OÐLUM NAMAZ GIL!

                          “Goynumda avrat, kucaðýmda çocuk ” !

         -Ýnsanoðlu yaptýðý iþi sevmeli, zevk almalý, iþin tadý kendisine o zaman bir baþka gelir. Ona dayatmakla “sen þu iþi yap” dersen baþarý hanesine kocaman bir sýfýr yazmalýsýn.

          -Kýlçýk Duran babasý gibi þakacý, nükteden biri olmasa da dayýsý gibi þýk giyinen, eli bol, toplumda sözü geçen, arkadaþ canlýsý birisiydi.

          -Askerden daha yeni teskere almýþ, oranýn ortamýný bir türlü üstünden atamamýþtý. Havalarýn soðuk olduðu günlerde köyün kahvesinde vakit geçiriyordu. Lafýn birini býrakýp öbürüne baþlarken arkadaþlarýný bazen güldürüyor, bazen da düþündürüyordu!

          -Güneþ vicdana gelip ýsýsýný salarsa köyün içinde arkadaþlarýyla tur atýyor, bazen de güneyin burnunu veya kaya baðlarý, yayla baðlarý, kum baðlarý gibi adlarla anýlan baðlarda geziyorlar, bu arada niþanlý olanlar da bað bekleyen niþanlýsýna ayna tutup iþaretleþiyordu.

          -Kýlçýk Duran’ýn babasý fakirdi. Oðluna harçlýk verememenin ezikliði içindeydi. Ýki oðlu Ankara’da iþe girmiþler onlarýn gönderdiði üç beþ lira harçlýða tarladan çýkan birkaç kile buðdayýn parasýný ekleyip kýt kanaat geçiniyordu. Bu durumlarý bilen Kýlçýk Duran çalýþmayý pek sevmese de arada-sýrada köyde kerpiç kesme, amelelik gibi günü birlik iþlerde çalýþýp harçlýðýný çýkarýyordu.

           Boþ kaldýðý günün birinde yanýna aldýðý birkaç arkadaþýyla köyün içinde biraz dolaþmýþlar “birkaç salkým üzüm bari yiyelim” diye kum baðlarýnýn yolunu tutmuþlardý. Mevsim sonbahar’dý. Aðaçlar yapraklarýný tek tük dökerken baðlarýnda ‘bozum’ zamaný yaklaþýyordu.

          Vakit akþamüzeriydi. Gündüz bað bekleyen kýzlar ortalýðýn kararmasýný beklemeden köyün yolunu tutmuþlardý. Kiminin elinde su testisi, kiminin baþýnda içi üzüm salkýmlarý dolu kalbur vardý.

            Kýlçýk Duran yanýndaki arkadaþlarýna laf yetirirken keskin gözlerine birden karþýdan gelen uzun boylu, iri ceylan gözlü bir huri kýz takýldý. Bir an göz göze geldiler. Sanki ikisinde o an nutku durdu. Öylece bakýþtýlar.

            Kýlçýk Duran’ýn babasý hacdan geleli bir yýl kadar olmuþtu. Hac arkadaþlarýnýn oðullarý beþ vakit olmasada Cuma namazlarýný gerek içinden gelerek veya baba baskýsýyla kýlýyorlar, bu da adamýn zoruna gidiyor arkadaþlarýnýn yanýnda kendini “iki paralýk, sözü geçmeyen biri olarak” görüyor, bunu oðluna diyememenin ezikliðini yaþýyordu.

            Ýmam köyde gezerken rastladýðý (!) Duran’a hal-hatýrdan sonra vaaz niteliðinde ‘dini’ telkinlerde bulundu. Namazýn önemini anlattýktan sonra “senin gibi gençleri de camide görmek isterim” dedi.

             Duran; abdest, namaz þurda dursun karþýlaþtýklarý o günden beri hep köyler güzeli Suna’yý düþünüyor, onun hayaliyle yatýp kalkýyordu. Sanki köye ‘bað bekçisi’ durmuþtu. Sabah erken evden çýkýyor, akþama kadar Suna’sýna ayna tutuyor, onunda karþýlýk vermesiyle “aþk murada” erdi biliyordu.

             Suna’nýn bað beklemeye gitmediði günün birinde çeþme baþýnda buluþtular. Kimse görmesin diye bir yandan da saðý solu da kolaçan ediyorlardý. Görüþmeleri kýsa olduðu için Suna utanarak “baban gil düðür gelsinler” diyebildi.

              Kýlçýk Duran kendince iþi garantiye almýþ, artýk Suna’ya kýlçýk gibi sarýlmýþ, onu býrakmasý mümkünmüydü. Durumu utandýðýndan babasýna deðil de anasý Sarý Emine’ye anlatmakta bir sakýnca görmedi. Akþam yemekten sonra babasý abdestden, namazdan, camiden lafý açmýþ, Duran’ýn aklý nerde, o neler sayýyor. Lafý Duran’ýn dýþarý çýkmasýyla havada kaldý.

Sarý Emine, herif “sen ne diyorsun, oðlan ne düþünüyor, durum böyleyken böyle…”

              Ertesi akþam yanlarýna aldýklarý birkaç akrabayla Suna gilin evinin yolunu tuttular. Hoþ, beþ, hal, hatýr derken asýl mesele ortaya atýldýðýnda kýz babasý ilerde kýzýnýn rahat edineceði düþüncesiyle “kýzýnýn aðýrlýðýnca ‘iþ olmasýn yolundan giderek’ baþlýk parasý” istedi. Ben haddim olmayarak bu durumdan etkilenip öykü için aþaðýdaki þiirde bir þeyler dile getirmeye çalýþtým…

Köyün dilberi'ne ben aþýk oldum                            Kalbim Suna diye küt küt atýyor

Kara sevda imiþ, çekenler anlar                              Baban baþlýk diyor güç mü yetiyor

Aþk denen çileyi yanýmda buldum                         Kaçalým diyorum hepten korkuyor

Günlerce korunda yananlar anlar                            Halden fakirliði bilenler anlar

Tahtýndan-tacýndan olanlar anlar                            Aþký teller ile çalanlar anlar

          -Duran’ýn babasý Yorgun Ali ve akrabalarý kör piþman evin yolunu tuttuklarýnda fakirliðin verdiði eziklikle biçare kaldýlar. O gece Duran’a sabah ‘düþüncelerinden dolayý’ bir türlü olmak bilmedi. Ertesi günü köyde biçare dolaþýrken ‘babasýndan öðütlü’ imam tekrar yolunu çevirip camiye diðer gençler gibi gelmesini salýk verdi. Az düþünen Duran “hocam benim zeynim nerde, sen ne diyorsun. Babama söyle bir daha Suna gile düðür gitsinler, camiyi sonra düþünürüm” dedi.

             Bir hafta sonra Yorgun Ali’nin aldýðý cevap yine aynýydý. Suna’nýn babasý “Nuh diyor Peygamber” demiyordu. Yataða baþýný her koyuþunda Kýlçýk Duran Sunasýný bir baþkasýnýn kollarýnda hayal ediyor, hýþýmla yataktan fýrladýðý bir oluyordu. Ailesi Suna’yý artýk bað beklemeye göndermedikleri gibi, baþka kýzlarý olsa çeþmeye dahi göndermeyeceklerdi.

           Her þeyi göze alan Duran Suna’yý çeþmeye iki elinde testisiyle suya giderken çevirip “ben sensiz yapamam, kaçalým, baþka çaremiz yok” derken sevdiði kýzýn çaresizlikten gözlerinden akan yaþý görmemiþti bile.

            Aradan on gün geçtikten sonra Suna bir arkadaþýyla Duran’a “bende her kýz gibi anlý þanlý düðünle gelin olmak isterdim, ama olmadý, falan gün þu saatte gelip beni kaçýrsýn” diye haber saldý.

            Yorgun Ali imamdan bir fayda gelmeyeceðini anlayýnca oðluyla cami için yüz yüze konuþmak gereði duymak zorunda kaldý. “Oðlum bak, emsallerin her gün camide, ben babalarýndan utanýyorum” lafýn gerisini “baba; sen cami, namaz diye tutturdun, Allah koysun koynuma karýyý, alsýn benden rekat rekat namazý, of be ne rahatladým…” diyen oðlunun lafýyla getiremedi…

             Ýki aþýk kararlaþtýrýlan günde buluþarak kaçmýþlar yakýn bir köyde gelin olan Duran’ýn bacýsýnýn evinde soluðu almýþlardý. Bir hafta sonra araya giren iki ailenin büyüklerinin ýsrarlarýyla kýz evi ister-istemez duruma razý gelmiþ, sevenlerin evlenmelerine müsaade edilmiþti.

             Aradan iki yýl geçmiþ olmasýna raðmen Duran’ý camide gören olmamýþtý. “Olmayacak duaya amin” denir mi misali bütün ýsrarlara raðmen adam ‘inadým inat’ dercesine camiye gitmiyordu. Evliliklerinden onca zaman geçmesine raðmen Duran’la Suna’nýn bir türlü çocuklarý olmuyor bu da ailesinde “acaba çocuklardan biri kýsýr mý” þüphesi doðuruyordu.

             Bir gün babasý; oðlum karý dedin Allah sevdiðini koynuna koydu, ben namaz kýl dedim alnýn daha henüz secdeye deðmedi… Utanmayý bir tarafa býrakan Kýlçýk Duran; "baba, baba; Allah versin kucaðýma bir çocuðu, alsýn benden fazla fazla namazý…” deyip babasýný kestirip attý.

Allah zamanla Duran’ýn kucaðýna beþ çocuk koymayý nasip etti. Sabýr nelere kadim deðil ki…

O her þeyin ilacýdýr. Tabi ki bilene…Kýlçýk Duran camiye beþ vakit gitmese de bayram namazlarýnda görüldüðü olurdu.

 ERDOÐAN ÇALIÞKAN 13 09 2016 GERÇEK YAÞANMIÞLIKLAR

Öyküleri þahýslarý küçük düþürmek, mirasçýlarýný rencide etmek için yazmýyorum