Online Üye
Online Ziyaretçi
Bir zamanlar doktor olmak isterdim. O zamanlar, kanser bilinmeyen ve çaresizliği daha büyük bir hastalıktı. Tedaviyi bilen eğitimli doktor, hemşire azdı, ilaçlar yoktu. Korkunçtu hasta olmak, hastalığa yakalanmak. Çünkü ölüm nerdeyse kesindi tıpkı bu Coronavirüs salgını gibi. Kanser hastalığı sadece ölümle sonuçlandığı için korku veriyordu topluma. Ben bu durumu görüp yaşadıkça doktor olacağım diyordum, kendimi kanser mikrobunu bulmaya adayacaktım. Vizyonum buydu. Ancak, Ankara’dan başka ilde okumak istememem ve ailemin desteğinden korkmam nedeniyle doktor olmaktan vazgeçtim. Neredeyse üniversiteden mezun olalı otuz yıldan fazla bir zaman geçti ve bugün hala keskin kılıç gibi kanser yenilmiyor ama ölümü ertelemek mümkün. Bu ertelemenin 10-15 yıl olduğu pozitif vakalar var.
Benim o yıllarda gördüğüm, durumu iyi olanlar kansere yakalanlar tedavi için yurt dışına gidiyorlardı… Daha önce bahsettiğim gibi ülkemizde ki bu hastalık için inançlı olanlar oldukça azdı. Ancak günümüzde yayılan Coronavirüs nedeniyle bu hastalığa yakalananların imkanı iyi olsa da yurt dışında tedavi olması mümkün değil. Bu öyle bir virüs ki, çok hızlı yayılıyor ve dünyanın her ülkesini sarmış durumda. Ülkemizde bu hastalığa karşı her tedbir alınıyor, evden çıkmayın deniliyor, lokanta ve alış veriş merkezlerinden başka dükkan açılan yerde yok. İnsanların duyduğu yanlış haberler yüzünden psikolojileri bozuluyor, alış veriş merkezlerine koşuyor, sanki kıtlıktaymış gibi alış veriş yapıyorlar. Hiç kimse nasıl davranacağını ve nasıl bir yaşamın içinde olacaklarını kestiremiyor. Çaresizlik herkesi sarmış durumda. Devletimiz elinden geleni yapıyor, pozitif mesajlar veriyor, bu yüzden de dünya ile kıyas yapıldığında yüzdelikleri azımsanmayacak kadar düşük bir hastalık seviyesinde sonuçlar seyir ediyor.
Anladığım kadarı ile, hastalıktan çok onun düşürdüğü çaresizlik sonucu ortaya çıkan bunalım ve depresyon daha önemli. Herhalde panik havasında kalmak ve aklı selim davranmamak bizi daha fazla çaresiz duruma düşürecektir. Bu yüzden zaman devletimize tam manasıyla güvenmek, ne diyorsa yapma zamanı. Birlik ve beraberlik zamanı…
Yıllar önce doktor olup kansere çözüm bulamasam da, şimdi bu yazıyı yazarak size bir yol önerecek seviyede yazmayı başarıyorum inşallah… Zaten çareler, ilk önce fikirlerden ortaya çıkar ve gerçekleşir. Biz yazarların görevi toplumun hasar görmüş kırmızı çizgisi olmuş bağlantısının bozulduğu yerden hisleri ve gözlemleri ile görerek bunu fikirleri ile yazarak tedavi etmektir. Aslında bir nevi sağlıkçıdır da.
Virüsün yayılmasını özveriyle çalışıp önlemeye çalışan Bakanımdan ambulans şoförüne kadar ki tüm sağlık çalışanlarını, meslektaşlarımızı canı gönülden tebrik ediyorum. Allah yar ve yardımcıları olsun. Mevla en kısa zamanda bu virüs illetinden kurtulmayı ve normal yaşantımıza dönmeyi de bize nasip etsin inşallah, Amin.
Saffet Kuramaz