Dil: 1. Ýnsanlarýn düþündüklerini ve duygularýný bildirmek için kelimelerle ve iþaretlerle yaptýklarý anlaþma, lisan. 2. Bir çaða, bir gruba, bir yazara özgü, söz daðarcýðý ve söz dizimi. (TDK)
    Yukarýdaki Türk Dil Kurumunun açýklama ve tanýmlarý, yaþayan, konuþulan tüm diller için genel geçer doðrulardýr.
    Ana dil: Kendisinden baþka diller veya lehçeler türemiþ olan dil. (TDK)
    Bu baðlamda, Roman dilleri (Ýspanyolca, Ýtalyanca Fransýzca vs.) için Latince ana dildir. Orta Asya’dan Avrupa’ya geniþ bir coðrafyada konuþulan Türkçe ve lehçeleriyle, Türk dili de ana dildir.
    Ana dil, bir baþka deyiþle, birçok dil ve lehçenin anasýdýr. Ana dillerin bir özelliði de yabancý sözcükleri itmemesi ve zaman içinde yutmasýdýr. Yani dýþarýdan gelen yabancý dilin sözcüklerini de sahiplenen dillerdir.
    Bu özellik, dili zenginleþtirdiði varsayýlsa da, bana göre, ayný zamanda, dili kirletmektedir.
    Bu konuda en çok saldýrýya uðrayan dil, Türkçedir. Güzel Türkçemiz, Türklerin Ýslamiyet’i kabul ettiði yýllardan baþlayarak yaklaþýk 7 yüzyýl Arapçanýn ve Farsçanýn saldýrýsý altýnda kalmýþtýr.
Türkçemiz Selçuklular döneminde, Selçuklu sultanlarýnýn aymazlýðý sonucu Arapça, daha çok da Farsçanýn (Ýran),  Selçuklulardan sonra da Osmanlý padiþahlarýnýn tercihi ile Arapça aðarlýklý olmak üzere Arapça ve Farsçanýn baskýsý altýnda yok olma tehlikesi yaþamýþtýr.
    Bu uzun zaman diliminde Türkçeye sahip çýkan, Türkçe konuþan, Anadolu insanlarý ile saygýyla andýðým Karamanoðlu Mehmet Bey’dir.
    Karamanoðlu Mehmet Bey, kendi beylik sýnýrlarý içinde: “Bundan böyle divanda, dergâhta, bârgâhta, çarþýda ve meydanda Türkçeden baþka dil kullanýlmayacaktýr” diyerek Türkçeye sahip çýkmýþtýr.
    Bu Konuda Ziya Gökalp (1876–1924) kaygýlarýný belirtip bugüne de esin olan önerilerde bulunmuþtur. Bu önerilerinden önemli bulduðum ikisini buraya alýyorum.
    1. Ulusal bir dilin oluþturulabilmesi için halk edebiyatýnda kullanýlan dil alýnmalý.

    2. Halk dilinde Türkçe karþýlýðý olan sözcükler atýlmalý ama halkýn diline girmiþ, Arapça Farsça sözcükler korunmalý, demiþtir.
    Biz Türkler, Araplaþmaya baþladýðýmýz o uzun sürecin sonunda tehlikenin farkýnda olan Mustafa Kemal Atatürk, bir söylevinde: “Arkadaþlar, bizim ahenkli, zengin dilimiz, yeni Türk harfleriyle kendini gösterecektir. Ülkesini, yüksek baðýmsýzlýðýný korumasýný bilen Türk ulusu, dilini de yabancý dillerin boyunduruðundan kurtaracaktýr” demiþtir. Bu amaçla Cumhuriyetin ilk yýllarýnda, TDK ve TTK’yi oluþturarak Türk tarihinin ve Türk dilinin kökenine inmeyi ve dilimizi yabacý, özellikle, Arap ve Fars dillerinin esaretinden kurtarmayý amaçlamýþtýr. TDK, TTK gibi kurumlar, Atatürk Devrimleri’nin kalelerinden sadece ikisidir.
    “Her devrim, karþý devrimi de içinde barýndýrýr.”
    Toplumlar kendi yararýna olan devrimi koruyamazsa karþý devrimciler yani gericiler devrimin kalelerini içeriden yýkarlar. Atatürk’ün dediði gibi tersanelerine girerler, Köy Enstitülerine yaptýklarý gibi, devrim deðerlerinin içini boþaltýrlar. Türkiye’de 1950’li yýllardan beri yaþanan, budur.
    Atatürk Devrimleri halkýn aymazlýðý, aydýnlarýn tutarsýzlýðý (Bu anlamda gericiliðe ve faþizme boyun eðmeyen, direnen, direndiði için karanlýk köþelerde katledilen, faþizmin zindanlarýnda, iþkencelerde aðýr bedeller ödeyen, Ýdam edilen, yakýlan aydýnlarýmýzý ve gençlerimizi saygýyla anarak ve tenzih ederek söylüyorum.) yüzünden sahipsiz kalmýþtýr.
O kadar ki, “Önümüzde iki yol var: Ya uyanýp dilimizi koruyacaðýz ya da iki nesil sonra Türkiye diye bir ülke, Türkçe diye bir dil kalmayacaðýný kabul edeceðiz! Seçim sizin” diyerek uyarýyor Oktay Sinanoðlu.

"Bir ülkede, halklarýn saðduyusu, aydýnlarýn öngörüsüyle uyuþmuyorsa, o ülkede aydýnlar ya korkunun kölesi ya da egemenin kuklasýdýr."