Kara sevda ateþtir, insafsýzca kavurur,

Gazel yapraðý gibi, dört bir yana savurur.

Uykusuz gecelerde depreþen bir sancýdýr,

Düþleri hayra yorup, kandýran yalancýdýr.

Boþ hayaller kurdurup, ardý sýra koþturur,

Dertli bülbül misali, çeþm-i selin coþturur.

Ýflah etmez insaný, beti benzi soldurur,

Dayanýlmaz sýzýyla, yürekleri doldurur.

Yapayalnýz býrakýr, döndürür kimsesize,

Ýstese de bir çare, bulamaz kimse size.

Gerçeklik âleminden, kopartarak baðýný,

Yýkýk, dökün, virane, kýlar gönül baðýný.

Ciðerini yakar da, aldýðýn her bir nefes,

Kalmaz artýk içinde, yaþamak için heves.

Ýçindeki gizli ukde, kurt gibi oyar seni,

Acýlar sarmalýnda, çaresiz koyar seni.

Beynini kanatýrken cevapsýz nice soru,

Bilemezsin kaderin, nedir seninle zoru?

Bir girdabýn içinde boðulursun an be an,

Arama hiç boþuna, yoktur bu derde derman.

 ...

Kara sevda yüzünden, ahu zar eden þair,

Neden yazar durursun, hâlâ o yâre dair?

Sen ýstýrap içinde, çekerken her gün ahý,

Derde duçar olmanda, yok mu onun günahý?

Bakarak ta derinden, kalbini delmedi mi?

Kahverengi gözlerle gönlünü çelmedi mi?

Güldükçe güller açan, ay gibi güzel yüzden,

Alamadýn gözünü, sevdalandýn bu yüzden.

Kumral sarý saçlarý taç benzeri baðladý,

Her bir teli kor oldu, yüreðini daðladý.

Arz-ý endam ederek, düþlerinde her gece,

Zikrettirdi ismini, sessizce, hece hece.

Efsunkâr kolye idi, ak gerdanýnda beni,

Büyüleyip kendine, mecnun eyledi seni.

Yakarken yanaðýný, kondurduðu busesi,

Sevgi yüklü sözcükler, fýsýldýyordu sesi?

Doyumsuz sohbetiyle, endamýyla nazýyla,

Sevdaya mahkûm etti, yüreðinde sýzýyla.

Sense hala hasretle hep onu anýyorsun,

Bu iþin tek suçlusu, kendini sanýyorsun.