Kendime Bile Suskunum Şimdi
Gün oldu yalnızlığımla dertleşip ağladım
Gün oldu gökyüzünde buluta güneşe bile kızdım
Karanlık gecelerde parlayan yıldızları kıskandım
Gün oldu şarkılara şiirlere küstüm
Hani gözler kalbin aynasıydı
Neden göremedi kimse gözlerimden
Kalbimin kanayan yarasını anlayamadım
Acımı hep bağıra çağıra yaşadım
Sonra acımı bir başıma yaşadım
Ne çok gidip geldim uçurumun kenarına
Bırakmak için kendimi bir boşluğa
Tutan olur diye bekledim ellerimden oysa
Ama duymadı kimse benim sesimi
Anladım ki haykırışım boşuna
Sonra hep sustum ben hep küstüm
Kendime bile yabancıyım şimdi
Kendime bile yalancı
kendim söndürdüm içimde yanan ateşi
Çaresizce direndim hayatın en çetin şavaşına
Hayatın acımasız geçen her gününe gecesine
Kendime bile suskunum artık
Suskun küskün kırgın ve üzgün
Sonra hep kendime kızdım ben
Kendime isyan ettim ben yalnız kendime
Gün oldu uykusuz geçen gecelerin kıvrandıran sancısı
Onca kalabalığın içindeki yalnızlığın
Hançer gibi yüreğime saplanan acısı
Sessiz bir fırtına önünde sürüklenirken bir bilinmeze
Bir vardım
Bir yokum artık bu koca şehrin
Bu acımasız hayatın
Acımasız günlerinde gecesinde
(
Kendime Bile Suskunum Şimdi başlıklı yazı
hanife duman tarafından
25.01.2018 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.