Gün oldu yalnızlığımla dertleşip ağladım 
Gün oldu gökyüzünde buluta güneşe bile kızdım 
Karanlık gecelerde parlayan yıldızları kıskandım  
Gün oldu şarkılara şiirlere küstüm
Hani gözler kalbin aynasıydı
Neden göremedi kimse gözlerimden 
Kalbimin kanayan yarasını anlayamadım

Acımı hep bağıra çağıra yaşadım
Duyuramadım sesimi 
Sonra acımı bir başıma yaşadım
Ne çok gidip geldim uçurumun kenarına 
Bırakmak için kendimi bir boşluğa 
Tutan olur diye bekledim ellerimden oysa
Ama duymadı kimse benim sesimi
Anladım ki haykırışım boşuna

Sonra hep sustum ben hep küstüm
Kendime bile  yabancıyım şimdi
Kendime bile yalancı
kendim söndürdüm içimde yanan ateşi  
Çaresizce direndim hayatın en çetin şavaşına
Hayatın acımasız geçen her gününe gecesine
Kendime bile suskunum artık
Suskun küskün kırgın ve üzgün
Sonra hep kendime kızdım ben
Kendime isyan ettim ben yalnız kendime 

Gün oldu uykusuz geçen gecelerin kıvrandıran sancısı
Onca kalabalığın içindeki yalnızlığın  
Hançer gibi yüreğime saplanan acısı
Sessiz bir fırtına önünde sürüklenirken bir bilinmeze
Bir vardım 
Bir yokum artık bu koca şehrin
Bu acımasız hayatın 
Acımasız günlerinde gecesinde

( Kendime Bile Suskunum Şimdi başlıklı yazı hanife duman tarafından 25.01.2018 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.