden sýzma var kýzanlar.” Sonra da feryadýný: “Aaah!”
 
“Hasan, Hasan!” diye birkaç kez seslense de cevap alamadý.” O da þehit düþmüþtü anlaþýlan. Kalbinde acýsýný duydu. Aðlamak istedi, aðlayamadý. Karakolun projektörlerinden birisi o yaný aydýnlatýyordu. Teröristlerin siluetlerini görür görmez dönüp taramaya baþladý kafasýnýn üzerinden uçan mermilere aldýrýþ etmeden. Þu ana kadar kendi vücuduna isabet almamýþtý. Öfkeden çýldýrmýþçasýna, son mermisi tükenene kadar sýktý. Sonra gerideki kum torbalarýnýn arkasýna atladý. Þehit düþen Mehmetçiklerden birinin aðýr makinelisi beþ metre ötesinde duruyordu. Sürünerek yanýna vardý ve tekrar ateþe baþladý. Roketlerin, bombalarýn ve kurþunlarýn sesinden kulaklarý saðýrlaþmýþtý artýk. Kaç kiþi kalmýþlardý, bilemiyordu. “Karþýlýklý ateþ devam ettiðine göre fena durumda deðiliz demek ki.” diye düþündü. Ölüm de kanýksanan bir þeydi herhâlde. Zira þu anda korku namýna hiçbir þey duymuyordu ve baskýna gelen bu vatan hainlerinin topunu öldürme arzusuyla doluydu.
 
Çýldýrmýþçasýna baðýrýyordu: “Gelin ulan, gelin piç kurularý! Topunuz birden gelin!” O sýrada sýçrayan bir þarapnel parçasý Mehmet’in sol omzunu koparmýþtý. Sýrt üstü yere kapaklandý. Oluk oluk kan fýþkýrýyordu kopan yerden. Birkaç dakika düþtüðü yerde acý içerisinde kývrandýktan sonra doðrulup, yeniden ateþ etti. Gittikçe hâlsizleþiyordu. Son duyduðu, hemen yakýnýnda patlayan bir roketin ýslýk sesi olmuþtu.
 
Mehmet ucu bucaðý görünmeyen, geniþ bir arazideydi. Demin karakolda çarpýþýyordu oysa. Buraya nasýl ve ne zaman gelmiþti? Gök neden kýzýldý böyle ve üzerine yaðmaya baþlayan bu ateþ toplarý da nereden çýkmýþtý? Her biri büyük bir gürültüyle ayaklarýnýn dibine düþüyor, patlýyor, etrafa kývýlcýmlar saçýyordu. Kýyamet kopuyor olmalýydý. Cevap bulamadýðý sorularýna böyle bir anlam yükleyebilmiþti ancak. Elinde “Asker”i tutuyordu. Devletin, üstüne zimmetlediði tüfeðini… Sýký sýký kavradý onu. Ortalýkta kimseyi göremiyordu. Yapayalnýzdý ve etraftaki bunca ateþe raðmen, üþüyordu. Üþürken terler miydi insan? Terliyordu iþte! Eliyle alnýný sildi. O da ne? Ter zannettiði þey kandý ve parmaklarýndan kollarýna süzülmeye baþlamýþtý. Bayýlýr gibi oldu. Yine de býrakmadý Asker’i. Caný hiç yanmýyordu nedense. Çöktü olduðu yere. “Allah!” feryadý kendi kulaklarýnda yankýlandý.
 
Ardýndan, kuvvetli bir rüzgâr sildi süpürdü o korkunç kýzýllýðý ve masmavi oldu gökyüzü. Daha önce bulutlarý hiç bu kadar tatlý bir pembelikte görmemiþti. Pamuk þekeri gibiydiler. Aralarýndan bembeyaz siluetler iniyordu. Dikkatle baktý. Meleklere benzetti. Önce emin olamadý ama onlar kanatlarýný çýrpa çýrpa, müthiþ güzellikleriyle kendisine doðru yaklaþýrken, melek olduklarýna kanaat getirdi. “Hoþ geldin ey cennetin gülü!” nidalarýyla, selam vererek koluna giriyorlar, etrafýnda hürmetle eðiliyorlardý. Sýrtýný þefkatle sývazlayýp, dudaðýna þerbet damlattýlar. Aman Ya Rabbim, bu ne emsalsiz bir tattý böyle! Kana kana içtikçe içti. Doyamýyordu bir türlü. “Haydi, gitme vakti ey Allah’ýn sevgili kulu.” dedi, gümüþ renkli kanatlarý göz alýcý, kýymetli taþlarla süslenmiþ olan melek. “Nereye?” diye sordu merakla. “Ýþte buraya.” deyip gökyüzünü iþaret ettiler hep birlikte. Baktý. Þaþýrdý. Böyle muhteþem bir manzara dünyaya ait olamazdý. Köpük köpük, her tonda yemyeþil aðaçlar, þýrýl þýrýl akan, billur sular, rengârenk kuþlar, kelebekler, inciden, yakuttan yapýlmýþ saraylar, altýn kandiller, uçarcasýna yürüyen, þeffaf tenli huriler… O bir þey sormadan, hep bir aðýzdan ama tek sesle cevapladýlar sormak istediðini: “Burasý, seni götüreceðimiz, þehitlerin makamýdýr. Firdevs Cenneti… Hazýr mýsýn?” Gördüðü güzelliklere meftun olmuþtu. Sayýklar gibi yanýtladý: “Hazýrým.”
 
O gece daðlar ejderha kesilip yürüdü.
Gök kat kat yarýldý. Tel tel döküldü bulutlar.
Yýldýzlar koptu yörüngelerinden; sular kaynadý; ateþ harlandý.
Ciðerleri kýzgýn demirlerle daðlandý bir ananýn.
Ve bir Ceylan vuruldu tam kalbinden.
 
xxx
 
O esnada Ceylan da rüya görüyordu. Ama ne rüya! Mehmet eþsiz bir güzellikteydi ve nur saçýyordu etrafýna. Üstünde bembeyaz atlastan, topuklarýna kadar uzanan bir kýyafet vardý. Ona doðru koþmak istese de ayaklarýný kýpýrdatamýyordu. Aralarýndaki mesafe de gitgide büyüyordu üstelik. Sevdiði genç öyle güzel gülümsüyordu ki… “Gitme Mehmet’im, beni býrakma!” diye haykýrdý. Heyhat! Mehmet uçar gibi süzülüyordu. El salladýðýný görünce o da elini salladý. “Asker sana emanet.” dediðini duyar gibi oldu. “Asker mi? Hangi asker sevgilim?” diye sordu fýsýldar gibi. Cevap alamamýþtý zira delikanlý o anda gözden kaybolmuþtu. Var gücüyle baðýrdý: “Mehmeeet! Mehmeeet!”
 
Ev halký Ceylan’ýn haykýrýþlarýna uyanmýþ, odasýna koþturmaya baþlamýþlardý. Ýçeriye diðerlerinden önce, annesi Kadriye dalmýþtý. Seri hareketlerle ýþýðý yaktý ve yataðýnda ter içinde çýrpýnan kýzýný sarsarak uyandýrdý. “Ne oldu sana kuzum? Kendine gel Ceylan’ým.” diyerek doðrulttu ve kýymetlisine sarýldý þefkatle.
 
Kýzcaðýz iki gözü iki çeþme aðlýyordu. Hýçkýrýklar arasýnda ýzdýrapla inliyordu. “Anacýðým! Mehmet… Mehmet gitti. Beni býrakýp gitti.”
 
Beþ kez düþük yaptýktan sonra nihayet Ceylan’ý doðurabilmiþti Kadriye. Sert davransa da biricik evladýný dünyadaki her þeyden çok sever, onun üzerine titrerdi. Kýzýnýn aðlamasýna dayanamýyordu. Teselli etmeye çabaladý: “Seni býrakýp da hiçbir yere gitmez a kýzým. Kâbus görmüþsün. Bak hepimiz buradayýz. Mehmet de askerde. Çýkýp gelecek yakýnda. Özledin de ondan, yavrum. Geçecek, geçecek.”
 
Bir türlü teskin olamýyordu Ceylan. Anasýnýn omzuna gömdü baþýný. “Gördüm ama; o gitti.”
 
“Dedim ya; kâbus gördün. Hay Allah! Toparlan yavrum. Bak, bizi de korkutuyorsun.”
 
Melek Ana, oðlunu ve kocasýný, “Haydin, siz gidip yatýn. Yok bir þey.” diyerek dýþarý çýkarttýktan sonra, dolaptan yeni bir pijama takýmý bulup, gelinine uzattý. “Su içinde kalmýþ yavrucak, baksana. Deðiþtiriver üstünü kýzýn. Hasta olacak yoksa. Ben de bir bardak su getirivereyim bu arada; içsin, aklýný yitirmeden.”
 
Köpekleri Yaman da bahçede aralýksýz havlýyordu. Baba - oðul, odadan çýkar çýkmaz, hayvanýn neden huysuzlandýðýný öðrenmek üzere yanýna gitmiþlerdi. Yaman, yeri eþeler gibi hareketler yapýyor, sonra kuyruðunu sallaya sallaya kendi etrafýnda dönüyor ve eþelemeye, kaldýðý yerden devam ediyordu. Cemil elindeki feneri hayvanýn üzerine tutup, yanýna yaklaþtý. Yerde bir yüzüðün parladýðýný gördü. Eline aldýðýnda Ceylan’ýn söz yüzüðü olduðunu anladý. O, tarlada düþürdüðünü sanýyordu ama demek ki burada düþürmüþtü. Yaman da bulmuþtu iþte.
 
“Aðam, bak ne buldum!” diye heyecanla iþaret ve baþparmaðýnýn arasýna sýkýþtýrdýðý yüzüðü babasýna gösterdi. Her ikisi de çok sevinmiþti. Müjdeyi vermek için kýzýn odasýna geri döndüler.
 
“Yüzüðün kayboldu diye üzülüyordun. Bak; Yaman bulmuþ onu bahçede. Yüzün gülsün azýcýk hele kýz. Biz senin çýðýrmana kalktýk sandýk ama meðerse bunun niyetine kalkmýþýz.”
 
Aðlamasý kesilmiþti Ceylan’ýn. Elindeki bardaðý annesine vererek yataktan fýrladý. Babasýnýn elinden kaparak, parmaðýna geçirmeye yeltendi. “Kirlenmiþ ama bu. Kýrmýzý bir leke var üzerinde.”
 
Kadriye elini uzatarak yüzüðü aldý, incelemeye koyuldu. “Kana benziyor. Yaman’dan bulaþmýþtýr. Ben yýkayayým hele. Sen yataðýna gir.” dedi kýzýna ve bir hamlede odadan çýkýp, salonun karþýsýndaki banyoya geçti. Lavaboda ne kadar yýkasa da yüzüðün üzerindeki, taze kan görünümündeki, kýrmýzý leke bir türlü gitmiyordu. Sonunda yýkamaktan usandý, bir güzel kurulayýp geri döndü.
 
“Gece gece çýkartamadým lekeyi. Sabahleyin daha iyi yýkarýz; geçer gider; tertemiz olur.” diyerek kýzýna verdi. “Böyle tak; bir þey olmaz.”
 
“Olur ana. Teþekkür ederim.”
 
Kýzýnýn ýþýldayan yüzünü sevdi Kadriye. “Hah, þöyle, gül biraz. Þimdi yat bakalým. Iþýðý kapatacaðým þimdi. Yarýn sabah doðru tarlaya. Ýyi geceler kuzum.”
 
“Ýyi geceler ana.” Ardýndan babasýna, dedesine ve ninesine de iyi geceler diledi. Onlarýn odadan çýkmasýyla yorganýn altýna sinmesi bir oldu. Yüzüðün bulunmasýna sevinmiþti sevinmesine ama gördüðü rüyanýn tesiriyle huzursuzdu hâlâ. Peþ peþe dualar okuyup uykuya daldý.
 
Huzursuzlaþan baþka biri daha vardý ev ahalisinden: Seyfi Aða. Yaþýnýn kazandýrdýðý güngörmüþlük, yüzükteki, yapýþmayan, bulaþmayan, ancak yýkamalara raðmen bir türlü temizleyemedikleri, taze kaný sorgulatýyordu. Kalbine doðan ihtimalleri yorumlamak dahi istemiyordu. Uyumaya çabaladýysa da baþaramadý. Ýmsak vaktine az kalmýþtý zaten. “Cemil nasýl olsa namaza kaldýrýr onu.” düþüncesiyle, hanýmýný rahatsýz etmedi. Usulca kalkýp bir güzel abdest alarak, caminin yolunu tuttu.
 
Besmele çekip sað ayaðýný caminin kapýsýndan içeri atar atmaz, ezaný okumayý henüz bitirmiþ, iç merdivenlerden aþaðý inmekte olan Müezzin Süleyman Efendi’yle karþýlaþtý. Selamlaþtýlar. Camide yalnýz olmalarýný fýrsat bilerek, müezzine açýlmak istedi. Beraberce mihraba doðru yürürlerken sordu:
 
“Sana danýþmak istediðim bir durum var evladým. Vaktin var mý?”
 
“Olmaz mý Seyfi Aða’m? Her daim. Önce buyur; þöyle oturalým.”
 
Yüzlerini kýbleye dönerek çöktüler. Yaþlý adam iç çekerek birkaç saniye soluklandýktan sonra söze baþladý:
 
“Süleyman Oðlum! Dün gece tuhaf bir þeye þahit oldum, anlam veremedim. Senin dinî bilgin bizlerden üstündür. Zaten dünya bilgin de öyle ya… Neyse, anlatayým da; yorumla hele.”
 
Müezzin, kültürüyle, oturaklý þahsiyetiyle, sorunlara psikolog maharetiyle yaklaþmasýyla, cami cemaati tarafýndan çok sevilen, sayýlan biriydi. Cami hocasý çok yaþlýydý. Hocanýn vazifesini de Süleyman Efendi yüklenmiþti. Cüppesinin yere kayan tarafýný toplayýp bacaklarýnýn üstüne atarken edeple baþýný yana doðru eðdi, tevazu ile “Estaðfurullah aðam! Elimden gelen ne varsa…” dedi.
 
Olaný biteni bir bir, bütün detaylarýyla anlatmýþtý Seyfi Aða. Alacaðý cevabý merakla bekliyordu þimdi, gözlerini kýrpmadan. Süleyman Efendi “Allahu ekber!” demiþ ve susmuþtu. Geçmek bilmeyen saniyelerden sonra, yaþlý adamýn sýrtýný sývazladý. “Allah’a iman etmiþiz aðam. O ne yaparsa, ne dilerse en güzelini yapar, en güzelini diler. Bize razý olmak düþer. Yoruma gelince; öylesi de, böylesi de hayýrdýr. Sen yüreðini ferah tut. Asker oðlumuz ve haným kýzýmýz için hayýr dualarda bulun. Rabbim cümlemizin mekânýný cennet eylesin inþallah. Âmin.” dedi.
 
Aldýðý bu üstü kapalý cevap, Seyfi Aða’nýn yüreðine çöreklenen sýkýntýyý gidermekten çok uzaktý. Ancak þimdi, serin bir huzur yayýlmaya baþlamýþtý içine. Baþýný tevekkülle salladý. Cemaat sökün etmiþti bu arada. Müezzin izin isteyip kalktý. Ardýndan, “Saflarý sýklaþtýralým ey cemaat-i müslimin!” komutuyla, hep birlikte kýbleye yöneldiler.
 
Melek Ana haricindekiler, sabahýn köründe tarlanýn yolunu tutmuþtu. Cemil sýrtýna vurduðu týrmýk ve çapa ile yirmi beþ adým kadar önden yürüyordu. Göz ucuyla kýzýný süzdü Kadriye. Ruh hâlini anlamaya çalýþýyordu. Biraz huzursuz gözüküyordu Ceylan. “Ýyisin, deðil mi?” diye sordu.
 
“Ýyiyim de…”
 
“De hele. Ne var?”
 
Parmaðýný uzattý genç kýz. “Yüzük… Evden çýkmadan ben de iyice yýkadým. Kýrmýzý lekeyi çýkartamadým. Neden ola ki?”
 
Kadriye yürümeye devam ederken yüzüðü inceledi. “Evet ya! Ne hikmetse… Sen üzülme ama. Bak, deden ‘Yenisini alýrýz.’ demiþti ya… Hiç olmadý, öyle yaparýz.”
 
Kýzcaðýz itiraz edercesine mýzmýzlandý: “Yaaa…”
 
“Yasý, masý yok! Uzatma hadi. Hýzlanalým biraz; baban köpürecek yoksa. Aç þu adýmlarýný.”
 
Nihayet tarlaya vardýlar ve çalýþmaya koyuldular. Aradan iki saat geçmemiþti ki, yan komþunun on yaþlarýndaki oðlu Recep, dili dýþarýda koþarak yanlarýna geldi.
 
“Cemil Aðam! Seyfi Aðam sizi eve çaðýrýyormuþ. Hemen gelsinler, demiþ. Hadi çabuk, çabuk!”
 
Durumda bir gariplik vardý. Babasý neden böyle bir haber göndermiþti acaba? Cemil heyecanla oðlaný sorguya çekti: “Anama bir þey mi oldu yoksa? Konuþsana be çocuk!”
 
“Bilmiyom aðam. Anam yataktan kaldýrýp gönderdi beni. ‘Böyle, böyle de.’ dedi. Seyfi Aða’yý da, Melek Ana’yý da görmedim.”
 
“Tamam, sen geri dön; biz de geliyoruz hemen.”
 
“Peki aðam!”
 
Cemil, konuþulanlara kulak kabartan ve endiþelendikleri her hâllerinden belli olan karýsýyla kýzýna dönüp âdeta kükredi: “Sallanmayýn hadi. Eve dönüyoruz.”
 
Recep’in arkasýndan koþuþturmaya baþladýlar hep birlikte.
 
Eve yaklaþtýklarýnda bir de ne görsünler. Küçük - büyük, tanýdýk kim varsa bahçeye doluþmuþ, ah, vah çekiyor. Cemil, adýmlarýný açarak koþup bahçeden içeri daldý. Ýri gövdesiyle kalabalýðý yara yara, kapýnýn dýþýndaki bir iskemleye yýðýlmýþ olan babasýnýn yanýna vardý. Onu omuzlarýndan tutarak gür sesiyle ortalýðý çýnlattý: “Baba, baba!”
 
Seyfi Aða, dizinden zor kaldýrdýðý sað eliyle “Yok bir þey.” iþareti yapýp kuruyan dudaklarýný diliyle ýslattýktan sonra, kýsýlmýþ sesiyle oðlunu yatýþtýrmak istedi: “Sakin ol Cemil. Yavaþ, yavaþ…”
 
“Nasýl sakin olayým baba! Herkes toplanmýþ; sen bu hâldesin. Anam nerde? Kime ne oldu; söyle!”
 
“Mehmet… Þehit düþmüþ. Sen kýza mukayyet ol.”
 
Etraftaki komþulardan ve mahalle muhtarýndan, Cemil’e yatýþmasý için tavsiye sesleri yükseliyordu. O ise, yanlarýna yeni gelmiþ olan hanýmýna ve kýzýna “Siz içeri girin, anama bakýn.” dedi ve onlarý iterek evden içeri sokup kapýyý çekti. Muhtara dönüp sorgulamaya devam etti: “Doðru mu duyduðum Ferit; sen mi getirdin haberi?”
 
Muhtar Ferit, göbeðinin altýnda birleþtirdiði kollarýný daha da gerginleþtirip, bir suçlu gibi cevap verdi: “Maalesef doðru. Baþýmýz sað olsun. Telefonla fazla bilgi vermediler. Seyfi Aða’yý doktora götürmemiz lazým Cemil. Hatta ananý da… Bana itiraz etti. Bir de sen söyle. Müsaadenle, dünürlerine gitmem lazým. Onlar da çok kötü durumdalar. Allah yardýmcýnýz olsun.”
 
Cemil’in dünürü Hayrullah kalp hastasýydý. Hanýmý Gönül’se kýrk beþ kiloluk, hayalet gibi bir kadýn. Ya biricik evlatlarýnýn dayanýlmaz acý haberini aldýklarýnda onlara bir þey olduysa? Þu anda kendi anne babasýný býrakamazdý ama. Bahçe duvarýnýn üstünden Mehmetlerin evine göz gezdirdi. Kalabalýðý görünce, “Onlarla ilgilenenler de var nasýl olsa!” diyerek saniyeler içerisinde kararýný verdi ve ani bir hamleyle kendi evine girdi. Önce annesi ne hâlde diye bakacak, akabinde, saðlýk ocaðýna telefon açacaktý.
 
Evin içi kadýn kaynýyordu. Ýlk rastladýðýna, “Anam nerede?” diye sordu. “Yan odada.” cevabýný alýnca oraya seðirtti. Yaþlý kadýncaðýzý yataða uzatmýþlar, bir yandan ellerini limon kolonyasý ile ovuyor, diðer yandan aðlaþýyorlardý. Yandaki sedirde de baygýn yatan Ceylan’ý ve onun baþýnda, feryat figan çýrpýnan karýsýný gördü. Midesine kramp girmiþti üzüntüden. Kendini hole attý.
 
Saðlýk ocaðýndan gelen doktor, fenalaþan hastalarýna sakinleþtirici iðneler yapmýþ, þimdi de Kadriye’ye, güven telkin eden bir tonla “Ýhtiyaç olursa arayýn; hemen gelirim.” tembihinde bulunuyordu. Cemil onlarýn konuþmasýný dinlerken baþýnýn döndüðünü hissetti. Sesler derinden geliyor; kelimeler birbirine karýþýyor; zemin ayaklarýnýn altýndan kayar gibi oluyordu. Yakýndaki bir sedirin üzerine attý kendisini.
 
Biraz sonra telefon çaldý. Arayan Muhtar Ferit’ti. Kýsaca hâl hatýr sorduktan sonra, seri bir þekilde, kendisine yeni gelen bilgiyi aktardý Cemil’e: “Cenazeyi yarýn sabah, özel askerî uçakla getireceklermiþ. Oradan camiye, sonra da þehit mezarlýðýna… Resmî tören yapýlacakmýþ. Ben her þeyi ayarlayacaðým; merak etme. Havalimanýna aðamý ve Melek Ana’yý getirme. Periþan olurlar. Koy yanlarýna hýsým akrabadan birilerini; onlar doðrudan camiye gitsinler. Sabah sizi almaya bizim Fýrat gelecek arabayla. Saat dokuz gibi hazýr olun. Yine arayacaðým, detaylý bilgiyi vereceðim; tamam mý?”
 
“Allah razý olsun Ferit. Kime koþturacaðýmý þaþýrdým inan ki. Kadriye de pek iyi deðil. Ben de deðilim ama dirayet gösteremezsem baþlarýnda kim duracak? Mecburen dayanmaya çalýþýyorum. Dediðin gibi yaparýz. Sað olasýn.”
 
 
xxx
 
Mehmet’in naaþýný karþýlamaya akýn etmiþti Zonguldak halký. Al bayraða sarýnmýþ tabutu havalimanýnýn dýþ kapýsýnda görünür görünmez, kadýný, erkeði, hep bir aðýzdan “Þehitler ölmez, vatan bölünmez!”, “Kahrolsun PKK!” sloganlarýyla ortalýðý inletti. Askerlerin omuzlarýnda cenaze arabasýna taþýndý. Büyük bir konvoy eþliðinde camiye götürüldü. Musalla taþýna yerleþtirildi. Cami avlusunda adým atacak yer yoktu. Vali, kaymakam gibi mülki amirler, komutanlar, bazý siyasiler ön safta yerlerini almýþlardý. Medya çalýþanlarý da gelmiþti ve her aný kare kare görüntülüyorlardý. Namazdan önce her iki ailenin fertleri, Mehmet’in tabutuna sarýlýp, nemli gözlerle, içleri yanarak son kez vedalaþtýlar can pareleriyle.
 
Cenaze namazýný kýldýran hoca öyle güzel bir konuþma yapmýþtý ki, bir þehidin sözlüsü olma sýfatýný taþýdýðý için göðsü kabardý Ceylan’ýn. Göðsüne taktýðý resmini okþayarak mýrýldandý: “Cennette buluþacaðýz inþallah aþkým. Sana kavuþacaðým günün hayaliyle yaþayacaðým son nefesime kadar. Yiðitliðinle gurur duyuyorum bir tanem. Seni çok seviyorum.” O dakikadan sonra tek damla gözyaþý dökmedi. Helallik istendi ve tabut gençlerin omuzlarýna teslim edildi. Hemen yakýndaki Þehitler Mezarlýðýna kadar “Allahu ekber!” nidalarýyla yol alýndý. Nihayetinde, defin iþlemleri tamamlanarak Hakk’a teslim edildi.
 
Ayrýlýk sonradan kor, derler. Öyle de oldu. Ceylan þu son birkaç gün içerisinde, yemekten içmekten kesilmiþ, durduðu yeri bilmez vaziyete gelmiþti. Cenazedeki metaneti kaybolmuþtu. Özlemin hüznü içini yakýyordu. Sürekli Mehmet’i düþünüp aðlýyor, sevdiði gençle kavuþamamýþ olmanýn üzüntüsünden dolayý kahroluyordu. Kimsecikler teselli edemiyordu onu. Müezzin Süleyman Efendi’nin hanýmý Selma’yý “Bir de sen konuþ bakalým; belki seni dinler.” diyerek eve getirttiler son çare olarak. Gerçekten de iþe yaramýþtý bu çözüm. Hitabeti yüksek olan Selma’nýn þehitlik makamýna ve baþa gelen musibetlere karþý sabretmenin önemine dair verdiði dinî vaazdan sonra teskin olmuþtu genç kýz.
 
Ertesi gün Kadriye, “Biz taziyeye gittik Mehmet’in evine; sen gitmedin. Gönül “Gelinimi görmek istiyorum.” diye ýsrar etti yavrum. Diyecekleri varmýþ. Þu yemeðini ye de gidelim. Ha kuzum?” teklifinde bulundu.
 
Çorba tasýný masanýn ortasýna itti Ceylan. “Hiç içesim yok ana. Israr etme gözünü seveyim. Boðazýmdan geçmiyor. Anlatamýyorum galiba. Tamam; birazdan çýkarýz.” dedi.
 
Yarým saat sonra Mehmet’in evindeydiler. Üstünde kocaman bir Türk bayraðý asýlý kapýyý açar açmaz Ceylan’a sýmsýký sarýlýp aðlamaya baþlamýþtý Gönül. “Ah benim güzel gelinim! Böyle mi gelecektin sen bu eve? Telinle, duvaðýnla gelmen nasip olmadý yavrum. Oðlumdan yadigârsýn bana. Ebediyen kýzýmsýn. Bahtsýzým benim.” yakýnmalarý arasýnda salona davet etti misafirlerini. O aðlayýnca Ceylan da tutamamýþtý kendisini. Kadriye Haným, Hayrullah Bey ve eve taziyeye gelen diðer misafirler de gözyaþý kervanýna katýlmýþtý. Epey sonra sakinleþerek, birbirlerine baþsaðlýðý dileyip dua ettiler.
 
Ceylan, Mehmet’in þehit olduðu gece gördüðü rüyasýný anlatmak istiyordu Gönül’e. Rüyasýnda gözden kaybolmadan önce “Asker sana emanet.” demiþti sözlüsü. Bunun manasýný bir türlü çözememiþti; þehit haberini aldýðýndan beri kafasýný kurcalayýp duruyordu. Bilse bilse, ailesi bilirdi. Fýrsatýný bulduðunda “Gönül Anneciðim, Mehmet’i rüyamda görmüþtüm þehadet gecesi.” diyerek söze girdi. En ince ayrýntýsýna kadar anlattý. “Yalnýz o emanet ettiði ‘Asker’ neydi, onu anlayamadým. Siz biliyor musunuz?” diye sordu.
 
Kadýncaðýzýn ince bedeni yaprak gibi titriyordu. Hýçkýrýklar arasýnda kafasýný salladý. Sonra yavaþça kocasýna doðru dönerek, “Oðlanýn yüzüðünü ve Asker’i getirir misin Hayrullah?” dedi.
 
Adam karýsýnýn sözünü ikiletmedi. Üzüntüden sýrtý kamburlaþmýþ vaziyette, salona açýlan bir odaya gidip, elinde biri küçük, öteki büyük iki kutuyla geri döndü. Gönül kutularý kocasýndan teslim alarak dizlerinin üstüne koydu ve Ceylan’ý yanýna çaðýrdý. “Yaklaþ yavrum. Þöyle yamacýma otur hele. Emanetin bu büyük kutuda duruyor. Senin açmaný istiyorum.”
 
Genç kýz, meraklý bakýþlar arasýnda kadýncaðýzýn yanýna oturdu. Kutuyu aldý, kapaðýný açtý. Ýçinde, namlusu ve kabzasý parçalanmýþ, kanlý bir tüfek, boylu boyunca uzanýyordu. Þaþkýnlýkla Gönül’ün yaþlý gözlerine çevirdi yüzünü. Heyecandan kelimeler boðazýna týkandýðý için, bir þey söylemeden, öylece, cevap vermesini bekledi.
 
Gönül, Ceylan’ýn sýrtýný sývazlayarak izahatta bulundu: “Ýþte kýzým, merak ettiðin ‘Asker’ bu tüfektir. Mehmet’ime üç yaþýndayken, elinde tüfek bulunan, plastikten bir oyuncak asker almýþtý babasý. Bir gün oynarken, nasýl olmuþsa, kýzgýn sobanýn üzerine fýrlatmýþ. Askerin bedeni yanarak erimiþti ama tüfek kýsmý kenara geldiði için saðlam kalmýþtý. ‘Artýk iþe yaramaz; atalým, sana yeni bir oyuncak asker alalým.’ dediðimiz zaman, itiraz etti, razý gelmedi. ‘Baþka asker istemem; benim askerim bu.’ demiþti çocuk aklýyla. Onunla oynamaya devam etti okula gidene kadar. Epey seneler, diðer oyuncaklarýyla bir arada durdu dolabýnda, sonra birden kayboldu. Küçükken en sevdiði oyuncak olduðu için hepimiz çok üzülmüþtük. Mehmet bu tüfeðine de ayný ismi takmýþ. Karakoldaki arkadaþlarýna da tüfeðinin hikâyesini anlatmýþ. Mektubunda bahsetmiþti. Komutaný da biliyormuþ herhâlde ki, hem parçalandýðý hem de üstünde onun kaný bulunduðu için bize göndermiþ, sað olsun. Demek ki asýl sahibi senmiþsin. Ben de sana teslim ediyorum. Mübarek olsun yavrum.”
 
“Teþekkür ederim anne. Emanet baþým, gözüm üstüne. Allah razý olsun sizden.” Yeniden sarýlýp, aðlaþmaya baþladýlar.
 
Neden sonra Kadriye, daha önceki geliþlerinde konuþtuklarýný hatýrlatmak gayesiyle “Bir de yüzük meselesi vardý Gönül’cüðüm. Hatýrladýn mý?” diye sordu dünürüne.
 
“Unutmadým Kadriye. O da diðer kutuda duruyor. Ceylan, þu söz yüzüðünü parmaðýndan çýkarýr mýsýn kýzým? Ben de o arada, Mehmet’in diðer kutudaki yüzüðünü çýkartayým. Ýkisini karþýlaþtýrmak istiyorum.”
 
Ceylan’ýn verdiði ve kutudan çýkan yüzükler Gönül’ün avucunda yan yana duruyordu þimdi. Ýkisinin üstünde de birbirinin týpatýp aynýsý kan lekeleri vardý. Küçük bir çýðlýk attý Ceylan. “Nasýl olur? Mehmet’imin kaný kilometrelerce öteden benim yüzüðüme nasýl bulaþýr? Bu mümkün mü? Ama…”
 
Büyük bir iman coþkunluðuyla Ceylan’ýn sözünü kesti þehit anasý:
 
“Þehitler ölmez diye boþuna söylememiþler yavrum. Onlarýn kavuþtuklarý makamlara bizim aklýmýz, sýrrýmýz ermez. Sen rüyamda gördüm, diyorsun ama belki de oðlum o gece vedalaþmaya cismen ve ruhen senin yanýna geldi. Gelmemiþtir, diyebilir miyiz? Aranýzdaki tertemiz, büyük sevginin hatýrýna Rabbim mümkün kýlmýþtýr. Müsaade edersen senin yüzüðünü de ben almak istiyorum. Bu kutuda ikisi yan yana durmalý ve hiç ayrýlmamalý. Siz kavuþamadýnýz; bari onlar kavuþsun. Ne dersin?”
 
Ceylan yerinden doðrulup Gönül’ün önünde diz çöktü. Elindeki yüzükleri öptükten sonra þehit anasýnýn parmaklarýný yüzüklerin üzerine doðru kapattý. “Kurban olurum sana annem!” diyerek boynuna sarýldý.
 
Mücella Pakdemir
 
xxx