Bir cuma sabahý Güneþ öyle güzel doðmuþtu ki; Adeta Feyza maveradan ayrýlmýþ, yeni Bir Dünya oluþmuþ okyanuslar kabarmýþ, dalgalar sahili vurmaktaydý  Sanki Nisan yaðmurlarýnýn ardýndan beyaz beyaz bademler çiçek açmýþ.  Kýrlangýçlar gökyüzünde dans ediyor. Bir günlük yaþam haklarý olan kelebekler bile iki gün yaþýyordu adeta. Yani öylesine güzel bir gündü. Tarifi imkansýz sadece yaþanasý.

Cennet kýz gelin olmuþtu. Gelin olduðu günün ilk sabahýydý. Oradan oraya koþuyor yerinde bir türlü duramýyordu. Sildiði yerleri bir kez daha siliyor bir ahýra, bir kümese koþuyor oda yetmiyor mutfaða tekrar koþuyor bir daha ortalýðý süpürüyor oda yetmiyor pastalar börekler yapýyordu.   

Sanki biraz saf alýk gibi

Sanki bir ördek kaz çalýk gibi

Ya da elde durmayan balýk gibi

Duramýyordu yerinde Cennet

Nurettin Cennet’in koþturmalarýný gülümseyerek seyrediyor. Ne kadar güzel ve yerinde bir tespit yaparak eþ seçtiðini bir kez daha fark ediyordu. Cennet’i seyreden sadece eþi de deðildi üstelik kaynanasý ve kaynatasý da pek bir memnun vaziyette seyrediyorlardý gelinlerini.  Ne þanslýydý Nurettin sadece yüzü deðil huyu da güzel bir eþi vardý. Kalkar kalmaz iþe koþturup  yüzünü bir kere bile asmadan hizmet etmiþti.

Kaynana acaba kendini kabullendirmek için mi yapýyor diye aklýndan geçirse bile ses etmemiþ gelinini gülümseyen ve takdir eden sözlerle övmüþtür. Cennet ise sanýlanýn aksine her gün ayný neþe ayný heyecan ile kalkýp evin ve ahýrýn tüm iþlerini yapýyor anne ve babasýna hürmette kusur etmiyordu.

Her sabah sevgi ve hürmetle eþini iþine uðurluyor. Akþama özel olarak istediði bir yemek olup olmadýðýný sorarak hayýr duasý ile iþine yolluyordu.

Nurettin iþten eve hep bir sevinçle ve her gün daha büyük sevgi ve özlemle dönüyordu. Aylar geçmiþ ama eþine olan sevgisi daha da artmýþtýr.

Günler günleri takip etti. Beþ ay geçmiþti. Dile kolay sevgi ve muhabbet dolu beþ ay. Nurettin’i Cennet’i yine sevgi dolu sözlerle iþine uðurlamýþtý. Aradan birkaç saat geçince iþyerine gelen bir telefonla yüreði cýz etti.

 – Oðul gelin hastalandý eve gel!

Anasýnýn sesiydi telaþlý olduðu sesinden belliydi. Patrona ne dediðini bile hatýrlamadan bir panik bir telaþla alelacele iþten çýktý. Ýlk otobüse binerek köye geldi. Aklýnda binlerce soru vardý. Hiçbir þey dememiþti ki Cennet aðrýsý sýzýsý bile yoktu. Kuþ gibiydi bir oyana bir buyana kanat çýrpan serçe gibiydi adeta.  

 Yanaklarý al al, dudaklarý pespembe olan Cennet’ine ne olmuþtu.

Eve gittiðinde Cennet yarý baygýn yatýyordu. Annesi alnýna bez koymuþ komþu kadýn ile ne olduðunu anlamaya çalýþýyordu. Cennet konuþamýyordu bile. Dudaklarý kurumuþ, rengi solmuþtu.

Köyden hemen bir araba ayarlayýp annesini  de yanýna alarak þehirde ki hastaneye gittiler. Cennet hala suskun beti benzi atmýþ bir haldeydi. Nurettin bu duruma çok üzülüyor. Ýyiden iyiye korkuyordu.

Acile yetiþtirdiler Cennet’i. Doktor ve hemþireler hemen odaya aldýlar bir takým tahlil ve tetkikler yapýlmaya baþlandý. Çok zaman geçmemiþti aslýnda ama Nurettin için bu geçen dakikalar sanki asýrlarla çarpýlýyordu. Yüreðini bir el tutmuþtu.

 – Ne oldu Cennetim sana ne oldu.

Bu sözü sanki doktor duymuþ gibi yanýna gelivermiþti. Elini omzuna koydu.

– Bir þey olmadý oðlum. Diyerek gülümsedi babacan bir tavýrla.

Nurettin iyice telaþlandý

  - Peki o zaman bu hali nicedir doktor

Doktor Nurettin’in halinden onun ilk defa baba olacaðýný anlamýþtý. Gülümsemesi tüm yüzüne yayýldý. – Baba oluyorsun olan bu…

Nurettin sevinçten ne yapacaðýný bilemeden koridorda bir o yana bir bu yana hem aðlayarak hem gülerek koþmaya baþladý. Sonra döndü doktorun elini sonra anacýðýnýn elini öptü. Yaþlý kadýnýn da yanaklarýný sevinç gözyaþlarý yýkýyordu. Babaanne oluyordu.

– Ya Rabbim þükürler olsun. Beni de torun sahibi eyledin…

 –Yanýna girebilir miyim doktor bey?

Kafasýný doktor tabi der gibi sallayýnca içeri koþarak girip Cennet’e öyle sarýldý ki. Cennet bir an ürperdi.

  – Cennetim dünyanýn en güzel annesi olacaksýn. Beni dünyanýn en mutlu erkeðiyim þu an.

Nurettin'in bulutlar  sað elde Cennet sol elde

Türküler söyler giderken çamur ta belde

Nurettin’e merdiven dayanýr ne basamak

Merdivenlerden çýkýyordu týrmanarak

Cennet Bir kibrit tuttu baktý þöyle gözüne

Sanki bülbül konmuþtu Nurettin'in yüzüne

Öttü hemen Cennet’in üstüne eski bir aba

Annesine baðýrýyordu  “ baba oldum ben baba”

Cennetim hep böyle olsun senin hastalýðýn

Bakma bana öyle güzelim dalgýn dalgýn

Nurettin Cennet’in üstüne titriyor aðýr kaldýrtmýyor tüm aðýr iþleri kendi iþten gelince yapýyordu. Annesi ise Cennet’in yükünü hafifletmek için o koca haliyle elinden geleni yapýyordu. Karný gittikçe büyümeye baþlamýþtý Cennet’in Nurettin baba olma duygusunun þimdiden tadýný çýkarýyordu.

Doktor hastaneden çýkarken devamlý kontrollere gelmelerini tembihlemiþti. Onun için hiç aksatmýyorlar düzenli olarak kontrollere gidiyorlardý. Erkek evlatlarý olacaðýný öðrendiklerinde Nurettin’in heyecaný bir kat daha artmýþtý.

– Oðlum olacak oðlum diyerek babasýna ilk müjdeyi verip elini öpmüþtü.

Anne ve babasýna Cennet kahve yaptý. Ýkisi de gelin kýzlarýnýn kahvesini pek bi severlerdi. Sobanýn baþýnda kahvelerini içerlerken Cennet akþam yemeði yapmak için mutfaða yönelmiþti. Tam bu sýrada aþaðý kapý adeta kýrýlacak gibi çalýnmaya baþlandý.

– Veysel Emmiiiiiiii

Nurettin’in iþyerinden arkadaþýnýn babasýydý kapýyý çalan.

– Hayýrdýr Dursun ne oluyor

Diyerek kapýyý açtý ihtiyar. Ama yüreði titremiþti. Geline belli etmek istemiyordu ancak bu telaþlý kapý vurma pek hayra alamet deðildi ya.

–Emmi Nurettin çalýþtýklarý inþaattan düþmüþ. Bizim oðlan arayýp haber verdi. Hastaneye kaldýrmýþlar.

 Yer gök o anda sanki birleþti.  Kapýdan baktýklarýnda köyde bir koþturma olduðunu gördüler. Hemen komþulardan birisi arabayý aldý geldi. Üstlerine bir þey bile almadan arabaya koþmaya baþladýlar. Cennet karný burnunda koþamýyordu.

– Beni bekleyin anaaa!

 Cennet’in yüreðine bir býçak saplanmýþtý sanki aðlasa aðlayamýyor, haykýrsa haykýramýyor.  Anasýnýn elini tutup gidene kadar dua ettiler.

Hastaneye vardýklarýnda acý gerçeði öðrendiler. Yetiþememiþlerdi. Yarinin yareninin soðuk yüzünü görmek için çýrpýnýyordu. Nurettin altýncý kattan düþmüþ düþer düþmez Hakka yürümüþtü. Arkadaþý bunu söyleyememiþti. Nasýl denirdi baba olmanýn heyecaný ile daha fazla iþ yapabilmek için koþturup duran Nurettin’in ailesine…

Doðuma bir hafta kalmýþtý.  Baba olacaðým baba diye sevinerek gezen Nurettin’i kara topraklar sarmalayacaktý. Oysa Nurettin oðlunu kucaklamayý hayal ediyordu. Toprakla kucaklaþmayý deðil.

Cennet türkü olup yaðardý akþam Nurettin’i gelene kadar. Artýk sevda türküleri deðil aðýtlar yakmaya baþlamýþtý.

Bana bu muydu senin çýngýraklý gehvâre nazýn

Hýrçýn kader hýrçýn felek bana mý vurdu pervazýn

Seninle gülmek seninle ölmekti yaþamaktý gayemde

Ben nasýl güler yaþarým bu çirkef âlemde

Cennet yürek dolusu aðýtlar yakarken cenaze iþlemleri bitti. Köyün mezarlýðýna defnetmek için hazýrlýklar yapýldý. Öðlen namazýna müteakip kaldýrdýlar cenazeyi.

Sabaha kadar Cennet’in ne gözyaþý bitti tükendi ne de içinde ki acý. Birden bir sancý ile ürperdi. Ne olduðunu anlamýþtý.

 – Daha vakit var kýnalý kuzum daha var. Anaa bi bak hele.

Anacýðý acýyla zaten uyuyamamýþ gelinin ünlemesini duyunca telaþla yanýna gitmiþti. Yüzünün solduðunu görünce hemen komþulara haber saldý araba hazýrlandý. Hastaneye gidildi. Daha vakit vardý ama ana yüreði anlamýþtý gelini acýya dayanamamýþ erken doðum baþlamýþtý. Belli etmedi

 – Sakin ol kýzým sakin ol sabret doktor þimdi bakar.

Doktor muayene edince doðumun baþladýðýný söyleyerek içeriye aldýlar cenneti. 

Anasý kapýda dualarla bekliyordu. Allah oðlunu almýþ ertesi gün acýsýný dindirsin diye torununu ona gönderiyordu. Kadere bak diyerek dua etmeye baþladý.

Cennet odasýna alýndýðýnda

 – Ana adýný Kemalettin koyalým. Nurettin Kemalettin olsun diyordu.

Odayý bir sessizlik kapladý. Dedesinin adýydý Kemalettin. Baba kokusunu hiç duymamýþtý. Üstelik kader bu yan dedesi de babasýz büyümüþtü. Sanki Nurettin bunu biliyor gibi dedesinin adýný koymak istediðini söylemiþti Cennet’e. Bunu öðrenen Cennet ne diyeceðini bilemedi. Oðlunu döþüne bastýrarak içli içli bir aðýt tutturdu.

Eve geldiðinde babasýnýn yaptýðý beþiðe yatýrdýlar minik Kemalettin’i. Resmini baþ ucuna astýlar. Görmese de hissedecekti.  Kýrký çýktýðýnda mezarlýða gitti. Oðlunu anlattý. Seni çok özledim diyerek aðlayarak dualar okudu Nurettin’e.

Kemalettin bebek çok usluydu. Annesini hiç üzmüyor adeta onun acýsýna merhem olmak için gülücükler atarak bakýyordu. Evin neþesi, acýnýn merhemi olmak için erken geldim der gibi herkesin sevgilisi oluvermiþti.

Günler günleri aylar aylarý kovaladý.

Aradan beþ yýl geçti.

 Kemalettin yaþýtlarýna göre daha boylu poslu güzelce bir çocuk olmuþtu. Kýrlarda koþa oynaya geçiyordu günleri. Yalnýz Kemalettin’in cildi kuruyor gözlerinin altý þiþiyor çabuk takati kesiliyordu.

Cennet bunu düþünüyor ama, ana babasý evham yapýyorsun diyorlardý.

Ama durum gittikçe kötüleþmeye baþladý. Ayak bilekleri þiþmeye idrarýndan kan gelmeye baþlamýþtý.

–Baba bu böyle olmayacak çocuðun gözlerinin altý þiþti, geçer dediniz ama idrarýndan kan geliyor bir doktora gidelim.

– Sende ne büyüttün ya bu çocuk hastalanýr geçer.

Onlarý dinlemeyerek sabaha hastaneye gittiler. Çocuðun böbreði çalýþmadýðýný böbrek nakli olduðunu öðrendi.

 – Doktor bey ben veririm böbreðimi

Cennet’e de tahliller yapýldý. Sonuçlar için on beþ gün verildi. O zaman zarfýnda eve gitmelerini söyledi doktor. Cennet durumu olduðu gibi evdekilere anlattý. Ancak onlar üzüldüklerini bile söylemeyip kendi kafasýna göre neden iþ yaptýðýný, hastaneye nereden para bulacaklarýný söyleyip baðýrýp çaðýrdýlar. Yýllardýr yanlarýndaydý  Cennet onlara gelin deðil kýz olmuþtu. Nurettin varken davrandýklarý gibi davranmýyorlardý. Ama yinede onlarý yalnýz býrakmamýþ yanlarýndan ayrýlýp baba ocaðýna dönmemiþti.

 Demek ki artýk orada durmasýna gerek yoktu. Eþyalarýný toparlayarak baba ocaðýna döndü. Ama aklý fikri oðlundaydý. On beþ gün sonra hastaneye gitti. Böbrekleri uyuyordu. Hastane masrafý için kolundaki bilezikleri bozdurdu. Nakil gerçekleþti. Oðlu hayata dönmüþtü.

O zamandan sonra Veysel  Emmi ve Nurten Teyze bir daha arayýp sormadýlar onlarý. Kemalettin önceleri bayramlarda gitti ama soðuk davrandýklarý için çocuk gitmek istememeye baþladý.

Kemalettin çok baþarýlý bir öðrenciydi. Okulu dersleri seviyordu. Ýlk okulu çok güzel okuyunca burs vermiþler ve orta okul ile liseyi yatýlý olarak okumuþtu. Annesini baþarýlarý ile gururlandýrýyor aldýðý takdirler ve ödüllerle ona dünyalarý veriyordu. Üniversiteyi de burslu kazanarak okumuþtu.

Ancak yaz tatillerinde geldiðinden annesinin son halini bilmiyor annesi de o geldiðinde durumunu belli etmiyordu. Cennet’in tek böbreði çalýþmaz hale gelmiþti.

Kemalettin en son köye geldiðinde annesinin halini hiç beðenmedi. Anacýðým seni Ýstanbul’a götürüp bir muayene ettireyim.  Anasý ne kadar yok dese de arabasýna attýðý gibi annesini evine götürdü. Giderken bile

– Ýþinden gücünden olacaksýn diyordu Cennet.

Kemalettin ise annesine evlendiðini söylememiþti. Utanýyordu nasýl diyecekti. Üstelik çocuklarý da vardý. Nasýl anlatacaktý. Anasý bir þey demezdi demesine de üzülürdü. Habersiz evlendiði için.

Gerçek çok farklýydý. Kemalettin annesinden utanýyordu. Eþine ve onun ailesine annesinin öldüðünü söylemiþti.

Eþine ve çocuklarýna köyde ki teyzem diye tanýþtýrdý. Annesini çatý katýnda bir odaya yerleþtirdi.

 – Anne kusura bakma sana teyze gibi davranacaðým

Gözlerinin yaþla dolduðunu görmesin diye oðlu camdan dýþarýya baktý. Usulca yerine oturdu. Arkasýna baktýðýnda Kemalettin odadan çoktan çýkmýþtý. Derin bir iç çekti. Belki oðlu kadar okumamýþtý ama ondan utandýðýný da anlamayacak kadar da cahil deðildi.

  – Ah oðul yürek ateþim oðul. Babasýz olduðunu bilme diye gözyaþýmý gizlediðim oðul…

Cennet Nurettin öldükten sonra günü gününe her þeyi yazmaya baþlamýþtý. Yanýnda getirmiþti günlüklerini çýkarýp okumaya baþladý. Oturduðu yerde elinde defter uyumuþ kalmýþtý. Birden bir sancý ile uyandý. Saate baktý. 02.00 baya geçti. Birkaç adým atsa acaba sancý geçer miydi? Ama ne yapsa bir türlü geçmiyordu. Ayak seslerinden çocuklar uyanmýþ aðlamaya baþlayýnca Kemalettin ve karýsý da uyandý.

– Bu kadýný getirdin gece kuþu mu bu ya bu ne ses insan misafir olduðu evde gecenin bir saati uyanýp gezer mi? Nasýl uyuyacak bu çocuklar. Git sustur þu kadýný!

Annesinin yanýna öfke ile çýkan Kemalettin hiç ne olduðunu sormadan kadýna baðýrýp çaðýrmaya baþlar. Kadýncaðýz ancak aðlýyor bir þey demiyordu. Kemalettin neden sonra ne yaptýðýný fark ederek sustu annesine baktý. 

– Aðrým var oðul!

Sözleri havada yankýlandý adeta. Neden aðrýsý vardý diye düþünmedi bile.

 – Sabah hastaneye gönderirim seni. Þimdi yat uyu, tüm evi ayaklandýrdýn.

Sabah olduðunda kapýya gelen taksiye binip hastaneye gitti. Yanýnda kimse yoktu.

 – Ah Nurettin keþke seninle bende ölseydim.

Doktor durumunun kötü olduðunu söyleyerek hastaneye yatýrdý. Aradan üç gün geçtikten sonra oðlu yanýna geldi. Annesinin halini görünce soðukluðu bir kat daha arttý. Annesi ise öperek koklayarak üstüne toz kondurmadan büyüttüðü evladýnýn nasýl bu hale geldiðini düþündü. Okumuþ mesleðinde ilerlemiþ gayette baþarýlý ve zengin olmuþtu. Onun bu halleri ile hep gurur duymuþ hiçbir zaman hiçbir þey beklememiþti. Þu soðuk hastane odasýnda bile tek isteði biraz sevgiydi. Bir  “anacýðým” diyerek sarýlsa sanki tüm acýlarý bitecek yeniden yürüyüp beraber çýkacaklardý.

Doktor annesinin durumunu ayrýntýlarý ile anlattý. Böbrek iflas etmiþti. Bir böbrek vardý ancak ameliyat ve nakil biraz masraflýydý. Kemalettin biraz düþünmek istediðini söyledi. Oysa onun böbreði iflas ettiðinde annesi düþünmeden benden alýn demiþti.

Günlerce ziyaret edilmeden buz gibi odada öylece yattý Cennet. Oðlunun hasretiyle tutuþtu. Torunlarýna bir kere bile sarýlýp öpemediðini düþündü kahroldu.

Bir gece Nurettin geldi. Haydi, Cennetim gel! Yeter bu kadar acý.

Sabah olduðunda odaya giren hemþireler  Cennet’in güzelliði karþýsýnda þaþýrýp kaldýlar. Kararan yüzü, çatlayan dudaklarý gitmiþ bembeyaz bir ten pespembe dudaklar gelmiþti. Saçlarýný okþayarak

 – Cennet haným ilaç vaktiniz

Diyen hemþire buz gibi olduðunu fark edince doktora haber verdi.

Doktor oðlunu aradý.

– Anneniz vefat etti. Cenazeyi gelip alabilirsiniz.

Rengi atan eþine karýsý

–        Hayýrdýr Kemalettin.

–        Teyzem ölmüþ cenazeyi alýp köye gönderip geliyorum

Hastane de iþlemleri bitirip annesinin cenazesini bir arabayla köye gönderen Kemalettin’in yanýna doktor gelerek

– Kemalettin bey anneniz ile sohbet ettiðimizde benden sonra bunlarý oðluma verir misiniz? Demiþti. Emanetini size teslim ediyorum. Baþýnýz sað olsun

 Doktor günlüðü okumuþtu. Doktorun bu hali Kemalettin’i þaþýrtmýþtý.

– Hayrola doktor bey bu haliniz ne

 – Allah senin gibi evladý kimseye vermesin!

Kemalettin ne diyeceðini bilemez. Yutkunur.

Eve gidemez hastane bahçesinde bir banka oturur okumaya baþlar. Babasýnýn nasýl öldüðünü annesinin onu dünyaya getirirken çektiklerini, hastalanýþýný…

Hastane odasýnda yaþadýklarýný böbreðini vererek oðlunu hayatta tutmaya çalýþtýðýný bunun için baba ocaðýna dönmek zorunda kaldýðýný oðlunu okutmak için tarlada tek böbrekle ýrgatlýk yaptýðýný

Okudukça anlar, okudukça yýkýlýr, yýkýldýkça aðlar.

– Anammmmmm !

Feryadý hastane duvarlarýnda yankýlanýr. Köylü diye utandýðý anasý sayesinde þu an yaþadýðýný anlar. Ve onun hastalanýp ölmesinin tek böbreði olmadýðý için olduðunu. Baþýný hangi taþa vursa taþ bile irkilir dile gelip

– Bana baþýný vurma hayýrsýz evlat

Der.  

Analar canlarýndan can vererek dünyaya getirdikleri evlatlarý için her türlü ezaya cefaya katlanýrlar bunu yaparken of bile demezler.

Rabbim hepimize hayýrlý evlat nasip etsin. 

ÂMÝN