.
Gamze, on sekiz yaþýnda, sarýþýn, mavi gözlü, incecik bir kýzdý. Bir kazada bacaðý kýrýldýktan sonra uzun süren tedaviler yüzünden iþsiz kalýp gurbette bir türlü dikiþ tutturamayan babasýnýn Almanya’dan kesin dönüþ kararý almasýný içine sindiremiyordu. Köln’de yaþamaya devam etmeleri için, kendisinden küçük beþ kýz kardeþiyle birlikte, günlerce aðlayýp yalvarmýþlardý babalarýna. Ama o, kararýndan dönmemiþti. Oldum olasý kocasýnýn tarafýný tutan anneleri Gülay Haným’a da onca dil dökmelerine raðmen durum deðiþmemiþti. Türkiye’ye döneceklerdi. Çaresiz, boyun eðmiþti.
 
Henüz üç yaþýndayken geldiði bu ülkede yaþamaktan mutluydu oysa. Anavatana iki defa tatil amacýyla gitmiþler, anneannesinin Balýkesir’in Dursunbey ilçesindeki evinde kalmýþlardý. Her defasýnda sýkýlýp, bir an önce Köln’e dönmek istemiþti. Babasý son günlerde, Ýstanbul’da yaþayan amcaoðlu Rýza ile birçok kez telefonla konuþmuþ, kara günler için yýllardýr biriktirip bir kenara koyduðu paralarý banka havalesiyle göndererek ona Küçükçekmece ilçesinde bir ev satýn aldýrmýþtý.
 
Evdeki herkes toparlanma telaþý içindeydi. Bavullar evin giriþinde tepeleme yýðýlmýþtý. Neredeyse bütün dönüþ hazýrlýklarý tamamdý ailenin.
 
“Suratýný asma küçük cadý!” dedi babasý, oda kapýsýnýn aralýðýndan. O sýrada Gamze bir karýþ suratla odasýný topluyordu. Elinde tuttuðu kazaðý hýrsla yere fýrlatarak söylendi: “Gitmemiz þart mýydý baba? Az çok iþsizlik tazminatý alýyorsun. Ben de iþe girerdim, geçinip giderdik. Ha, bir de acý paralarý var. Yetmez miydi?”
 
Acý parasý Almanya yasalarýna göre talep edilebilen bir haktý. Alman komþularýnýn çoðu evlerinde köpek besliyordu. Babasý Ali Bey, son zamanlardaki maddi sýkýntýlarýna çözüm ararken, para kazanmanýn kolay bir yolunu keþfetmiþti. Kýzlarýný sýrayla komþu köpeklerini kýzdýrmaya yolluyordu. Kýzlar ne yapýp edip, köpeklerin kendilerini ýsýrmasýný saðlýyorlardý. Ali Bey de doðruca adalete baþvuruyor ve “acý parasý” adý altýnda, tazminat alýyordu. Kýzlarýn ýsýrýlmadýk yeri kalmamýþtý. Her taraflarý köpek diþi izleriyle doluydu. Gamze buralardan gitmektense bu izlerin çoðalmasýný tercih ediyordu, anlaþýlan.
 
“Acý parasý diyorsun ama hâkim son seferinde ‘Bir daha bu sebeple karþýma gelmeyin.’demiþti. Üstelik bütün komþularýmýzla aramýz bozuldu. Bu oyuna daha fazla devam edemeyiz. Senin de tahsilini tamamlaman lazým. Hele bir gidelim Ýstanbul’a, burayý özlemeyeceðine eminim. Bak; Rýza Amcan bize ev satýn aldý. Bir fabrikada bekçilik de ayarlayacak bana. Anlayýþlý olmaya çalýþ kýzým.”
 
Gamze “Çok üzülüyorum baba. Ne olur, kusuruma bakma.” diyerek babasýnýn boynuna sarýldý. Gözlerinden yaþlar süzülmeye baþlamýþtý. Onun bu üzüntüsü Ali Bey’e de sirayet etti. Baba - kýz bir müddet aðlaþtýlar. Yemeðin hazýr olduðunu söylemek için o esnada odadan içeri giren Gülay Haným, kaþlarýný çatarak kocasýyla kýzýna çýkýþtý: “Aaa, ne oluyor size böyle! Hadi, kesin artýk! Elinizi yüzünüzü yýkayýn da sofra baþýna oturalým. Hadi, hadi!”
 
 xxx
 
Ýstanbul… Osmanlý'nýn baþkenti, dillere destan güzelliði þiirlere, þarkýlara, romanlara nakýþ nakýþ iþlenmiþ, bir görenin bir daha asla unutamadýðý, sahip olmak için uðrunda büyük savaþlar verilmiþ, efsane þehir… Her gelen sevdalýsýna gönlünün kapýsýný ardýna kadar açmýþ maþuk… Ýþte þimdi de, gurbetten anavatanýna gelen bu sekiz kiþilik Yýldýrým ailesini aðýrlýyordu. Ýki buçuk saatlik uçak yolculuðundan sonra, sýcak bir yaz sabahý Ýstanbul'a indiler ve iki taksi çevirip evlerinin yolunu tuttular.
 
Küçükçekmece’deki evleri beþ katlý, dýþ cephesi sarý boyalý bir binanýn üçüncü katýydý. Üç odasý ve büyük salonu ile hiç de küçük sayýlmasa da, altý çocuklu bir aileye göre de deðildi. Kýzlar ilk günlerde baðrýþa çaðrýþa, hararetle oda kavgasý yaptý. Gülay Haným, onlarý teskin etmeye çalýþýrken kendi sinirlerini bozmuþtu. Sanki trafiðin hýzla aktýðý bir caddenin ortasýnda kalmýþ gibi hissediyor, sýk sýk baþ aðrýsý ilaçlarý içiyordu. Sonunda dayanamayýp “Bulduðunuz ev bu muydu? Bak; yetmiyor iþte!” diyerek kocasýyla kapýþtý. Bir türlü yerleþememeleri iki hafta kadar sürdü. Bu sürenin sonunda ortalýk sütliman kesiliverdi. Ali Bey, amcaoðlu Rýza’nýn götürdüðü fabrikada bekçilik iþine baþladý; kýzlar yeni mahallelerine alýþtýlar ve Gülay Haným komþularla çarçabuk arkadaþ oldu. Türkiye’ye geldiklerine hiçbiri piþman deðildi artýk.
 
Sonbahar yaklaþýyordu. Tahsillerine devam etmeleri için kýzlarýn okul kayýtlarý yapýlmalýydý. Konu aile arasýnda konuþulurken Gamze, fýrsattan istifade ederek, fikrini açýkladý: “Tahsilime devam etmek istemiyorum. Çalýþmaya karar verdim.”
 
Anne ve babasý, ne kadar itiraz ettiyseler de kýzlarýna söz geçiremediler.
 
Bir hafta kadar sonra, evlerine çok yakýn bir caddede, ithalat - ihracat yapan bir firmaya iþ baþvurusu yaptý. Almancayý üst düzeyde konuþtuðu için ayný gün iþe kabul edildi. Güzelliði, neþesi ve çevresindekilere karþý iyi davranýþlarýyla herkesin gönlünü kazandý. Ýþinde de çok baþarýlý olmuþtu üstelik. Yeni yýlla birlikte patronu maaþýna hatýrý sayýlýr bir zam yapýnca, kazancý babasýnýn maaþýný geçmiþti. Maaþýndan kendisine ayýrdýðý parayla güzel kýyafetler alýyordu. Böylelikle dikkatleri üzerinde toplamýþ, genç delikanlýlarý etrafýnda pervane etmeye baþlamýþtý. Fakat Gamze kalbini, evlerinden iki sokak ötede oturan, Mehmet adýndaki bir tamirciye kaptýrmýþtý. Mehmet’in evinin altýndaki tamirhanenin önünden sýk aralýklarla geçiyor, geçerken de içeriye dikkatle bakýp, Mehmet orada mý diye kontrol ediyordu. Bir gün, postanenin yerini sorma bahanesi ile delikanlýyla konuþmayý baþardý. Müteakip günlerde de muhabbeti ilerlettiler. Kýsa sürede, ne yapýp edip, oðlanýn aklýný baþýndan almasýný bildi ve çýkmaya baþladýlar.
 
Mehmet annesiyle birlikte yaþýyordu. Annesi Zeliha Haným aksi bir kadýndý. Bir gün camdan bakarken köþe baþýnda Gamze’yle konuþtuðunu gördüðü oðlunu eve geldiðinde bir güzel hesaba çekmiþ, kýzýn Almanya’dan kesin dönüþ yapan bir aileden olduðunu öðrenince de kýyametleri koparmýþtý. “O kýz Almanya’da serbest yetiþmiþtir, bizim aileye uyum saðlayamaz; baþýmýzý durduk yere belâya sokma; bak, karýþmam!” diyerek, tehditle karýþýk, çýkýþmýþtý. Mehmet, her ne kadar annesine açýktan açýða karþý gelmese de, sevdiðiyle buluþmayý sürdürdü. Gamze bir sohbet esnasýnda delikanlýnýn annesinin onu istemediðini öðrenince çok bozulmuþtu. “Ne varmýþ Almanya’dan geldiysem? Ne yanlýþýmý görmüþ de böyle söylüyor? Bak, ben gelemem böyle þeylere; ona göre!” diyerek tavýr koydu. Mehmet iki arada bir derede kalmýþtý. Annesine söz geçiremezdi ama Gamze’yi tatlý dille sakinleþtirebilirdi. Öyle de yaptý.
 
Ýki gencin sevgisi, günden güne kuvvetlenerek, aþka dönüþtü. Her akþam iþ çýkýþý buluþup birkaç saat gönüllerince dolaþýyor, sevdalarýný yaþýyorlardý. Mehmet, Gamze’nin iþ arkadaþlarýyla da tanýþmýþ ve kýsa sürede onlarla da samimi olmuþtu. Hele ihracat servisinde çalýþan Oðuz tam kafa dengi birisiydi. Oðuz’un da Serpil isminde, esmer güzeli bir kýz arkadaþý vardý. Bazen dördü birlikte bir yerlere gidip eðleniyorlardý.
 
Bir gün Mehmet yine Gamze’nin iþyerine gitti. O gün cumartesi olduðu için mesai yarým gündü. Yeni gösterime giren bir filme dört bilet almýþtý. Gamze’nin çalýþtýðý üst kata çýkarken, rastladýðý diðer çalýþanlarla tek tek merhabalaþtý. Gamze ile karþýlaþýnca “Hadi, Oðuz’a söyleyelim, sinemaya gidiyoruz. Acele et; çok az zamanýmýz kaldý, daha Serpil’e de haber vereceðiz.” dedi. Gamze, masasýndaki evraklarý toparlarken, bir yandan da Mehmet’e “Onlar gelemez sanýrým. Ayrýlmýþlar bu sabah.” diyerek kötü haberi verdi.
 
Delikanlýnýn yüzü aldýðý bu haberle allak bullak olmuþtu. Yakýn arkadaþýnýn sevdiði kýzdan ayrýlmasý canýný sýkmýþtý. Merak ve endiþe ile gözlerini kocaman açarak sordu: “Allah Allah! Nereden çýktý þimdi bu ayrýlýk? Sebebi neymiþ?”
 
“Çok detaylý bilemiyorum ama galiba, Oðuz evliliðe yanaþmýyor diye, Serpil istemiþ ayrýlýðý.”
 
Bu açýklamayý duyunca þaþkýnlýðý kýzgýnlýða dönüþtü Mehmet’in. “Bak sen þu iþe! Dur, þunla bir de ben konuþayým. Nerede þimdi o?”
 
Gamze, ellerini iki yana açýp sanki bir þey bastýrýyormuþ gibi ‘Sakin ol!’ iþareti yaptýktan sonra, dâhili hattan Oðuz’u aradý. Henüz çýkmadýðýný öðrenince de, bir yere ayrýlmamasýný söyleyerek telefonu kapattý. Ardýndan Mehmet’i onun çalýþma odasýna kadar götürdü ve “Hadi, siz konuþun; benim on dakika kadar daha iþim var. Raporlarý patrona teslim etmem lazým. Sizi çýkýþ kapýsýnda bekleyeceðim. Gecikmeyin sakýn.” dedikten sonra hýzla geri döndü.
 
Ýki delikanlý tokalaþýp sarýldýlar. Oðuz, arkadaþýný karþýsýndaki misafir koltuðuna buyur ettikten sonra “Sana çay söyleyeyim.” dedi.
 
“Çay falan istemiyorum. Benimki kötü bir haber verdi; doðru mu? Hayýrdýr; ne iþ?”
 
Haber ne de çabuk yayýlmýþtý. Parmaklarýný kenetleyip geriye doðru çýtýrdattý Oðuz. Sakin bir tonla izah etti kestirmeden: “Ayrýldýk iþte; ne olsun? Tutturmuþ evlilik diye. Tamam, hoþlanýyorum; her þey iyi, güzel ama onu evliliði isteyecek kadar çok sevmiyorum. Ne bileyim; eksik bir þeyler var iþte! Konuþtuk, ayrýldýk. Bütün mevzu bu.”
 
Mehmet arkadaþýnýn rahat tavýrlarýna bozulmuþtu. Belli etmemeye çalýþarak konuþmasýný sürdürdü: “Yapma ya! Ben de sizin için ‘Ne güzel anlaþýyorlar.’ diyordum. Çok þaþýrdým doðrusu. Hep beraber sinemaya gidecektik güya bugün. Biletlerimi yaktýnýz ulan! Yapýlacak iþ mi þimdi bu?” diye þakayla karýþýk söylendi.
 
Oðuz, elindeki kalemi arkadaþýna fýrlatarak, “Söylediðin þeye bak oðlum. Ben kýzdan ayrýlmýþým, þurada kahroluyorum; sen ‘bilet’ diyorsun. Hadi, çýkalým da Gamze’yi fazla bekletmeyelim. Sen de seninkiyle takýþma bari.”
 
“Ha, belli, belli ne kadar kahrolduðun. Bir göbek atmadýðýn kaldý serseri. Düþ önüme!”

.............devam edecek.