Yýkarým çekinmem seninle benim yerime sevdiðini

Çýkarýrým gözünü seninle benim yerime baktýðýnýn

Ya seviyorum demeyeceksin seviyorum derken seveceksin

Öyle ucu yanýk sözlerle kimseye mektup göndermeyeceksin

Saçlarýný tel tel ben bu gönlüme ördüm sen bilirsin

Sen bunu bilirken izin verirken nasýl baþkasýný seversin

Aþk öylesine iþine geldiði gibi hoyratça harcamak deðildir bilirsin

Öyle ucu yanýk sözlerle kimseye mektup göndermeyeceksin

Yýkýyorum gönlünü ayaklarýmýn altýnda eziyorum

Gitme desende gülümseten sözlerle ben terk ediyorum

Seni gönlünle sözlerinle cehennemin dibine gönderiyorum

Öyle ucu yanýk sözlerle kimseye mektup göndermeyeceksin

Sýrrým sendin ben söylemedim kendimden baþkasýna

Hayran kaldým ömrümü verdim senin o gülen bakýþýna

Sen ne yaptýn beni severken meyil verdin bir baþkasýna

Öyle ucu yanýk sözlerle kimseye mektup göndermeyeceksin

Sen kendi elinle gönlümüzde açtýn bu iyileþmez yarayý

Sen kendi elinle sürdün alnýmýza silinmez bu karayý

Terk ediyor gidiyorum ben artýk seninle kararan Ankara’yý

Öyle ucu yanýk sözlerle kimseye mektup göndermeyeceksin

Mehmet Aluç / Âþýk Gülveren