Küskünlüðümü baðýþla, Tanrým:

Yetemediðim daðlarda uluyan kurtlara

Ýsyanýmý da.

Ne ketum varlýðým ne de yalaným var:

Aþkýn asasýnda tutuþan yüreðim kadarým:

Azýcýk yorgun ve küskün ama kendine;

Yoldan çýkmayan bir külfet olsa da alnýmýn teri

Haysiyetle yaþadýðým kadar kefilim kendime.

Öðüt veren kýstaslarda

Ezilip büzülmeden hayatýn meþakkatli yollarýnda

Ne bir övünç vesilesi varlýðým

Ne de acýlarýmý tuza b/andýðým.

Þimdi kopacak kýyameti, sonlandýrmadan zaman

Korktuðum elbette koca bir yalan

Ve manifestosu baðýþýklýk sistemimde

Çöken dirayetimin de tutarken yasýný

Þafaðýn al’ýnda ve caným bayraðýmýn

Muteber bir ölü olmak elbette kaçýnýlmaz

Ve onanmaz yürekte feri sönen umudun da

Düþmezken yakasýndan her niyazýmýn

Açýk ara farkla geride kaldým ben, Tanrým.

Ne m/eziyetlerim

Ne de ergen coþkum

Fazlasýyla hüzünbaz bir kelamla

Ar bildiðim tüm doðrularým.

Yanýlgýya düþen pervazýnda

Ýçimi boðan o deli poyrazýn tutuklusuyum

Ve aþkýn ve hicabýn.

Tümseklerde düþkün yetilerim

Yetim olmayý asla ben dilemedim.