BU ÜLKE BÝZÝM

Her þey sevmekle baþlar..

Ýnsan evini sever.. Orada yaþamaktadýr.. Sevdikleri de.. Annesi, babasý, kardeþi.. Evi; bir insan için hem mahrem, hem kutsaldýr bu yüzden..

Seven, artýk sevdiðinde bir eksik, bir yanlýþ, bir çirkinlik göremez.. Derler ya: “Aþkýn gözü kördür.” Bu yüzdendir ki; hiçbir ev, kendi evi kadar huzur ve güven veremez ona.

Ýþte ülkesini sevmek de, bir insan için böyle bir duygudur. Memleketini, milletini karþýlýksýz bir sevgiyle sevenin gözünde kutsaldýr ülkesi.. O ülkenin daðlarý kutsaldýr, denizleri, nehirleri, þehirleri kutsaldýr.. Hele insanlarý.. Hele insanlarý..

Hele iletiþim de tam saðlanabiliyorsa insanlar arasýnda, artýk tanýþmak-anlaþmak-kaynaþmak daha kolaydýr.. Bu yüzdendir Yunus Emre’mizin:

“Gelin tanýþ olalým
Ýþi kolay kýlalým.
Sevelim, sevilelim
Dünya kimseye kalmaz..” deyiþi..

Ýnsanlar birbirlerini tanýdýkça sevecekler, sevdikçe baðlanacaklardýr.. Artýk bir daha o insanlarýn arasýna nifak giremeyecek, ayrýlýktan, bölünmekten, parçalanmaktan söz edilmeyecektir..

Ne sen o tanýþlarýn hakkýnda, yaþantýlarý hakkýnda kötü düþünceler besleyeceksin, ne de onlar senin hakkýnda.. Zaten birlik ve beraberlik de böyle temin edilmez mi?

Dava insaný olmak yerine sevgi insaný olmak, bizim birliðimizi, beraberliðimizi ve ortak yaþamamýzý kolaylaþtýracaktýr.. Yine Yunus’umuzla söze nihayet verelim:

“Ben gelmedim davî için,
Benim iþim sevi için.
Hakk’ýn evi gönüllerdir;
Gönüller yapmaya geldim.”