An itibari ile kaleme aldýðým bu yazý gerçi þiir bölümüne ekledim ama…

Bazen sahipsiz kalmak gibi bir esinti hâsýl oluyor sanki bir kopuþ.

Düzenin gerektirdiði bir sorgulama belki de aslýnda hassasiyetin sancýsý.

Düþünmek ve duyumsamak… yoran.

Ama kendimize hesap veriyoruz çünkü þekillenmeli benliðimiz.

Yanlýþ yapa yapa doðru yolu bulmak yeter ki incitmeyelim ve incinmeyelim.

Bazen hiçbir þey bilmediðim hissine kapýlýyorum çünkü öðreniyorum çünkü geliþim hayat boyu devam eden bir süreç.

Ve bana yaþattýðý hayatýn aslýnda benim yaþattýðým.

Varlýðýmý daim kýlarken beni bana yakýn kýlan beni bana sunan aslýnda benim eþlik ettiðim gibi bir düþünce çok cýlýz kalýp da hayatýn ve insanlarýn bana eþlik ettiði.

Bana çok þey sunuyorsunuz.

Bir ömür yanýlmýþ olsam da aslýnda yanýlmadýðýmý görüyorum demek ki insan bir þekilde düze çýkýyor/muþ.

Yaþamakla yazmak arasýnda bir fark görmüyorum.

Sevmekle güçlenmek arasýnda da.

Ýç içe geçen.

Ýçimi dýþa vurduðum ve reddedilmediðim.

Bunu biliyorum: benim de katkým olduðunu biliyorum hayata.

Teþekkür ederim bana yaþattýðýnýz güzellikler adýna.

Sýkýntýlarý aþmak çok olasý yeter ki göðüs gerelim.

Yeter ki inancýmýzý saklý tutalým.

Allah’a emanet olun.