Kara sevda yüzünden intizar eden þair,

Neden yazar durursun hâlâ o yâre dair?

Sen ýstýrap içinde, çekerken her gün ahý,

Derde duçar olmanda yok mu onun günahý?

Bakarak ta derinden, kalbini delmedi mi?

Kahverengi gözlerle gönlünü çelmedi mi?

Güldükçe güller açan, onun güzel yüzünden,

Alamadýn gözünü, sevdalandýn bu yüzden.

Kumral sarý saçýný, rüzgârlarda savurdu,

Her bir teli kor oldu, yüreðini kavurdu.

Arz-ý endam ederek, düþlerinde her gece,

Zikrettirdi ismini, sessizce hece hece.

Efsunkâr kolye gibi ak gerdanýnda beni,

Büyüleyip kendine, mecnun eyledi seni.

Doyumsuz sohbetiyle, endamýyla nazýyla,

Sevdaya mahkûm etti, yüreðinde sýzýyla.

Sense hala hasretle hep onu anýyorsun,

Bu iþin tek suçlusu kendinsin sanýyorsun.